ကိုးရီးယားစစ္ပြဲအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

 ခင္မမမ်ိဳး

-------------------------------------------------------------------------------

Myanmar Institute of Peace and Security Studies (MIPSS)

စစ္ေရး ႏွင့္ မဟာဗ်ဴဟာ ေလ့လာေရး စာစဥ္ အမွတ္ (၁)

စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္

ကိုးရီးယားစစ္ပြဲအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

22jan11 Korean War by Khin Ma Ma Myo

နိဒါန္း

ကမာၻ႔အေရးမွာေရာ၊ ျမန္မာ့အေရးမွာပါ ကိုးရီးယားဆိုတဲ့ စကားလံုးကို လူေျပာမ်ားၾကပါတယ္။ ကိုးရီးယားလို႔ ဆိုလိုက္ရင္ ေတာင္ကိုးရီးယားနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယား ဆိုၿပီး ႏွစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ေနတာ လူအမ်ားက သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံႏွစ္ခု ကြဲထြက္ရလဲဆိုတာကိုေတာ့ လူသိနည္းပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေလ့လာဆန္းစစ္သူအမ်ားစုက ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ၀ါဒေရးရာ ဦးစားေပးမႈ၊ စစ္ေအးတိုက္ပြဲကာလ ျပည္ပအင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ ၀င္ေရာက္ျခယ္လွယ္မႈ စတာေတြကို ေထာက္ျပ ေျပာဆိုၾကေပမယ့္ အဲဒီေခတ္ကာလ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အေျမာ္အျမင္နဲ႔ အမ်ဳိးသား အက်ဳိးစီးပြားကို ေရွ႕တန္းတင္ဆံုးျဖတ္ျခင္း အားနည္းခ်က္ေတြကလဲ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲႀကီး ေပၚ ေပါက္လာရျခင္းရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကေန ပါ၀င္ေၾကာင္း စစ္ေရးေလ့လာသူေတြက ေထာက္ျပေ၀ဖန္ထားၾကပါတယ္။ အခုဒီစာတမ္းမွာ ကိုးရီးယား ႏိုင္ငံႀကီးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲေစခဲ့တဲ့ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲ အေၾကာင္းကို ေရးသားတင္ျပပါမယ္။

ကမၻာစစ္မ်ားမွသည္ စစ္ေအးတိုက္ပြဲဆီသို႔

၂၀ ရာစု အေစာပိုင္းကာလမွာ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံဟာ ဘုရင္စနစ္က်င့္သံုးတဲ့ လြတ္လပ္ေသာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ကာလေတြတုန္းက ကမာၻေပၚမွာ ေတာင္ကိုးရီးယားနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားဆိုတာ မရွိခဲ့ေသးပါဘူး။ Yi မင္းဆက္ကေန ကိုးရီးယားႏိုင္ငံကို ႏွစ္ေပါင္းငါးရာေက်ာ္ၾကာေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ ခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၁၀) ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အင္အားႀကီး အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ကိုးရီးယားႏိုင္ငံကို က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြက ကိုးရီးယားႏိုင္ငံငယ္ တခုအျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီး ကိုးရီးယားလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အမ်ဳိးသားေရး လကၡဏာေတြကို ေပ်ာက္ျပက္သြားေအာင္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ စီးပြားေရး၊ အစိုးရနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးနယ္ပယ္ေတြမွာ ဂ်ပန္ဘာသာစကားကို အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။

(၁၉၃၀) ေႏွာင္းပိုင္းကာလေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္က အာရွတိုက္မွာ အင္ပါယာတိုးခ်ဲ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ တပ္မေတာ္ဟာ မန္ခ်ဴးရီးယားကို သိမ္းပိုက္ၿပီး ကိုးရီးယားေျမာက္ပိုင္းနယ္စပ္ေဒသကေန တ႐ုတ္ျပည္ကို သိမ္းပိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရာကေန ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ တ႐ုတ္-ဂ်ပန္စစ္ပြဲႀကီး စတင္လာပါေတာ့တယ္။ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ အင္ပါယာခ်ဲ႕ထြင္လာမႈဟာ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ ခ်န္ေကရွိတ္ကို ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ေပးထားတဲ့ အေမရိကန္နဲ႔ပါ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အေျခအေနကို ဦးတည္လာပါတယ္။ ၁၉၄၁၊ ဒီဇင္ဘာမွာ ဂ်ပန္က ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို ဗံုးၾကဲၿပီး အေမရိကန္ကို စစ္ေၾကညာရာကေန ပစိဖိတ္စစ္မ်က္ႏွာမွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး စတင္လာပါေတာ့တယ္။ ကနဦးအစမွာ ဂ်ပန္ေတြဘက္ကေန စစ္ေရးအရ ေအာင္ပြဲေတြ ရခဲ့ေပမယ့္ စစ္ေရးဒီေရ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ၿပီး (၁၉၄၅) ခုႏွစ္မွာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္က လက္နက္ခ်ခဲ့ရပါတယ္။

ဒုတိယကမာၻစစ္ပြဲကာလ (၁၉၃၉) ခုႏွစ္ကေန (၁၉၄၁) ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံက မန္ခ်ဴးရီးယားနယ္စပ္ စစ္မ်က္ႏွာမွာ ဂ်ပန္ကို တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ႏိုင္ငံႏွစ္ခု အၾကား ၾကားေနစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး ဂ်ပန္နဲ႔ဆိုဗီယက္တို႔အၾကားက စစ္ပြဲေတြ ရပ္တန္႔သြားခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဟီရိုရွီးမားကို အႏုျမဴဗံုးၾကဲၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွသာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံက ဂ်ပန္ကို စစ္ေၾကညာခဲ့တာပါ။ ဂ်ပန္လက္နက္ခ်တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ဆိုဗီယက္ယူနီယံက မန္ခ်ဳးရီးယားကို ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္ၿပီး ကိုးရီးယားေျမာက္ပိုင္းေဒသအထိ ေျခကုပ္ယူတပ္စြဲခဲ့ပါတယ္။

ဂ်ပန္လက္နက္မခ်မီ ရက္ပိုင္းအလိုပါပဲ အေမရိကန္ အစိုးရထိပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အရာရွိမ်ားအၾကားမွာလဲ ကိုးရီးယားသိမ္းပိုက္ေရး စီမံခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပန္လည္ျပဳျပင္ ညႇိႏွိဳင္းစရာေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္သမၼတ ထရူးမင္းရဲ႕ စစ္ေရးအၾကံေပးမ်ားက ကိုးရီးယားကို ဇုန္ႏွစ္ခု ခြဲျခားသိမ္းပိုက္ဖို႔ အၾကံျပဳၾကပါတယ္။ ကိုးရီးယား ပထ၀ီ၀င္အေနအထားအရ ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းကို ဆိုဗီယက္ တပ္မ်ားက သိမ္းပိုက္ဖို႔နဲ႔ ေတာင္ပိုင္းေဒသကို အေမရိကန္တပ္မ်ားက သိမ္းပိုက္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ စတာလင္က ဒီစီမံခ်က္ကို လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ တမုဟုတ္ခ်င္းပဲ စတာလင္ရဲ႕ အမိန္႔နဲ႔ General Ivan Chistiakov ရဲ႕ တပ္ေတြမွာ ကိုးရီးယားေျမာက္ပိုင္းေဒသမွာ ျဖန္႔က်က္ၿပီး နယ္ေျမစိုးမိုးေရး ျပဳ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ မ်ားမၾကာမီမွာပဲ အေမရိကန္တပ္ေတြကေန ကိုးရီးယားေတာင္ပိုင္းကို သိမ္းပိုက္ေျခကုပ္ယူခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္တပ္ အႀကီးအကဲကေတာ့ General John Hodge ျဖစ္ပါတယ္။

( ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္ဆိုတာ ေျမပံုေပၚမွာ ဆြဲထားတဲ့ လိုင္းတခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ အေရးပါတဲ့ လမ္းမႀကီးေတြနဲ႔ ရထားလမ္းေတြကို ျဖတ္ေတာက္ထားပါတယ္)

ဒုတိယကမာၻစစ္မၿပီးခင္ကတည္းက ဆိုဗီယက္ယူနီယံနဲ႔ အေမရိကန္တို႔က ဂ်ပန္ကိုဖယ္ရွားၿပီးတဲ့အခါ ကိုးရီးယားကို ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္မေပးဖို႔ သေဘာတူထားခဲ့ၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ကိုးရီးယားႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး မရခင္မွာ ျပည္ပဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ ကာလအတိုင္းအတာတခု အထိေနဖို႔ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အၾကံျပဳပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုးရီးယား ျပည္သူ လူထုကေတာ့ ဂ်ပန္ကို ေအာင္ပြဲရၿပီးတာနဲ႔ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ ေမွ်ာ္မွန္း ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုးရီးယားျပည္တြင္းမွာ အေျခစိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအုပ္စုမ်ားက အေမရိကန္ တပ္ေတြ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံထဲကို စေရာက္ခ်ိန္မွာပဲ လြတ္လပ္ေသာ ကိုးရီးယားျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ တည္ေထာင္ေၾကာင္း ေၾကညာ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတဲ့ ျပည္တြင္းအေျခစိုက္ ႏိုင္ငံေရး အုပ္စုေတြဟာ ႏိုင္ငံအႏွံ႔မွာ ျပည္သူ႔ေကာ္မတီေတြ တည္ေထာင္ၿပီး အစိုးရအေနနဲ႔ အစားထိုးဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုလႈပ္ရွားမႈေတြကို အေမရိကန္နဲ႔ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုတို႔က မႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ့ ပါဘူး။ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို ကိုးရီးယားျပည္သူေတြရဲ႕ ဖန္တီးခြင့္ကို ေပးအပ္လိုျခင္း မရွိပါဘူး။ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံကို ေတာင္ေျမာက္ႏွစ္ျခမ္းခြဲၿပီး သိမ္းပိုက္ခံနယ္ေျမမ်ားအျဖစ္ ကာလအတန္ၾကာ ဆက္ထားလိုပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သိမ္းပိုက္ခံနယ္ေျမမ်ားအျဖစ္ မထားႏိုင္ရင္ေတာင္ သူတို႔ရဲ႕ ၾသဇာခံ မ်ားကိုသာ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္လိုၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျပည္ပကို ေရာက္ေနတဲ့ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားရဲ႕ အခန္းက႑က အေရးပါလာပါတယ္။

ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြကို ေတာ္လွန္ရင္း အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၊ တ႐ုတ္နဲ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေတြကို ေရာက္ေနတဲ့ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ၾသဇာခံႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေရြးခ်ယ္တဲ့အခါ ျပည္တြင္းမွာထက္ ျပည္ပေရာက္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားထဲက ေရြးခ်ယ္ၿပီး စင္တင္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေရး စာမ်က္ႏွာမွာလဲ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ျပည္ပအေျခစိုက္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ကိုးရီးယား ႏိုင္ငံကို ျပန္၀င္လာတဲ့ အခါမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ၂၅ ႏွစ္ၾကာေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အသက္ ခုနစ္ဆယ္အရြယ္ nationalist တဦးျဖစ္တဲ့ Syngman Rhee ကို အေမရိကန္က ႀကိဳဆိုခဲ့သလို မန္ခ်ဴးရီးယားစစ္မ်က္ႏွာမွာ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဒုတိယကမၻာစစ္ကာလတေလွ်ာက္ ဆိုဗီယက္ျပည္မွာ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ communist တဦးျဖစ္တဲ့ Kim II Sung ကိုလဲ ဆိုဗီယက္က ပံ့ပိုးေပးလာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေမရိကန္နဲ႔ ဆိုဗီယက္တို႔ရဲ႕ သိမ္းပိုက္ခံ နယ္ေျမဘ၀မွာ ဒီႏွစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဆက္ဆံေရးေတြ ယိုယြင္းလာတာနဲ႔အမွ် ကိုးရီးယားေတာင္ပိုင္း ေျမာက္ပိုင္း ညီညြတ္ေရး လမ္းစကလဲ တစတစနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္လာပါတယ္။

(၁၉၄၇) ခုႏွစ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ တကမၻာလံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေရးကို တားဆီးမယ့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး မူ၀ါဒေတြ ပါ၀င္တဲ့ Truman Doctrine ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္နဲ႔ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုတို႔က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရန္သူေတြဘ၀ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲႀကီး ကလဲ စတင္ေနပါၿပီ။ ကိုးရီးယား နယ္ေျမႏွစ္ခု ေပါင္းစီး ေရးအတြက္ သေဘာတူညီမႈက မရခဲ့ၾကပါဘူး။

ကိုးရီးယားစစ္ပြဲအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံက သူစိတ္တိုင္းက် ဆိုဗီယက္စတိုင္ အစိုးရကို ဖန္တီးပါတယ္။ ပါ၀ါကို ေျမာက္ကိုးရီးယား ကြန္ျမဴနစ္အလုပ္သမားပါတီရဲ႕ လက္ထဲမွာထားၿပီး၊ အေရးပါတဲ့ အစိုးရ ေနရာမ်ားကို ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုအတြင္းမွာ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို ေနရာေပးထားပါတယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ ဆိုဗီယက္တပ္ေတြ ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္ေျမာက္ပိုင္း သိမ္းပိုက္ဇုန္ကေန ထြက္ခြာေတာ့ ဒီနယ္ေျမက ကိုးရီးယားဒီမိုကရက္တစ္ ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားလို႔ လူအမ်ားသိၾကတဲ့ ကိုးရီးယား ဒီမိုကရက္တစ္ ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံမွာ Kim II Sung က သမၼတျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

၃၈ မ်ဥ္းျပိဳင္ရဲ႕ ေတာင္ပိုင္း အေမရိကန္သိမ္းပိုက္ခံနယ္ေျမမွာေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအသြင္ကူးေျပာင္းမႈက ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို တည္ေထာင္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးေၾကညာဖို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔ေကာ္မတီေတြကို ကြန္ျမဴနစ္အမာခံအဖြဲ႔ေတြဆိုၿပီး အေမရိကန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္ ရွိသူေတြက ဖိႏွိပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကမာၻစစ္မတိုင္ခင္က ဂ်ပန္ အင္ပါယာအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ဖက္ဆစ္လက္ကိုင္ဒုတ္ ရဲအရာရွိေတြနဲ႔ ျဗဴရိုကရက္ေတြကို အသံုးခ်ၿပီး အေမရိကန္ၾသဇာခံ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔ေတြကို ေခ်မႈန္းသုတ္သင္မႈေတြ ရွိလာပါတယ္။ ေတာင္ကိုး ရီးယားရဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္ကာလ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနဟာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္မႈေတြ၊ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ မႈေတြ၊ ဖမ္းဆီးႏွိပ္ စက္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ပါတယ္။

၁၉၄၈ ေရာက္ေတာ့ ကုလသမဂၢက ႀကီးၾကပ္ၿပီး၊ အေမရိကန္႐ုပ္ေသး ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ Syngman Rhee အႏိုင္ရေစဖို႔ အေမရိကန္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္ရွိသူေတြက ဖန္တီးထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေတာ့ ေတာင္ကိုးရီးယားလို႔ လူအမ်ားသိထားတဲ့ ကိုးရီးယား သမၼတႏိုင္ငံမွာ Syngman Rhee က သမၼတျဖစ္လာခဲ့ပါ တယ္။

သူအာဏာရၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ Cheju-do ဆိုတဲ့ ကၽြန္းမွာ ပုန္ကန္မႈေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး ကိုးရီးယားျပည္မအထိ ျပန္႔ႏွံ႔သြားပါတယ္။ Anti-Rhee သူပုန္ေတြကို ေျမာက္ကိုးရီးယားက ကူညီ ေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္။ ဒီပုန္ကန္မႈကို Syngman Rhee က အေမရိကန္စစ္ေရး အၾကံေပးေတြနဲ႔ အကူအညီနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိမ္နင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီႏွိမ္နင္းမႈမွာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေတာင္ကိုးရီးယား ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္ေတြ ဆံုး႐ွံဳးခဲ့ရပါတယ္။

ေတာင္ကိုးရီးယားနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ကိုးရီးယားတႏိုင္ငံလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရဖို႔ အသည္းအသန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။ (၁၉၄၉) ခုႏွစ္ ေႏြရာသီမွာ ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္တေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ႏွစ္ဘက္စစ္တပ္ေတြအၾကား ပစ္ခတ္မႈေတြ စတင္လာပါတယ္။ ေလ့လာသူေတြရဲ႕ အဆိုအရ (၁၉၅၀) ခုႏွစ္ ဇြန္လအထိမွာ ပုန္ကန္မႈေတြနဲ႔ နယ္စပ္တိုက္ပြဲေတြမွာ ေသဆံုးခဲ့တဲ့ ကိုးရီးယားလူမ်ဳိး တသိန္းေက်ာ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို ျပည္တြင္းစစ္ေတြနဲ႔ အစပ်ဳိးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ လူအမ်ားအေခၚအရ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲ၊ စစ္ေရးေလ့လာသူေတြ အေခၚအရ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြအၾကားက proxy war တခု ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲႀကီးတခု စတင္ဖို႔ အခ်ိန္က တစတစ နီးကပ္လာပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ေခါင္းေဆာင္ ေတြဟာ ၃၈မ်ဥ္းၿပိဳင္ကို ေက်ာ္ၿပီး တႏိုင္ငံနဲ႔ တႏိုင္ငံ သိမ္းပိုက္ဖို႔ ၾကံရြယ္လာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ေသးႀကိဳးဆြဲႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္နဲ႔ ဆိုဗီယက္ယူနီယံတို႔က မီးစိမ္းမျပခဲ့ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ တတိယဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ၀င္လာခဲ့တာကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံနဲ႔ တိုက္ရိုက္ျဖစ္ပြားမယ့္ စစ္ကို ဦးတည္ေစတဲ့ စစ္ေရးက်ဴးေက်ာ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ဖို႔ ဆႏၵမရွိေသးပါဘူး။ အေမရိကန္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိေတြက Syngman Rhee ရဲ႕ အမ်ဳိးသားေရး ၀ါဒကို သံသယရွိေနခဲ့ပါတယ္။ တၿပိဳင္နက္ တည္းမွာပဲ စတာလင္ကလဲ အေမရိကန္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈ မျပဳလုပ္လိုေသးပါဘူး။ ေျမာက္ကိုးရီးယား ေခါင္းေဆာင္ Kim II Sung ရဲ႕ ေတာင္ကိုးရီးယားကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္မယ့္ အရည္အခ်င္းကိုလဲ မယံုၾကည္ ၾကပါဘူး။ ေျမာက္ကိုးရီးယားက ေတာင္ကိုးရီးယားကို က်ဴးေက်ာ္လိုက္ရင္ အေမရိကန္တပ္ေတြ ေတာင္ကိုးရီးယားေျမေပၚကို ျပန္ေရာက္လာမွာကို စိုးရိမ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ဘက္စလံုးက မီးစိမ္း မျပခဲ့ၾကတာပါ။

ကိုးရီးယားစစ္ပြဲအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

ဒါေပမယ့္ (၁၉၄၉) ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလမွာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနက စတင္ေျပာင္းလဲ လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ျပည္တြင္းစစ္အဆံုးသတ္သြားပါတယ္။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ တပ္ေတြဟာ ကူမင္တန္ ခ်န္ေကရွိတ္တပ္ေတြကို အႏိုင္ရရွိၿပီး တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ ေပၚထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ကူမင္တန္တပ္ေတြက တ႐ုတ္ျပည္ အေရွ႕ပိုင္း (၁၂၅) မိုင္အကြာမွာရွိတဲ့ ေမာ္မိုဆာကၽြန္း (ထိုင္၀မ္) မွာ သြားၿပီး တပ္စြဲၾကပါတယ္။ (၁၉၅၀) ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလက်ေတာ့ ေမာ္စီတုန္းက ဆိုဗီယက္ယူနီယံနဲ႔ မဟာမိတ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ေရး ထိုးခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္က ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ႕ ေအာင္ပြဲဟာ အေမရိကန္အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အာရွ အေရွ႕ပိုင္းကို အာရံုစိုက္လာေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ စတာလင္ရဲ႕ ကိုးရီးယားအေပၚ ထားရွိတဲ့အျမင္ကုိလဲ ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၅၀) ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလမွာ Kim II Sung ေတာင္းဆို ထားတဲ့ စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြကို စတာလင္က တင္သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဧၿပီလ ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္က အကူအညီေပးမယ္ဆိုရင္ ေတာင္ကိုးရီးယားကို ၀င္တိုက္လို႔ရေၾကာင္း ဆိုဗီယက္ေတြက Kim II Sung ကို ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေမလမွာ ေမာ္စီတုန္းက Kim II Sung ရဲ႕ စစ္ေရး စီမံခ်က္ကို လက္ခံ ခဲ့ၿပီး လိုအပ္တဲ့ စစ္ေရးအေထာက္အပံ့ေတြ ေပးဖို႔ သေဘာတူညီခဲ့ပါတယ္။ ကိုးရီးယား စစ္ပြဲႀကီး စတင္ဖို႔ လမ္းေတြကေတာ့ ပြင့္သြားခဲ့ပါၿပီ။

ေျမာက္ကိုးရီးယားက ေတာင္ကိုးရီးယားကို စတင္တိုက္ခိုက္ၿပီ

ကိုးရီးယားစစ္ပြဲႀကီး စတင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ဟာ (၁၉၅၀) ခု၊ ဇြန္လ (၂၅) ရက္၊ နံနက္ေလးနာရီအခ်ိန္မွာပါ။ ေတာင္ကိုးရီးယား အေနာက္ကမ္းရိုးတန္းေဒသက Ongjin ကၽြန္းဆြယ္ကို ေျမာက္ကိုးရီးယား ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္က လက္နက္ႀကီး အကူအညီသံုးၿပီး စတင္တိုက္ခိုက္ပါေတာ့တယ္။ စစ္စတင္ၿပီး မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာပဲ ဒီသတင္းဟာ ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္တေလွ်ာက္ အေရွ႕ဘက္ မိုင္ ၂၀၀ ေက်ာ္ကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားပါတယ္။ ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္ဆိုတာကလဲ ကာကြယ္ေရးရွဳေထာင့္အရ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ နယ္စပ္မ်ဥ္း မဟုတ္ပါဘူး။

ျမစ္ေခ်ာင္းအတားအဆီးနဲ႔ ေတာင္တန္းအတားအဆီးေတြ မရွိပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာင္ကိုးရီးယား စစ္တပ္အရာရွိေတြနဲ႔ သူတို႔အားကိုးတဲ့ အေမရိကန္စစ္ဘက္ အၾကံေပးေတြက ခြင့္ယူထားခ်ိန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာတင္ Kaesong ကို ေျမာက္ကိုးရီးယား တပ္ေတြက သိမ္းပိုက္ႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ Churchon ဘက္မွာ ခုခံမႈ အနည္းငယ္ ၾကံဳေတြ႔ရေပမယ့္ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြကပဲ အႏိုင္ရခဲ့ပါတယ္။

စာရြက္ေပၚက ဂဏာန္းေတြကိုပဲ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေျမာက္ကိုးရီးယားနဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယား တပ္သားအေရအတြက္က အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အင္အား ကိုးေသာင္းခြဲဆီရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျမာက္ကိုးရီးယား တပ္မေတာ္မွာက တ႐ုတ္ျပည္တြင္းစစ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဘက္ကေန ၀င္တိုက္ ေပးခဲ့ၿပီး စစ္သက္အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ တပ္သားေတြနဲ႔ အရာရွိေတြ ပါ၀င္ေနခဲ့ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကက်ေတာ့ ဆိုဗီယက္တပ္နီေတာ္မွာ အမႈထမ္းခဲ့သူေတြပါ။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ဆိုဗီယက္ စစ္လက္နက္ ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ T-34 တင့္ကားေတြ အပါအ၀င္ လက္နက္အင္အားကလဲ ေတာင့္တင္းခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ကိုးရီးယားစစ္တပ္ဘက္မွာက်ေတာ့ အစိုးရက အေမရိကန္ ႐ုပ္ေသးအစိုးရ ျဖစ္ေနၿပီး၊ အေမရိကန္ ကိုပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စစ္ေရး၊ သူပုန္ႏွိမ္နင္းေရးေတြမွာ အားကိုးေနရတာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စစ္သက္ အေတြ႔အၾကံဳကလဲ နည္းၿပီး ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးမႈကလဲ အေျခအေနနဲ႔ မကိုက္ညီေသးပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ေျမာက္ကိုးရီးယားက ေတာင္ကိုးရီးယားကို က်ဴးေက်ာ္ၿပီး သံုးရက္အတြင္းမွာပဲ ေတာင္ကိုးရီးယားရဲ႕ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ေတာင္ပိုင္းကို ရွင္းလင္းေရး လုပ္ေနတုန္းမွာတင္ ဆုတ္ခြာသြားတဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြဟာ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္ၿပီး ဟန္ျမစ္ေပၚက တံတားေတြကို ခ်ဳိးဖ်က္လိုက္တာေၾကာင္း တံတားေတြေပၚမွာ ရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့ ရာေပါင္း မ်ားစြာေသာ အရပ္သားျပည္သူေတြ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔လိုအပ္မယ့္ ရိကၡာ ေထာက္ပံ့ေရးနဲ႔ စစ္လက္နက္ အကူအညီလမ္းေၾကာင္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ဖ်က္ဆီးလိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

(ေျမာက္ကိုးရီးယားက ေတာင္ကိုးရီးယားကို ၁၉၅၀ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ က်ဴးေက်ာ္ခဲ့ၿပီး

သံုးရက္အတြင္းမွာ ေတာင္ကိုးရီးယား ၿမိဳ႕ေတာ္ ဆိုးလ္ကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္)

စစ္ပြဲတခုရဲ႕ တရားမွ်တမႈ ရွဳေထာင့္ကေန ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီပြဲက ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။ ေျမာက္ကိုးရီးယား တပ္ေတြက ျပည္ပ လက္နက္အကူအညီ ယူထားေပမယ့္ တိုက္ပြဲကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ ဆင္ႏႊဲခဲ့တာပါ။ ေတာင္ကိုးရီးယား တပ္ေတြကလဲ အေမရိကန္ရဲ႕ လက္နက္အကူအညီ တင္သာမက စစ္ေရး အၾကံေပးမႈေတြကိုပါ ယူထားၿပီး ခုခံတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ ေျမာက္ကိုးရီးယား စစ္တပ္က အႏိုင္ရသြားခဲ့ပါတယ္။ ကိုးရီးယားတႏိုင္ငံလံုးကို ကြန္ျမဴနစ္စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ Kim II Sung ရဲ႕ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ ျပည့္၀သြားၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ႐ုပ္ေသးၾသဇာခံ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယားေဒသရဲ႕ စစ္တပ္ေတြ စစ္ရွံဳးတာကို အေမရိကန္နဲ႔ မဟာမိတ္ေတြက မႏွစ္ျမိဳ႕ခဲ့ၾကပါဘူး။ ျဗိတိသွ်၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အက္တလီက naked aggression လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္ကလဲ သူ႔ၾသဇာခံႏိုင္ငံဘက္ကေန ၀င္ေရာက္ ကူညီေပးဖို႔ စတင္ႀကိဳးပမ္းလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလတုန္းက အေမရိကန္ရဲ႕ ႐ုပ္ေသးအဆင့္ ေလာက္သာရွိေသးတဲ့ ကုလသမဂၢ လံုျခံဳေရးေကာင္စီကလဲ အေမရိကန္ရဲ႕ စစ္ေရးအရ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္မႈကို legitimate ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးပါတယ္။ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရး အတြက္ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔၀င္ ႏိုင္ငံအားလံုးက ေတာင္ကိုးရီးယားကို လိုအပ္တဲ့ ကူညီေထာက္ပံ့မႈ ေပးရမယ္လို႔ ယူအက္လံုျခံဳေရးေကာင္စီက ေၾကညာပါေတာ့တယ္။

ဒီတုန္းက ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးၿပီးစ၊ စစ္ေအးတိုက္ပြဲ စကာစအခ်ိန္မွာ တခါမွ မကြဲခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုးရီးယား ႏိုင္ငံကို ေျမပံုေပၚမွာ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ျဖစ္ေအာင္ အေမရိကန္စစ္ဘက္အၾကံေပးမ်ားက ခြဲခဲ့ၿပီးမွ ကိုးရီးယား ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း စစ္တိုက္ၿပီး တဘက္မွ တဘက္ကို အႏိုင္ရမႈဟာ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိခိုက္သလား၊ မထိခိုက္သလား မေသခ်ာေပမယ့္ အေမရိကန္ရဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္ႏွိမ္နင္းေရး Truman Doctrine ကို အ႐ွိဳက္ထိသြားတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဇြန္လ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ထြက္ေပၚလာခဲ့တဲ့ UN Resolution ကို ကိုင္ၿပီး အေမရိကန္က စတင္လႈပ္ရွားပါေတာ့တယ္။ ဂ်ပန္မွာ အေျခစိုက္ေနတဲ့ အေမရိကန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ Douglas MacArthur ကို ကိုးရီးယား ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ပိုင္း ဟန္ျမစ္ ကမ္းတဘက္က ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြဆီကို သြားဖို႔ ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဇြန္လ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မက္စ္အာသာ စစ္ေျမျပင္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ေသြးပ်က္ေနတဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယားစစ္တပ္ကို ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ေသြးပ်က္ေနတဲ့ တပ္သားေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ အေမရိကန္တပ္သားေတြ ၀င္ေရာက္စစ္ကူတိုက္ခိုက္မွ ရမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ထ႐ူးမင္းဆီကို အစီရင္ခံစာေရာက္ပါတယ္။ အေမရိကန္ သမၼတက ေနာက္တေန႔မွာပဲ

ကိုးရီးယားစစ္ပြဲအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

ယူအက္စ္တပ္ေတြကို ေတာင္ကိုးရီးယားကို စၿပီး ပို႔ပါေတာ့တယ္။ အေမရိကန္က ကုလသမဂၢ လံုျခံဳေရးေကာင္စီက Resolution ကို ကိုင္ထားတဲ့အတြက္ တျခားယူအင္ႏိုင္ငံေတြကလဲ ေတာင္ကိုးရီးယားဘက္ကေန ကူညီတိုက္ခိုက္ရပါတယ္။ ၿဗိတိန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ကေနဒါ၊ နယူးဇီလန္၊ ကိုလံဘီယာ၊ ဖိလစ္ပိုင္နဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံေတြက ကုလသမဂၢတပ္ေတြ အေနနဲ႔ ပါ၀င္အား ျဖည့္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လဲ ေျခလ်င္စစ္သည္ေတြအေနနဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြနဲ႔အတူ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတာက အေမရိကန္စစ္သည္ေတြပါ။ အေမရိကန္စစ္တပ္က ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြကို အလြယ္တကူ ေခ်မႈန္းႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ အေမရိကန္တပ္ေတြ၀င္လာၿပီး သံုးပတ္အတြင္းမွာလဲ စစ္ပြဲဟာ သူတို႔ ေမွ်ာ္မွန္းသေလာက္ မလြယ္ကူမွန္း သိသြားၾကပါေတာ့တယ္။ ေတာင္ကိုးရီးယားက အေမရိကန္ ႐ုပ္ေသးအစိုးရကို ေတာ္လွန္ေနၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား သူပုန္ေတြကလဲ အေမရိကန္ ေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္းေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဇူလိုင္ (၂၀) မွာ အေမရိကန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ William F. Dean ကို ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္က အရွင္ဖမ္းမိသြားပါတယ္။

ဇူလိုင္အကုန္ေရာက္ေတာ့ ေတာင္ကိုးရီးယားရဲ႕ အေနာက္ပိုင္းေဒသတခုလံုးဟာ ေျမာက္ကိုးရီးယား တပ္မေတာ္လက္ထဲ ကို က်ေရာက္သြားပါၿပီ။ အေမရိကန္နဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယား စစ္တပ္ေတြက Pusan Port ကို ဆုတ္ခြာၾကပါတယ္။ စစ္ကူမ ေရာက္ခင္မွာ Pusan Port တ၀ိုက္မွာ ေျခကုပ္ယူၿပီး ခံစစ္တည္ေဆာက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အေမရိကန္တပ္ေတြက အရပ္သားေတြ အေျခခ် ေနထိုင္တဲ့ နယ္ေျမေဒသေတြ အပါအ၀င္ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြကို ေလေၾကာင္းကေန တိုက္ခိုက္မႈျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေလေၾကာင္းကေန တိုက္ခိုက္မႈေတြေၾကာင့္ ေျမာက္ကိုးရီးယား တပ္သားေတြသာမက ေတာင္ကိုးရီးယား အရပ္သား ျပည္သူအမ်ားအျပားပါ ေသေၾကပ်က္စီး ခဲ့ရပါတယ္။

ၾသဂုတ္လအစပိုင္းမွာ အေမရိကန္နဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြဟာ ခံတပ္ခိုင္မာဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနရဆဲပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြက Pusan Port နဲ႔ မိုင္ငါးဆယ္ပဲ ေ၀းတဲ့ Mason ကို ခ်ီတက္လာၾကပါၿပီ။ အေမရိကန္စစ္တပ္က Lieutenant General Walton Walker က မရင္းတပ္မႀကီးနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ ခ်ီတက္ရာလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔ဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ မေအာင္ျမင္ ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ေခ်မႈန္းေရးတပ္ေတြကို မလႊတ္ေတာ့ပဲ ခံစစ္ေဒသ ခိုင္မာေရးကိုသာ ဦးတည္ႀကိဳးပမ္းၾကပါေတာ့တယ္။

Pusan Perimeter က ေတာင္ကေန ေျမာက္အထိ မိုင္ရွစ္ဆယ္ က်ယ္၀န္ၿပီး၊ အေရွ႕အေနာက္ မိုင္ငါးဆယ္ခန္႔ က်ယ္၀န္း ပါတယ္။ အေရွ႕ဘက္မွာ Pohangdon ျမိဳ႕ နဲ႔ Yonil ေလတပ္အေျခစိုက္စခန္း ရွိပါတယ္။ စစ္ေရးအခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ေနရာေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေမရိကန္နဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယား တပ္ေတြက အသည္းအသန္ ကာကြယ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ၾသဂုတ္ ဒုတိယပတ္ေရာက္ေတာ့ ဒီေနရာေတြကို ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြက သိမ္းပိုက္လိုက္တာေၾကာင့္ အေမရိကန္တပ္ေတြနဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြက ပင္လယ္ဘက္ကေန ထြက္ေျပးခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမရိ ကန္ေလတပ္က ေလေၾကာင္းတိုက္ခိုက္မႈေတြ အႀကီးအက်ယ္ ျပဳလုပ္လာတာေၾကာင့္ ေျမာက္ကိုးရီးယား တပ္ေတြက ဆုတ္ခြာေပးလိုက္ရပါတယ္။

Pusan Preimeter ေျမပံု

ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြက အေမရိကန္တပ္ေတြရဲ႕ ေရွ႕တန္းဗ်ဴဟာရံုးနဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယား အစိုးရ ယာယီရံုးစိုက္ရာၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ Taegu ကို အာရံုစိုက္လာပါတယ္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြ နီးကပ္ လာတာေၾကာင့္ ေတာင္ကိုးရီးယားအစိုး ရက Pusan ကို ထြက္ေျပးရပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရး အခ်က္အခ်ာေနရာဟာ Pusan ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ေျမာက္ကိုးရီး ယားေခါင္းေဆာင္ Kim II Sung က စက္တင္ဘာ (၁) ရက္မတိုင္မီမွာ သိမ္းပိုက္ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေမရိကန္ရဲ႕ ႐ုပ္ေသး အစိုးရျဖစ္တဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယားအစိုးရကို အေမရိကန္စစ္တပ္က အထူးကာကြယ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အေမရိကန္စစ္တပ္နဲ႔တင္ မလံုေလာက္ေတာ့ပဲ ၿဗိတိန္ရဲ႕ အကူအညီကိုပါ ေတာင္းခံလာ တာေၾကာင့္ ၾသဂုတ္လေႏွာင္းပိုင္းမွာ ၿဗိတိသွ်တပ္မတခုက Pusan မွာ ေျခကုပ္သြားယူရပါေတာ့တယ္။

ၾသဂုတ္ (၃၁) မွာ ေျမာက္ကိုးရီးယားစစ္တပ္က General Kim Chaik ရဲ႕ Pusan စစ္ဆင္ေရးႀကီး စတင္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံသံုးခုရဲ႕ စစ္တပ္သံုးခု ပူးေပါင္းၿပီး ခုခံကာကြယ္ေနတာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ စက္တင္ဘာ (၈) ရက္ မွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးက တဘက္နဲ႔တဘက္ ရင္ဆိုင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ အဆင့္မွာပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေမရိကန္ စစ္တပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မက္စ္အာသာရဲ႕ Operation Chromite စစ္ဆင္ေရးႀကီးက စတင္လာပါေတာ့တယ္။ စစ္ပြဲႀကီး စတင္ ခ်ိန္တုန္းက ေတာင္ကိုးရီးယား အေနာက္ပိုင္း Ichon Port ကို သိမ္းပိုက္ၿပီး ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ျပန္လည္ သိမ္းပိုက္ဖို႔ စီမံခ်က္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားလက္ထဲကို က်ေရာက္ေနတဲ့ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္မွသာ ဆက္သြယ္ ေရးလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္းေတြကို ျဖတ္ေတာက္ ႏိုင္ၿပီး Pusan Perimeter ကို အာ႐ံုစိုက္ေနတဲ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာေရးကို ျပဳလုပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ယူဆတာေၾကာင့္ ဒီစီမံခ်က္ကို အသက္သြင္းဖို႔ စတင္ႀကိဳးပမ္းပါေတာ့တယ္။ ဒီစစ္ဆင္ေရးအတြက္ အထူးတပ္ျဖစ္တဲ့ X Corps ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါတယ္။

စက္တင္ဘာလ (၁၆) ရက္ေန႔မွာ အေမရိကန္တပ္ေတြက Inchon ကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ ဆိုလ္း ကို သိမ္းပိုက္ဖို႔ ႀကိဴးပမ္းတာမွာ ေျမာက္ကိုးရီးယား စစ္သည္ႏွစ္ေသာင္း ေက်ာ္က ကာကြယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ အေမရိကန္တပ္ေတြက အင္အားျဖည့္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾက

၁၃

ကိုးရီးယားစစ္ပြဲအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

တာေၾကာင့္ စစ္တင္ဘာ (၂၀) မွာ ဆိုးလ္ျမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ဆင္ေျခဖုန္း ေဒသေတြအထိ အေမရိကန္တပ္ေတြ ၀င္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို အေမရိကန္တပ္ေတြက သိမ္းပိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ Pusan Perimeter မွာ ရင္ဆိုင္ထိန္းခ်ဳပ္တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြကေရွ႕က အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္နဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြနဲ႔ ေနာက္က အေမရိကန္ X Corps ေတြ အၾကားမွာ ညပ္သြား ပါတယ္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြ အားေပ်ာ့လာခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မက္အာသာ ကိုယ္တိုင္ ေတာင္ကိုးရီး ယားကိုသြားၿပီး အေမရိကန္နဲ႔ ယူအင္တပ္ေတြေၾကာင့္ အသက္ဆက္ေနရတဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယား အစိုးရကို အသက္ျပန္သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္႐ုပ္ေသး ကိုးရီးယားေခါင္းေဆာင္ Syngman Rhee ကို သမၼတရာထူး ျပန္ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္သားေတြ စစ္အက်ဥ္းသားေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

စစ္ပြဲကာလအတြင္းမွာ လူမဆန္တဲ့ သတ္ျဖတ္မႈေတြကို ႏွစ္ဘက္စလံုးက ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေမ ရိကန္စစ္သားနဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယားစစ္သားေတြကို ဖမ္းမိတဲ့အခါ ေျမာက္ကိုးရီးယားေတြက နားေနာက္မွာ ေသနတ္ေထာက္ၿပီး တခ်က္တည္းနဲ႔ အေသပစ္သတ္ပါတယ္။ ေတာင္ကိုးရီးယားေတြ ကလဲ ကြန္ျမဴနစ္ လို႔ သံသယရွိတဲ့ အရပ္သားေတြကိုပါ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ပစ္သတ္ပါတယ္။ အေမရိကန္စစ္သား ေတြဟာ ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြနဲ႔အတူ နယ္ေျမရွင္းလင္းေရး ထြက္ခ်ိန္ေတြမွာ ေက်းလက္ေဒသက ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ေထာက္ခံသူ အရပ္သား ေတာင္သူလယ္သမားေတြကို ေတာင္ကိုးရီးယားစစ္တပ္က ပစ္သတ္မႈေတြမွာပါ ပါ၀င္ခဲ့ၾကရပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလတုန္းက ေတာင္ကိုးရီးယားအစုိးရဟာ အေမရိကန္ အသက္သြင္းမႈေၾကာင့္သာ အသက္ရွင္ေနေပမယ့္ ေတာင္ကိုးရီးယား အရပ္သားျပည္သူ အမ်ားစုကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကိုသာ ေထာက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ Syngman Rhee အစိုးရနဲ႔ စစ္တပ္က ေက်းလက္ေဒသက ကြန္ျမဴနစ္အမာခံေတြကို သူပုန္ေတြလို႔ သံသယရွိတာနဲ႔ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အဖမ္းမခံရတဲ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္သားေတြက ေတာင္ကိုးရီးယားမွာ ရွိေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား သူပုန္ေတြနဲ႔ လက္တြဲၿပီး ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကျပန္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ျပည္သူထဲမွာ တပ္ေဖ်ာက္ ေနပါတယ္။ ေတာင္ကိုးရီးယားေတြက ေတာ္လွန္ေရးသမားနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားေတြကို ရွာလို႔ မေတြ႔ေတာ့ သူတို႔ အေျခစိုက္မယ္ထင္တဲ့ နယ္ေျမေဒသေတြ ကို သူပုန္နယ္ေျမေတြ သတ္မွတ္ၿပီး အေမရိကန္ေတြကို ဗံုးၾကဲခိုင္းပါတယ္။ ဒီဗံုးဒဏ္ ေတြေၾကာင့္ အရပ္သားေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အသက္ေတြ ေႂကြလြင့္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

စစ္ပြဲက မၿပီးေသးပါဘူး။ စက္တင္ဘာ (၂၇) ရက္ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္အစိုးရက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မက္အာသာကို ေျမာက္ကိုးရီးယားကို က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၃၈ မ်ဥ္းျပိဳင္ကို ေက်ာ္ၿပီး ေျမာက္ကိုးရီးယား စစ္တပ္ကို ေခ်မွုန္းဖို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ရသြားပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာ (၁) ရက္ေန ႔ေရာက္ေတာ့ ယူအင္ရဲ႕ Commander in Chief အေနနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မက္အာသာက ေျမာက္ကိုးရီးယားေခါင္းေဆာင္ေတြကို

‘I, as the United Nations Commander in Chief, call upon you and the forces under your command, in whatever part of Korea situated, forthwith to lay down your arms and cease hostilities under such military supervision as I may direct….’

လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။

တင္းမာမႈအေျခအေနက တစတစ ဆိုးလာခဲ့ပါၿပီ။ ေျမာက္ကိုးရီးယားနဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယားတို႔အၾကားက ၀ါဒေရးရာအား ၿပိဳင္မႈေတြကို ျပည္ပစြက္ဖက္မႈေတြက အားျဖည့္ေပးထားတဲ့ စစ္ပြဲမွာ အေမရိကန္ တပ္ေတြက ေတာင္ကိုးရီးယားဘက္က ၀င္တိုက္ေပး႐ံုမက ေျမာက္ကိုးရီးယားကိုပါ သိမ္းပိုက္ဖို႔ ျခိမ္းေခ်ာက္လာပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္ ႏိုင္ငံေရ၊ စစ္ေရးကစားပြဲက တရားမွ်တမႈ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ပ်က္လာပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ေျမာက္ကိုးရီးယားနဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ဆက္ဆံေနတဲ့ တ႐ုတ္ကလက္ပိုက္ၾကည့္မေနေတာ့ပါဘူး။

ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးစင္ျမင့္ေပၚမွာကလဲ ခ်န္ေကရွိတ္တပ္ေတြကို ေမာ္စီတုန္းတပ္ေတြက အႏိုင္ယူၿပီး တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံႀကီးကို တည္ေထာင္ၿပီး ျဖစ္ေပမယ့္ ယူအင္က အေမရိကန္ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံေပးထားတဲ့ ခ်န္ေကရွိတ္အစိုးရကိုပဲ တ႐ုတ္အစိုးရအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး လံုျခံဳေရးေကာင္စီ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းထားပါတယ္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားကို သိမ္းပိုက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ အေမရိကန္စစ္ေရး ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲမွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံနဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ေနမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး တ႐ုတ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ထိခိုက္လာႏိုင္ဖြယ္ consequences ေတြကလဲ ရွိႏိုင္ေၾကာင္း တ႐ုတ္မဟာဗ်ဴဟာကၽြမ္းက်င္သူေတြက သံသယရွိလာၾကပါတယ္။

စစ္ပြဲတြင္းသို႔ တ႐ုတ္၀င္လာၿပီ

မူလအစတုန္းက အေမရိကန္နဲ႔ ယူအင္ရဲ႕ စစ္ေရးအရ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မႈဟာ ေတာင္ကိုးရီးယားကို ကာကြယ္ေပးဖို႔လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စက္တင္ဘာလကုန္ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္က ေျမာက္ကိုးရီးယားကိုပါ ၀င္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ၿပီး ေျမာက္ကိုးရီးယားစစ္တပ္ကို ေခ်မႈန္းဖို႔ ျဖစ္လာပါၿပီ။ အေမရိကန္မဟာဗ်ဴဟာ ကၽြမ္းက်င္သူအခ်ဳိ႕က ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာမတူခဲ့ၾကပါဘူး။ မလိုလား အပ္တဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြ တက္လာေတာ့မယ္လို႔ ယူဆၿပီး သတိေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သတိေပးခ်က္ေတြေၾကာင့္ အေမရိကန္သမၼတ ထရူးမင္းက တ႐ုတ္၊ ဆိုဗီယက္တို႔နဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈ ျဖစ္လာမွာကို စိုးရိမ္လာပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယား နယ္စပ္ျဖစ္တဲ့ Yalu ျမစ္ေၾကာင္း တေလွ်ာက္မွာ ေလေၾကာင္းတိုက္ခိုက္မႈနဲ႔ တျခားစစ္ေရး ေအာ္ပေရးရွင္းေတြ မျပဳလုပ္ရဘူးလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မက္အာသာကို အမိန္႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ တ႐ုတ္တပ္ေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈ မျဖစ္ရေလေအာင္ တ႐ုတ္နယ္စပ္နဲ႔ မိုင္ေလးဆယ္အတြင္းမွာ လွဳပ္ရွားျခင္း မျပဳဖို႔ကိုလဲ မဟာဗ်ဴဟာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြက တြက္ခ်က္တင္ျပေပးထားခဲ့ပါတယ္။ စစ္တင္ဘာ (၃၀) ရက္ မွာပဲ ေမာ္စီတုန္းအစိုးရက အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ‘The Chinese people absolutely will not tolerate foreign aggression, nor will they supinely tolerate seeing their neighbours being savagely invaded by imperialists’ ဆိုၿပီး သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ သေဘာထားျဖစ္ပါတယ္။

အေမရိကန္က ဒီလိုသတိေပးခ်က္ကို အေလးအနက္ မထားခဲ့ပါဘူး။ တ႐ုတ္နယ္စပ္ကို မေရာက္ ေသးသေရြ႕ တ႐ုတ္အစိုးရနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိဘူးလို႔ ယူဆထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာလ ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မက္အာသာတပ္ေတြက ေျမာက္ကိုးရီးယားကို က်ဴးေက်ာ္ပါေတာ့တယ္။ ေအာက္တိုဘာလ (၁၂) ရက္ေန႔မွာ ေျမာက္ကိုးရီးယား ၿမိဳ႕ေတာ္ Pyongyang ကို အေမရိကန္တပ္ေတြ အမ်ားအျပားပါ၀င္တဲ့ ယူအင္တပ္ေတြက သိမ္းပိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာလ (၁၉) ရက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ရဲ႕ ေျချမန္တပ္ရင္းအခ်ဳိ႕က Yalu ျမစ္ကိုေက်ာ္ ျဖတ္ၿပီး ေျမာက္ကိုးရီးယားနယ္ေျမထဲကို ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ လာၾကပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျမာက္ကိုးရီးယား စစ္ေျမျပင္အတြက္ အသံုးျပဳတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔ လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံတပ္ေတြကို တ႐ုတ္ျပည္သူ႔ ၀န္ထမ္းတပ္လို႔ အမည္ခြဲျခား သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။

ေအာက္တိုဘာ (၂၅) ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္တပ္ေတြနဲ႔ ယူအင္တပ္ေတြ စတင္ထိေတြ႔မႈ ျဖစ္ၿပီး ႏို၀င္ဘာ (၆) ရက္ေန႔အထိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏို၀င္ဘာ (၆) ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ယူအင္တပ္ေတြ ဘက္က အထိနာလာတာေၾကာင့္ ဆုတ္ခြာၿပီး ျပန္လည္စုစည္း ရပါေတာ့တယ္။ တ႐ုတ္တပ္ေတြကလဲ ေတာင္တန္းေတြ အၾကားမွာ ေျပာက္က်ား အသြင္နဲ႔ ျပန္လည္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျပန္ပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြနဲ႔အတူ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ျဗိတိန္တပ္ ေတြက တ႐ုတ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးညႇိႏွိဳင္းမႈ လုပ္ၿပီး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ဇုန္တခု သတ္မွတ္သင့္ေၾကာင္း အေမရိကန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြကို တင္ျပၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ေတြက လက္မခံခဲ့ၾကပါဘူး။ ႏို၀င္ဘာ (၂၄) ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မက္အာသာက ေနာက္ဆံုးအၿပီးသတ္တိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲဖို႔ သူ႔တပ္ေတြကို အမိန္႔ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ စစ္ဆင္ေရးမွဴး ေတြက အလြန္ပဲ စိုးရြံ႕ၾကပါတယ္။ ေျမာက္ကိုးရီးယား ေတာင္တန္းေတြအၾကားမွာ ေဆာင္းရာသီ စစ္ဆင္ေရး ျပဳလုပ္ရတာဟာ အေမရိကန္တပ္ေတြအတြက္ မလိုလားအပ္တဲ့ ေတာင္းဆိုမႈျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေတာင္တန္းေတြ အၾကားမွာ ေနရာယူ တပ္ေဖ်ာက္ထားတဲ့ တ႐ုတ္စစ္သည္အင္အားကိုလဲ မခန္႔မွန္းႏိုင္ၾကပါဘူး။

ဒါေပမယ့္လဲ စစ္မိန္႔ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ပဲ စစ္ဆင္ေရးထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေတာင္တန္းေတြ အၾကားမွာေတာ့ တ႐ုတ္တပ္မေတာ္ General Peng Dehuai ရဲ႕ တ႐ုတ္စစ္သည္ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္က ေစာင့္ႀကိဳေနၾကပါတယ္။ တ႐ုတ္စစ္သည္ေတြမွာ အေမရိကန္တပ္ေတြလို လက္နက္ႀကီး ပစ္ကူေတြ၊ တင့္ကားေတြ၊ ေလေၾကာင္းအကူအညီေတြ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နာရီအနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ အေမရိကန္နဲ႔ ယူအင္တပ္ေတြရဲ႕ ညာေတာင္ပံစစ္ေၾကာင္းကို ေဖာက္ၿပီး ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြကို ေခ်မႈန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏို၀င္ဘာ (၂၈) ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ယူအင္ရဲ႕ အမွတ္ (၈) တပ္မေတာ္ ဆုတ္ခြာသြားရပါတယ္။ ဆုတ္ခြာရာမွာလဲ တ႐ုတ္တပ္ေတြနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယား တပ္ေတြက ခ်ံဳခိုတိုက္ခိုက္ၾကတာေၾကာင့္ အေမရိကန္ရဲ႕ 2nd Division တပ္ႀကီးတခုလံုး တိုက္ခိုက္ေရးအတြက္ ျပန္လည္စုဖြဲ႔လို မရေအာင္ကို ဖြဲ႔စည္းပံုပ်က္သြားခဲ့ရပါတယ္။

အေရွ႕ဘက္စစ္မ်က္ႏွာမွာလဲ ယူအင္တပ္အင္အား တေသာင္းခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ဟာ လမ္းက်ဥ္း လမ္းေျမာင္ေလးေတြကေန အသည္းအသန္ ဆုတ္ခြာထြက္ေျပးၾကရပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ (၂၄) ရက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ယူအင္တပ္ေတြဟာ ၃၈ မ်ဥ္း ၿပိဳင္အနီးအနားမွာေတာင္ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ သံုးလနီးပါးၾကာခဲ့တဲ့ ဒီထိေတြ႔မႈေတြမွာ တ႐ုတ္စစ္သည္ ေလးေသာင္းေက်ာ္ က်ဆံုးခဲ့ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေမရိကန္ေလတပ္ရဲ႕ ေလေၾကာင္းတိုက္ခိုက္မႈနဲ႔ လက္နက္ႀကီးပစ္ကူေတြ ေၾကာင့္ပါ။ ႏွစ္ဘက္စလံုး အထိနာမႈေတြေၾကာင့္ အင္အားျဖည့္ရင္း ေခတၱထိေတြ႔မႈရပ္ဆိုင္းသြားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကမၻာ့အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြအၾကားမွာ တတိယကမၻာစစ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ၀င္လာခဲ့ပါၿပီ။ မဟာဗ်ဴဟာကၽြမ္းက်င္သူေတြက ကိုးရီးယားစစ္ပြဲကေန တဆင့္ အေမရိကန္နဲ႔ မဟာမိတ္ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံေတြက တဘက္၊ ဆိုဗီယက္-တ႐ုတ္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံ ေတြကတဘက္ ဆင္ႏႊဲတဲ့ တတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္လာမွာကို စိုးရိမ္လာၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကာလမွာ ဆိုဗီယက္ႏိုင္ငံမွာကလဲ နယူးကလီးယား လက္နက္ရွိေနၿပီမို႔ တတိယကမၻာစစ္ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အေမရိကန္ ကေရာ၊ ဆိုဗီယက္ကပါ နယူးကလီးယား သံုးမယ့္ အေနအထားမွာ ရွိလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီအေျခအေနကိုလဲ ႏွစ္ဘက္စလံုးက မလိုလားၾကပါဘူး။ တတ္ႏိုင္သမွ် စစ္ပြဲကို ေရွာင္လိုၾကပါတယ္။

ျဗိတိန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အက္တလီက ကိုးရီးယားစစ္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမရိကန္ကို စစ္ေရးအရ၊ ႏိုင္ငံေရး အရ ေထာက္ခံထားတာ ျဖစ္ေပမယ့္လဲ ဆိုဗီယက္ယူနီယံနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ၿပီး ကမၻာစစ္ျဖစ္မယ့္ အေျခအေနကို မလိုလားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဇင္ဘာလဆန္းမွာကတည္းက ၀ါရွင္တန္မွာ အေရးေပၚ အစည္းအေ၀းလုပ္ၿပီး ၿဗိတိန္နဲ႔ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျခင္း မျပဳပဲ ကိုးရီးယားကို အႏုျမဴဗံုး မၾကဲပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိကို အေမရိကန္သမၼတ ထ႐ူးမင္းဆီကေန မရအရ ေတာင္းယူခဲ့ပါတယ္။ ၿဗိတိန္က ဦးေဆာင္ၿပီး တ႐ုတ္နဲ႔ အေမရိကန္အၾကားမွာ Peace Initiative လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ ပါဘူး။

(၁၉၅၁) ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၁) ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္တပ္ေတြဟာ ေရခဲေနတဲ့ Imjin River ကို တညလံုးျဖတ္ကူးၿပီး တဘက္ကမ္းက ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြဆီ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေတာင္ကိုးရီးယား စစ္သည္ေတြ ေၾကာက္လန္႔ တၾကားနဲ႔ ထြက္ေျပးၾကပါေတာ့တယ္။ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ယူအင္တပ္ေတြမွာ အင္အားနည္းေနတာေၾကာင့္ ဇန္န၀ါရီလ (၃) ရက္ေန႔မွာ ၿမိဳ႕ကေန ဆုတ္ခြာၿပီး ၿမိဳ႕ေတာင္ပိုင္း မိုင္ငါးဆယ္အကြာမွာ ေနရာယူၿပီး ထိုးစစ္ျပင္ဖို႔ ျပန္လည္ စုဖြဲ႔ျပင္ဆင္ၾကရပါတယ္။ ဇန္န၀ါရီလ (၂၅) ရက္ေန႔မွာ ယူအင္တပ္ေတြဘက္က ျပန္ၿပီး ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ပါ တယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီနဲ႔ မတ္လ တေလွ်ာက္မွာ ထိေတြ႔မႈ အႀကိမ္မ်ားစြာျဖစ္ခဲ့ၿပီး မတ္လ (၁၄) ရက္ေန႔က်မွ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ယူအင္တပ္ေတြက ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဧၿပီလထဲေရာက္ေတာ့ ယူအင္တပ္ေတြက ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္အနီးကို ျပန္လည္ခ်ဥ္းကပ္လာႏိုင္ပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ထ႐ူးမင္းရဲ႕

စစ္ေရးအၾကံေပးေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ဖို႔ အၾကံျပဳလာၾကပါတယ္။ ထ႐ူးမင္းရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေျခလွမ္းေတြကို ယူအင္ထဲက မဟာမိတ္ေတြကလဲ လက္ခံၾကပါတယ္။ ထင္ထင္ရွားရွား ဆန္႔က်င္ေန တာကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မက္အာသာပါ။ သူက ကြန္ျမဴနစ္တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ compromise လုပ္စရာ မလိုဘူး လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးကို ေလေၾကာင္းကေန ထိုးစစ္ဆင္ၿပီး ခ်န္ေကရွိတ္တပ္ေတြကို ေမာ္စီတုန္းတပ္ေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ျပန္ေတြ႔ေပးဖို႔ အၾကံျပဳပါတယ္။ အလံုးစံုေအာင္ပြဲ ရရွိေရးကိုပဲ ဦးတည္သင့္ေၾကာင္း ဆိုခဲ့ပါတယ္။

စစ္ပြဲတိုင္းမွာ အဆံုးသတ္ေအာင္ပြဲရခ်င္မွ ရႏိုင္မွာပါ။ တခါတရံမွာ စစ္ေရးအျမင္တခုတည္းနဲ႔ မဆံုးျဖတ္ပဲ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ပါ ေပါင္းစပ္ဆံုးျဖတ္ရတာ ရွိပါတယ္။ မက္အာသာ ေျပာသလို တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးကို တိုက္ခိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံကို စစ္ပြဲထဲဆြဲသြင္းရာ ေရာက္သြားပါမယ္။ အဲဒီကေန တတိယကမၻာစစ္ႀကီးကို escalation ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို အေမရိကန္နဲ႔ ျဗိတိန္က မဟာဗ်ဴဟာေလ့လာေရး ပညာရွင္ေတြက တင္ျပၿပီး compromise လုပ္ဖို႔ကို အၾကံ ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေအၿပီလ (၁၁) ရက္ေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မက္အာသာက သူ႔ရဲ႕ aggressive policy ေတြကို လူသိ ရွင္ၾကားထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ထ႐ူးမင္းက သူ႔ရဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို အနားေပးလိုက္ ရပါေတာ့တယ္။ သူ႔ေန ရာမွာ General Ridgway ကို အစားထိုး ခန္႔အပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမလေရာက္ေတာ့ ကိုးရီးယားစစ္ေျမျပင္မွာ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ ခန္႔မွန္း ႏွစ္ဘက္စစ္အင္အားက ဆယ္သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တ႐ုတ္တပ္အင္အား ငါးသိန္းေက်ာ္၊ ေျမာက္ကိုးရီးယား တပ္အင္အားႏွစ္သိန္းနီးပါး၊ ေတာင္ကိုးရီးယားအက္အား ႏွစ္သိန္းေက်ာ္နဲ႔ အေမရိကန္နဲ႔ ယူအင္အက္အား ႏွစ္သန္းခုႏွစ္ ေသာင္းေက်ာ္ျဖစ္ပါတယ္။

အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းၾကၿပီ

ဇြန္လေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္ေမာ္စီတုန္းအစိုးရက ကိုးရီးယားစစ္ပြဲမွာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲလိုေၾကာင္း ဆိုဗီယက္ယူနီယံကို အသိေပးေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလမွာပဲ အေမရိကန္ကေန ဆိုဗီယက္သံအမတ္ကို ၃၈

မ်ဥ္းၿပိဳင္ဟိုဘက္ဒီဘက္မွာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႔ကို သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္ စလံုးက တိုက္ခိုက္မႈေတြ ရပ္တန္႔လိုတာေၾကာင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲက အဆင္ေျပမေယာင္ ရွိခဲ့ေပမယ့္ တဘက္နဲ႔ တဘက္ ယံုၾကည္မႈ အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ႏွစ္ ထပ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ကိုးရီးယား ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္ကို စစ္ေရးအရ တဘက္နဲ႔ တဘက္ က်ဴးေက်ာ္ၿပီး ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းေပးဖို႔ခက္ခဲေၾကာင္း ႏွစ္ဘက္စလံုးက သေဘာတူ လက္ခံထားခဲ့ၾကပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ဘက္တပ္ေတြအၾကား ထိေတြ႔မႈေတြကေတာ့ ရွိေနဆဲပါပဲ။ တဘက္နဲ႔ တဘက္ စစ္ေရးအရ အႏိုင္မယူႏိုင္တာကို ႏွစ္ဘက္စလံုးက သိေနၾကေပမယ့္ ေတြ႔ဆံုညႇိႏႈိင္းမႈမွာ တဘက္နဲ႔တဘက္ ဖိအားေပးႏိုင္ဖို႔ တိုက္ခိုက္မႈေတြ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာလေရာက္ေတာ့ Main Line of Resistance သတ္မွတ္ၿပီး ႏွစ္ဘက္စလံုးက ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ထားတဲ့ အေျခအေနမွာပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ Conflict Stalemate အဆင့္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ negotiation ေအာင္ျမင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းအမ်ားဆံုး အေျခအေနပါ။

ေတာင္ကိုးရီးယားက အေမရိကန္ ႐ုပ္ေသးအစိုးရအႀကီးအကဲ Rhee က အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို သေဘာမတူညီပါဘူး။ ေျမာက္ကိုးရီးယားကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္တဲ့အထိ အေမရိကန္ရဲ႕ စစ္ေရးအကူအညီရဖို႔ ၾကိဳးပမ္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ေတြကို လႊမ္းမိုးႏိုင္တဲ့ ၾသဇာအာဏာ မရွိပါဘူး။ တကယ္တမ္း ေဆြးေႏြးညႇိႏွိဳင္းၾကေတာ့ ေတာင္ကိုးရီးယားက အေမရိကန္က token representation အဆင့္မွာပဲ ထားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ေတြ႔ဆံုညွိႏွိဳင္းပြဲမွာ တဘက္က အေမရိကန္နဲ႔ တျခားတဘက္က တ႐ုတ္နဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားတို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာပါ။

ႏို၀င္ဘာလေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ဘက္စလံုးက armistice line ထားဖို႔ သေဘာတူညီခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၅၂)ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ေရာက္ေတာ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အက်ယ္တ၀င့္ အခ်က္ေတြကို ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ေဆြးေႏြးဖို႔က်န္တဲ့ ႀကီးမားတဲ့ျပႆနာကေတာ့ စစ္အက်ဥ္း သား ျပႆနာပါ။ armistice lineသာ မရွိခဲ့ရင္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ခ်က္ခ်င္း ရပ္ၿပီး စစ္ႀကီးျပန္ျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့

အေျခအေနမ်ဳိးပါ။ ယူအင္ဘက္က တပ္ေတြမွာက စစ္အက်ဥ္းသား တသိန္းခြဲရွိေနပါတယ္။ ေျမာက္ကိုးရီးယား ဘက္မွာကလဲ စစ္အက်ဥ္းသားေတြအမ်ားအျပား ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ေတြက all for all exchange ကို သေဘာမတူပါဘူး။ စစ္အက်ဥ္းသားေတြကို ကြန္ျမဴနစ္တိုင္းျပည္ေတြဆီ ျပန္ျခင္း၊ မျပန္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရြးခ်ယ္မႈေပးရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါကို တ႐ုတ္နဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားဘက္က အလြန္ပဲ ေဒါသထြက္ကုန္ ၾကပါတယ္။

ေတာင္ကိုးရီးယားမွာရွိေနတဲ့ စစ္အက်ဥ္းသား ထိန္းသိမ္းေရး စခန္းေတြမွာ အစာေရစာ ျပတ္လပ္မႈနဲ႔ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈခံေနရတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္တပ္သားေတြဟာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔မွ ဆက္ေနစရာ အေၾကာင္း မရိွဘူးလို႔ သူတို႔က ဆိုခဲ့ပါ တယ္။ ေမလမွာ ျဖစ္တဲ့ Koje Camp ဆႏၵျပပြဲမွာ အေမရိကန္တပ္ေတြက တင့္ကားေတြအသံုးျပဳၿပီး ႏွိမ္နင္းခဲ့တဲ့အထိပါ။ တျပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ အေမရိကန္နဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယားတို႔ကလဲ ေျမာက္ကိုးရီးယား ထိန္းသိမ္းေရး စခန္းေတြထဲက စစ္အ က်ဥ္းသားေတြအတြက္ စိုးရိမ္ေနၾကရပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးက စစ္အက်ဥ္းသား ထိန္းသိမ္းေရး စခန္းေတြအားလံုးမွာ ႐ိုက္ႏွက္မႈေတြ၊ ညႇဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈေတြ၊ အစာေရစာ မလံုေလာက္မႈေတြကေတာ့ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေဆြးေႏြးပြဲကို အေၾကာင္းျပထားစဥ္ကာလမွာ ေတာင္ကိုးရီးယားဗိုလ္ခ်ဳပ္ Paek Sun-yop က ေတာင္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းေရး ျပဳလုပ္ပါတယ္။ ေတာင္ကိုးရီးယား ကြန္ျမဴနစ္ ေတာ္လွန္ေရးကို ၁၉၅၂ ခု၊ ဇန္န၀ါရီမွာ Ratkiller ဆိုတဲ့ ေအာ္ပေရးရွင္းနဲ႔ ေခ်မႈန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ (၁၉၅၂) ကာလေတြမွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးကေတာ့ အဆံုးသတ္ေအာင္ပြဲ စစ္ဆင္ေရး မဟုတ္တဲ့ ထိေတြ႔မႈေတြကို ဆက္တိုက္ ျပဳလုပ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ဇြန္လ (၂၃) မွာ Yalu ျမစ္ေပၚက Supung dam နဲ႔ တျခား dam သံုးခုကို အေမရိကန္ေလတပ္က ဗံုးၾကဲခဲ့တာေၾကာင့္ ေျမာက္ကိုးရီးယားနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းတို႔မွာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ျပတ္ေတာက္ သြားခဲ့ပါတယ္။

အေမရိကန္နဲ႔ ယူအင္တပ္ေတြရဲ႕ တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ေျမာက္ကိုးရီးယားနဲ႔ တ႐ုတ္တပ္ေတြက (၇၄၅) မိုင္အရွည္ရွိတဲ့ ေျမေအာက္ဥမင္ လွိဳဏ္ေခါင္း ကြန္ယက္ႀကီးကို စတင္ ေဖာက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၅၃) ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဦးပိုင္းမွာ တ႐ုတ္စစ္သည္အင္အား တသန္းေက်ာ္က ကိုးရီးယားစစ္ေျမျပင္မွာ ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ယူအင္တပ္အင္အား ရွစ္သိန္းေက်ာ္ကလဲ စစ္ေျမျပင္ေပၚမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြကလဲ စျဖစ္လာပါတယ္။ အေမရိကန္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္က နာမည္ႀကီးဗို္လ္ခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ အိုင္ဆစ္ေဟာင္၀ါက သမၼတျဖစ္လာပါၿပီ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဆိုဗီယက္မွာလဲ စတာလင္ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဆိုဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေဆြးေႏြးပြဲကို အခ်ိန္တိုအတြင္း အၿပီး ျဖတ္ဖို႔ ဖိအားေပးလာပါေတာ့တယ္။

ေမလမွာ ယူအင္တပ္ေတြက ေျမာက္ကိုးရီးယားျမိဳ႕ေတာ္ Pyongyang ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းက ေရကာတာေတြကို ဗံုးၾကဲဖ်က္ ဆီးပစ္လိုက္တာေၾကာင့္ ေရလႊမ္းမိုးမႈျဖစ္လာၿပီး ေျမာက္ကိုးရီးယားရဲ႕ လယ္ယာေျမေတြ ပ်က္စီးသြားပါတယ္။ ျပည္သူလူထုမွာ အငတ္ေဘးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ႏွစ္ဘက္စလံုးက သဲသဲမဲမဲ တိုက္ခိုက္မႈေတြ လုပ္ ကပါတယ္။ ဇူလိုင္လထဲမွာ တပတ္အတြင္းမွာတင္ ယူအင္တပ္ေတြဘက္က စစ္သည္ သံုးေသာင္းေက်ာ္ က်ဆံုးပါတယ္။ တ႐ုတ္နဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားဘက္မွာ ဒီထက္ပိုၿပီး အေသအေပ်ာက္မ်ားမယ္လို႔ ေလ့လာသူေတြက ခန္႔မွန္းၾက ပါတယ္။ ဖိအားမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ေဆြးေႏြးပြဲအရွိန္ကလဲ ျမန္လာပါတယ္။

အေမရိကန္႐ုပ္ေသးအစိုးရ ေတာင္ကိုးရီးယား ေခါင္းေဆာင္ Rhee က တဘက္နဲ႔ တဘက္ သေဘာတူထားတဲ့ စစ္အက်ဥ္းသားဖလွယ္ေရး သေဘာတူညီခ်က္ကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး အက်ဥ္းသား ေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ျပားဖို႔ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ၾကံစည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထိနာေနၿပီျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္တပ္မွဴးေတြနဲ႔ တ႐ုတ္၊ ေျမာက္ကိုးရီး ယား တပ္မွဴးေတြကို ေဆြးေႏြးပြဲကို အပ်က္မခံၾကေတာ့ပါဘူး။ (၁၉၅၃) ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၂၇) ရက္ေန႔မွာပဲ ARMISTICE ကို သေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုးလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ သံုးႏွစ္၊ သံုးလနဲ႔ သံုးရက္ၾကာခဲ့တဲ့ စစ္ႀကီးကေတာ့ ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။

စစ္ပြဲႀကီး အၿပီးမွာ

(၁၉၅၃) ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၂၇) ရက္ေန႔မွာ UN Command ဘက္က General William K. Harrison နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္အင္အား စုေတြဘက္က Nam II တို႔က armistice ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီစာခ်ဳပ္မွာ အၿပီးသတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာခ်ဳပ္ အတြက္ ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ဖရင့္တခုက်င္းပဖို႔ သတ္မွတ္ခ်က္ ပါရွိပါတယ္။ ဒီသတ္မွတ္ခ်က္အရ (၁၉၅၄) ခု၊ ေအၿပီလမွာ အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္၊ ျပင္သစ္၊ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၊ တ႐ုတ္တို႔က ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးေတြ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ယူအင္ဘက္က ကိုးရီးယားကၽြန္းဆြယ္တခုလံုးမွာ ယူအင္က ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ က်င္းပၿပီး ကိုးရီးယားကို ျပန္လည္ေပါင္းစည္းဖို႔ အၾကံျပဳခ်က္တင္ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဘက္က ကိုးရီးယားေျမေပၚမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားတပ္ေတြအားလံုး ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ ထြက္ခြာေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ဒီအၾကံျပဳခ်က္၊ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုမွ ဆက္လက္ညွိႏွိဳင္းလို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ (၁၉၅၃) ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လမွာ လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ အေမရိ ကန္နဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယား (Republic of Korea) တို႔ အၾကားက Mutual Defence Treaty က ေအာက္တိုဘာလ ကတည္းက အသက္၀င္ေနပါၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္နီးပါး အခ်ိန္ကာလအထိ အေမရိကန္ eighth US Army, US Air Forces Korea (USAFK), US Naval Forces Korea (CNFK), Marine Forces Korea (MARFORK) တို႔ကလဲ Combined Forces Command ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခုအေနနဲ႔ တပ္စြဲထားဆဲပါပဲ။ ေတာင္ကိုးရီးယားနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားကလဲ ကြဲျပားေနဆဲပါပဲ။

မိုင္ေပါင္း (၁၆၀) ရွည္လ်ားၿပီး၊ ႏွစ္မိုင္ခြဲ အက်ယ္ရွိတဲ့ ကိုးရီးယားႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကားက Demilitarized Zone (DMS) မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ တင္းမာမႈေတြ၊ nuclear tensions ေတြ၊ Naval clashes ေတြကလဲ အမ်ားအျပားပါ။ ၁၉၆၆ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလမွာ စတင္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ၾကာ DMS ပ႗ိပကၡမွာ အေမရိကန္တပ္သား ေလးဆယ္ေက်ာ္အပါအ၀င္ ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္သား သံုးရာနီးပါးနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္သား ေလးရာေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၆၈) ခုမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေတာင္ ကိုးရီးယားသမၼတ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ရန္ ၾကိဳးပမ္းမႈမွာလဲ ေျမာက္ကိုးရီးယား ကြန္မင္ဒိုေတြအပါအ၀င္ ေတာင္ကိုးရီးယား ရဲေတြနဲ႔ အရပ္သားေတြမွာ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၆၈)၊ (၁၉၆၉)၊ (၁၉၇၀) ခုႏွစ္ ေတြမွာလဲ ေျမာက္ကိုးရီးယားကြန္မင္ဒိုမ်ားက ေတာင္ကိုးရီးယား နယ္စပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္တိုက္ခိုက္မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

(၁၉၇၄) ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားကေန ေတာင္ကိုးရီးယားကို က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္ဖို႔ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ ဥမင္ လွိဳဏ္ေခါင္းတခုကို ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြက ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၇၅) ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယ ဥမင္လွိဳဏ္ေခါင္း တခုကို ထပ္မံ ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၇၆) ခုႏွစ္မွာလဲ နယ္စပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားကြန္မင္ဒိုေတြနဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြ ထိေတြ႔မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး၊ ၾသဂုတ္လမွာေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ The Axe Murder Incident ျဖစ္ ပြားခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၇၇) ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားနယ္ေျမထဲကို ကၽြံသြားတဲ့ American CH-47 Chinook helicopter ပစ္ခ်ခံခဲ့ရပါတယ္။ (၁၉၇၈) ခုႏွစ္ မွာ တတိယ ဥမင္လွိဳဏ္ေခါင္းတခုကို ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြက ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၇၉) ခုႏွစ္မွာလဲ ေျမာက္ကိုးရီးယားေအးဂ်င့္မ်ားရဲ႕ က်ဳးေက်ာ္၀င္ေရာက္မႈေတြ ရွိခဲ့ၿပီး၊ ေျမာက္ကိုးရီး ယားမိုင္းကြင္းထဲကို တပ္ကၽြံသြားတဲ့ အေမရိကန္တပ္သားအခ်ဳိ႕လဲ ေသဆံုး ဒဏ္ရာရမႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၈၀) ကေန (၁၉၉၂) ခုအထိမွာလဲ ေျမာက္ကိုးရီးယားက်ဴးေက်ာ္မႈေတြ ရွိခဲ့ၿပီး၊ (၁၉၉၀) မွာေတာ့ ဥမင္လွိဳဏ္ေခါင္းေတြ ထပ္မံ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၉၄) ခုႏွစ္မွာ ေျမာက္ကိုးရီးယားနယ္ေျမထဲကို ဆယ္ကီလိုမီတာေက်ာ္ၿပီး ၀င္သြားတဲ့ American OH-58A+ helicopter ပစ္ခ်ခံခဲ့ရပါတယ္။ (၁၉၉၆) ခုႏွစ္မွာ Joint Security Area ထဲကို ေျမာက္ကိုးရီးယား တပ္ေတြ ၀င္ေရာက္မႈ သံုးၾကိမ္ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၉၇) ခုႏွစ္ကေန (၂၀၀၆) ခုႏွစ္အထိ ေတာင္ကိုးရီးယား နယ္စပ္ကို က်ဴး ေက်ာ္ဖို႔ အားထုတ္မႈေတြ ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။

(၂၀၀၆) ခုႏွစ္မွာ ေျမာက္ကိုးရီးယားက ပထမဆံုး နယူးကလီးယား စမ္းသပ္မႈ စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး၊ (၂၀၀၉) ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ စမ္းသပ္မႈ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ nuclear tensions ေတြအျပင္ naval clash ေတြလဲ

အမ်ားအျပား ျဖစ္ပြားခဲ့ပါ တယ္။ (၁၉၉၉) ခုႏွစ္မွာ ေျမာက္ကိုးရီးယား ကင္းလွည့္ေရယာဥ္ ေျခာက္စီးဟာ Yellow Sea Maritime Border ကို က်ဴး ေက်ာ္၀င္ေရာက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေတာင္ကိုးရီးယားေရတပ္နဲ႔ ထိေတြ႔မႈ ကိုးၾကိမ္ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ (၂၀၀၉) ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ မွာ ေျမာက္ကိုးရီးယား ေရပိုင္နက္ထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယား ငါးဖမ္းေရယာဥ္ကို ေျမာက္ကိုးရီးယားေရတပ္ က ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း ထားမႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ (၂၀၀၉)ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလမွာ ေတာင္ကိုးရီးယား ေရပိုင္နက္ထဲကို ေျမာက္ကိုးရီးယား naval vessel တစီးက ၀င္ေရာက္မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ (၂၀၁၀) ခုႏွစ္၊ မတ္လမွာေတာ့ ေတာင္ကိုးရီး ယား စစ္ေရယာဥ္ Cheonan ကို ေျမာက္ကိုးရီးယား စစ္ေရယာဥ္က ေတာ္ပီဒိုနဲ႔ ပစ္ခတ္ၿပီး နစ္ျမႇဳပ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ (၂၀၁၀)၊ ႏို၀င္ဘာလမွာေတာ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ေတြက ေတာင္ကိုးရီးယား Yeonpyeong island ကို လက္နက္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ရာက ေတာင္ကိုးရီးယားဘက္က ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္မႈေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ႏိုင္ငံ အၾကား စစ္ေရးတင္းမာမႈေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ေတာင္ကိုးရီးယားဘက္က K-9 155mm self-propelled howitzers ေတြ အသံုးျပဳရံုမက ေလတပ္ F-16 jets ေတြကို ပဋိပကၡျဖစ္ပြားရာ ေဒသကို ေစလႊတ္တဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုအေျခအေနမွာ ၂၁ရာစု၊ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲႀကီး ထပ္မံျဖစ္ပြားလာေတာ့မွာကို ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုက ရင္တမမနဲ႔ စိုးရိမ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ၂၁ ရာစုမွာ ကမၻာ့အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြအၾကားက စစ္ေရးအသြင္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ ထိေတြ႔မႈကို အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြက စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအပါအ၀င္ မည္သူမွ် လိုလားျခင္းမရွိၾကပါဘူး။ Character of war က ၂၁ ရာစုမွာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါၿပီ။ Deterrence strategy ကို အသံုးျပဳၾကေပမယ့္ conflict escalation ဆက္မျဖစ္သြား ေအာင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ၾကပါတယ္။

နိဂံုး

နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ကာလက ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ကိုးရီးယား စစ္ပြဲဟာ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး၊ အိုင္ဒီေရာ္ေလာ္ဂ်ီေတြေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ ပဋိပကၡေတြ ရွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံငယ္ ေလးေတြကို သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္အေရးကို အျဖဴ၊ အမည္း ကြဲျပားမႈ လိုင္းတခုတည္းေပၚကေန ဆံုးျဖတ္လို႔ မရပါဘူး။ စစ္ေရးအျမင္၊ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ စီးပြားေရးအျမင္၊ လူမႈေရး အျမင္၊ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ ရွဳေထာင့္ေတြ အားလံုးကို ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ၿပီး သံုးသပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအကူးအေျပာင္း ကာလေတြကိုလဲ အေျမာ္အ ျမင္ႀကီးစြာနဲ႔ စနစ္တက်ျပင္ဆင္စီမံၾကဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုလိုနီစနစ္ အေဆာက္အအံုႀကီးကို ၿဖိဳခ်မယ္၊ ဘံုရန္သူကို ၿဖိဳ မယ္ဆိုၿပီး အၾကမ္းမဖက္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ့တဲ့ India ႏိုင္ငံႀကီးလဲ လြတ္လပ္ေရးရတာမွ မၾကာေသးခင္ ေခါင္းေဆာင္ပါ လုပ္ၾကံခံရၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ျခမ္းစကြဲသြားခဲ့ရာက ထပ္ဆင့္ ကြဲျပဲမႈေတြပါ ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးေတြ၊ လူထုတိုက္ပြဲေတြ ေပါင္းစပ္ၿပီး ၿဖိဳခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလဲ လြတ္လပ္ေရး မရခင္ကတည္းက ေခါင္း ေဆာင္ေတြ လုပ္ၾကံခံရၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ျဖစ္လိုက္တာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပါပဲ။ ဒီလိုႏိုင္ငံေတြ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးမွာ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။

ဒါေတြကို ကိုလိုနီအေမြဆိုးေၾကာင့္ဆိုၿပီး ေဒါသထြက္ၾက၊ စိတ္နာၾကနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လာၾကရင္း၊ ကိုယ့္ဘက္က အားနည္းခဲ့ၾကတဲ့ ညီညြတ္ေရးတည္ေဆာက္မႈ၊ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚ အားနည္းမႈ၊ မင္းေလာင္းေမွ်ာ္မႈ၊ ေခါင္းေဆာင္ကုိးကြယ္မႈ၊ ေနာက္ေက်ာဓားထိုးမႈ စတဲ့ အေမြဆိုးေတြကိုေတာ့ တယုတယ အေမြဆက္ခံလာၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေလးေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိေနဆဲပါ။ စနစ္ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦး တခုကို ျဖိဳခ်ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပဳျပင္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳတင္တြက္ခ်က္ စဥ္းစားထား ရမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ရွဳျမင္သံုးသပ္ျပင္ဆင္ထားရမယ့္ က႑ေတြကလဲ အမ်ားအျပားပါ။ စဥ္းစားသံုးသပ္၊ ျပင္ဆင္ ထားၾကဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ပိုၿပီး အေရးႀကီးတာက စနစ္တခုကို ျဖိဳခ်ၿပီး အသစ္ျပန္ေဆာက္ဖို႔၊ ျပဳျပင္ဖို႔ အခြင့္အာဏာကို လုၾကရင္းနဲ႔ တရားရံုးမွာ အေမြတက္လုၾကတဲ့ ညီအစ္ကိုေတြလို မျဖစ္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ညီအစ္ကိုခ်င္း ညႇိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးလို႔ ရပါရက္နဲ႔ ေရွ႕ေနေတြ အျပန္အလွန္ငွားၿပီး တရားရံုးမွာ ဦးတည္ေလွ်ာက္ၾကတဲ့အခါ ေတာ္တည့္ေျဖာင့္မတ္တဲ့ ဥပေဒဘက္ေတာ္ သားေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ ကံေကာင္းပါရဲ႕။ အစကတည္းက ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရွ႕ေနေတြ၊ ႏွစ္ဘက္ခြစားတဲ့ တရားသူ ႀကီးေတြနဲ႔ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ အမႈၾကာၿပီး ဟိုက စားလိုက္၊ ဒီက စားလိုက္နဲ႔ ရွိသမွ်အေမြေတြ ေျပာင္သလင္း ခါသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ႏိုင္ငံေတာ္အနာဂတ္ႀကီးကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳလိုၾကတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္လို႔ မိမိကိုယ္ကို သတ္မွတ္ေနၾကသူမ်ား အားလံုး သတိျပဳၾကဖို႔ လိုအပ္ပါ တယ္။

ေနာက္တခ်က္က ၂၁ရာစုရဲ႕ စစ္ပြဲသ႑ာန္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲေနၿပီဆိုတာကို ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္နဲ႔ အညီ ႐ွဳျမင္တတ္ ဖို႔ လိုပါတယ္။ (၂၀) ရာစုက Cold War Dilemma ေလးကိုပဲ ဦးေႏွာက္ထဲ ထည့္ထားၾကရင္ေတာ့ (၂၁) ရာစုမွာ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေပၚေပါက္ေနတဲ့ တျခားစစ္ပြဲေတြရဲ႕ သားေကာင္ဘ၀ကို က်ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ တဘက္နဲ႔တဘက္ အႏိုင္တိုက္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကရင္း အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားကို အမွန္တကယ္ ျခိမ္းေခ်ာက္လာတဲ့ အႏၱရာယ္ေတြကို ဥေပကၡာ ျပဳထားၾကမယ္ ဆိုရင္ ဒါေတြရဲ႕ ဆိုးက်ဳိးအေမြေတြကို ေနာင္လာေနာက္သား မ်ဳိးဆက္ေတြ ခံစားၾကရ ပါလိမ့္မယ္။

ကိုးရီးယားစစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပြားခဲ့ရတာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္က ကိုးရီးယား ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ဆင္ျခင္တံုတရား နည္းပါးမႈ၊ အာဏာ မက္ေမာမႈ၊ အေျမာ္အျမင္နည္းမႈ၊ ကၽြန္ေစာ္နံမႈ၊ သူတပါးၾကိဳးဆြဲသမွ် ႐ုတ္ေသးက လိုက္ကမႈ၊ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြ ၀င္ေရာက္ျခယ္လွယ္တာကို တဘက္နဲ႔ တဘက္ အျပန္အလွန္ လက္ခံစြပ္စြဲၾကရင္း မိမိတို႔ အခ်င္း ခ်င္းၾကားက အမ်ဳိးသား ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္မႈ၊ အိမ္ၾကက္ခ်င္း အိုးမဲသုတ္ ခြပ္ခိုင္းတာကို အဟုတ္ မွတ္ၿပီး အေသခံခြပ္လိုမႈ၊ ႏိုင္ငံေရးအစြန္းေရာက္မႈ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ နယ္ေျမပိုင္နက္ကို တန္ဖိုးမထားပဲ ေပးတာယူေကၽြးတာစားရေရးအတြက္ နယ္နိမိတ္ပိုင္းျခား သတ္မွတ္မႈ ေတြကို လက္ခံမႈ စတာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အပါအ၀င္ ျပည္သူလူထုႀကီး အေနနဲ႔ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲက သင္ခန္းစာမ်ားကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရင္း၊ ၂၁ ရာစုမွာ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ စစ္ပြဲသ႑ာန္ေတြ ကိုလဲ မ်က္ေျခမျပတ္ အကဲခတ္ရင္း ႏိုင္ငံေတာ္ အနာဂတ္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ သံုးသပ္ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ား၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ လိုအပ္လွပါ ေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပအပ္ပါတယ္။

ခင္မမမ်ဳိး (၂၁၊ ၁၊ ၂၀၁၁)

ရည္ညႊန္းကိုးကား။ ။

Catchpole, B. (2001) The Korean War 1950-53, Constable Robinson

Chant, C. (1992) The Military History of the United States. Vol. 11, The Korean War, New York, Marshall Cavendish

Grant, R. (2004) Atlas of Conflicts: The Korean War, WAL, Milwaukee

Malkasian, C. (2001) The Korean War 1950-1953, Essential History Series, Fitzroy Dearborn

ROK Ministry of Defence, “Response to ‘Rush to judgement’”, 27 July 2010

Summers, H. (1990) Korean War Almanac, New York: Facts on File

စာေရးသူ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း

ကေလာင္အမည္-ခင္မမမ်ိဳး

ေမြးဖြားရာဇာတိ-ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ

လက္ရွိေနရပ္-အဘာဒင္းျမိဳ႕၊ ယူေကႏိုင္ငံ

ပညာအရည္အခ်င္း-ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ အစိုးရေရးရာ ဒီပလိုမာ၊ ႏိုင္ငံတကာေလ့လာေရး ဘီေအဂုဏ္ထူးဘြဲ႕၊

ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႕၊

စစ္မဟာဗ်ဴဟာေလ့လာေရး မဟာသိပၸံဘြဲ႕၊

ႏိုင္ငံေရးသုေတသန မဟာသုေတသနဘြဲ႕။

လက္ရွိ-ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ပါရဂူဘြဲ႕ေက်ာင္းသူ၊ ဘုရင့္ေကာလိပ္

အဘာဒင္းတကၠသိုလ္။

တြဲဖက္သုေတသီ၊ ေကာဘက္စင္တာ၊

စစ္ဦးစီး တကၠသိုလ္။

ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အဖြဲ႕၀င္-ႏိုင္ငံတကာ လံုျခံဳေရးအဖြဲ႕၊ ႏိုင္ငံတကာ ေလ့လာေရးအသင္း၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။

လံုျခံဳေရးႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုင္ရာ ကၽြမ္းက်င္ ပညာရွင္ အဖြဲ႕၊ ႏိုင္ငံေရးရာ ေလ့လာေရးအသင္း၊ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံ။

အၾကမ္းဖက္မွဳႏွိမ္နင္းေရးႏွင့္ လံုျခံဳေရး ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံတကာ ကၽြမ္းက်င္ ပညာရွင္မ်ား အစည္းအရံုး၊ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု။

ယဥ္ေက်းမွဳေရးရာ သံတမန္သိပၸံ၊ ဂ်ာမဏီ။

ျပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရႊ ့ႏိုင္သည္ ။