လမ္းလည္း လမ္း၊ ပန္းလည္း ပန္းတိုင္

 ဘာဝါဒ အေၾကာင္း ေျပာေနတာလဲ လို႔ ခင္ဗ်ားက ေမးတဲ့ အခါ – က်ေနာ္ ျပန္ေျဖရမွာက ~ ဝါဒ၊ ဒႆန အေၾကာင္း ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ နည္းလမ္း ကို ေျပာေနတာ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါကို ရွင္းေအာင္ ထပ္ ေျဖဖို႔ က နည္းနည္း လ်ာရွည္ရမယ္။

ဝါဒ၊ ဒႆန၊ စနစ္ တစ္ရပ္ အတြက္ က – သူ႕ ကို ေဝဖန္ ႏိုင္ တယ္။ ေဝဖန္ လို႔ လည္း ရတယ္။ ေလ့လာ ဖို႔ အခ်ိန္ နည္းနည္းနဲ႔ ဆင္ေျခ ေမးခြန္း အခ်ိဳ႕ လိုမယ္။ အေၾကာင္း အက်ိဳး သင့္ မသင့္ ကိုလည္း ယုတၱိ အစဥ္ အေတြးအျမင္ နဲ႔ ျခံဳယူႏိုင္တယ္။ ေတြးေခၚ ၾကည့္ ႏုိင္ တယ္။ ေတြးေခၚ ၾကည့္ လို႔ လည္း ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ “နည္းလမ္း” အတြက္ ကေတာ့ အဲ့လို မဟုတ္ ဘူး ။ သူ႔ကို တန္း ေဝဖန္ လို႔ မရဘူး ။ နည္းလမ္း တစ္ခုကို ေဝဖန္ဖို႔ အရင္ဆံုး အဲ့ဒီ လူ ဟာ ဒီ နည္းလမ္း ကို လုပ္ၾကည့္ဖို႔၊ စမ္းၾကည့္ဖို႔ လိုလာ ပါတယ္။ မလုပ္ၾကည့္ ဘဲ ေဝဖန္ဖို႔ ရာေတာ့ ခက္ခဲေနလိမ့္မယ္။

စင္စစ္ ဝါဒ၊ ဒႆန တစ္ရပ္ ဟာ စိတ္ကူးထည္ ရဲ႕ နယ္ပယ္ သာ ျဖစ္တယ္။ ပိုမို ဆီေလ်ာ္တဲ့ အဆို (Argument)၊ ေတြးဆခ်က္ (hypothesis) ေတြ ရွိရင္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ထပ္ကာ ထပ္ကာ တည္ေဆာက္ မယ္။ ေမးခြန္း ေတြ အထပ္ထပ္ ေမးမယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ဝါဒ၊ ဒႆန ဟာ အေျဖနဲ႔ အေမး ၾကား အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ တည္ေထာင္ သြားၾကတယ္။ ကမၻာ့ ဒႆန စနစ္ အမ်ားစု ရဲ႕ တဝဲ လည္လည္ ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္း ဟာ – အဲ့ အေတာ မသတ္တဲ့ အေမး အေျဖေတြ ေၾကာင့္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမးခြန္း တစ္ခု အတြက္ ေျဖတဲ့ အေျဖရဲ႕ ေနာက္မွာ – ေနာက္ေမးခြန္း တစ္ခုက အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတယ္။

ခ်မ္းေျမ့မႈ ဆီ သြားမယ့္ လမ္း ဟာ – အေမးအေျဖ နဲ႔ တည္ေဆာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဝါဒ၊ ဒႆန – လိုအပ္ မေနဘူး။ လိုအပ္တာ ဟာ နည္းလမ္း (ဝါ) လမ္း သာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္က ဥပမာ ေပး ထားတဲ့ လမ္း ဆိုတာလည္း မမွန္ေသးဘူး။ မမွန္ ေသာ္ျငားလည္း ဒီ လမ္း နဲ႔ ခရီး ဥပမာ သာ အေကာင္းဆံုး ေပးစရာ ရွိတယ္။

ဘာလို႔ မမွန္ရလဲ ဆို – လမ္း လို႔ ေျပာ တာနဲ႔ အမ်ားစု အျမင္က – လမ္းရဲ႕ အဆံုးမွာ ပန္းတိုင္ ရွိပါတယ္။ တစ္ေနရာရာ မွာ နိဂံုးကမၸတ္ အဆံုးသတ္ ရလိမ့္ မယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲ့ နိဂံုးကို ေရာက္ ဖို႔ ေလ်ာက္ရမယ့္ ဒီခရီးဟာ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခု လိုအပ္တယ္။ ကာလ အတိုင္း အတာ တစ္ခု နဲ႔ ေလ်ာက္လွမ္း ရလိမ့္မယ္။ လမ္း ခရီးမွာ – အမွတ္အသား အျဖစ္ – မိုင္တိုင္ မွတ္တိုင္ ေတြ ျဖတ္သန္း ရ လိမ့္ဦးမယ္။

ဒါေပမယ့္ – သစၥာတရား အတြက္ သံုးတဲ့ လမ္း ကေတာ့ အဲ့လို မဟုတ္ဘူး။ လမ္း ဟုတ္ေပမယ့္ အျခားက ပန္းတိုင္ မဟုတ္ဘူး။ ပန္းတိုင္ က အေဝးမွာ၊ တစ္ေနရာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဇင္မွာ သံုးတဲ့ စကားနဲ႔ ဆိုရရင္ – “လမ္း ကိုယ္တိုင္ က ပန္းတိုင္ ျဖစ္ပါတယ္။” ဒါ့ေၾကာင့္ – ဒီ လမ္း အတြက္ လမ္းသာ လ်ွင္ အဆံုး ရွိတယ္။ အခ်ိန္ ကာလ နဲ႔ အဆံုးမသတ္ ဘူး။ လမ္း ဆိုတာ – အျခားသူ ေလ်ာက္ ႐ံု နဲ႔ မိမိ မေရာက္သြားႏိုင္ ဘူး မဟုတ္လား။ မိမိ ကိုယ္တိုင္ သာ ေလ်ာက္ရ တယ္။ မိမိသာလ်ွင္ အထီးတည္း ျဖစ္တယ္။

မိမိ ဒီမွာ ေျဖလိုတဲ့ – ဘာဝနာ/ သတိပ႒ာန္/ ဝိပႆနာ ဟာ အထက္က ဆိုခဲ့သလို၊ လမ္း လည္း ျဖစ္တယ္။ ပန္းတိုင္ လည္း ျဖစ္ ပါတယ္။ (တစ္နည္း) ဘာဝနာ ဟာ ဝါဒ လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒႆန လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ “ဘာဝနာ” အတြက္ မ်က္ကန္း ယံု၊ ယံုၾကည္ေန စရာ သီးျခား မလိုဘူး။၊ စိႏၱာမယ ေတြးဆ ေနစရာ သီးျခား မလိုအပ္ ဘူး။ နည္းလမ္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ စမ္းၾကည့္ မွသာ သိပါတယ္။ ပါဠိ အားျဖင့္ ဧဟိပႆိက လို႔ ေခၚမယ္။ ကိုယ္ႏိႈက္က ပန္းတိုင္ ျဖစ္တဲ့ ဒီလမ္း အတြက္ – အခု စမ္း၊ အခု သိရတာ မို႔လည္း – အကာလိက – လို႔ ေခၚဆို ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အျဖစ္ ကို ဝါဒ လို၊ ဒႆန လို ေတြးဆ ေနရင္၊ စာအုပ္ ပိုက္၊ ေျမပံုကိုင္ၿပီး လမ္းမေလ်ာက္တဲ့ သူလိုပဲ။ ကိုယ္တိုင္ မေလ်ာက္ရင္ ဘယ္မွ မေရာက္ဘူး။ သႏၵိ႒ိက – ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေလ်ွာက္မွသာ ေရာက္တယ္။

 ZAYA မွ



ျပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရႊ ့ႏိုင္သည္ ။