တစ္ခ်ိန္ က
ဇင္ဆရာ နန္းယင္ က ေျပာဖူး တယ္။ “က်ဳပ္ ျပေနတာ လ ကိုပါ။ က်ဳပ္ လက္ညွိဳး ကိုေတာ့
မကိုက္ ၾကပါနဲ႔”
ကေလးေလး ေတြ
ဟာ ကိုယ့္ လက္မေလးကို ကိုယ္ စုပ္ေန၊ ကိုက္ေန တတ္တယ္။ မိခင္ (ဝါ) ဖခင္ ျဖစ္သူ ကို
လွမ္း ၾကည့္ ၿပီး မၾကာခင္ မုန္႔စား ရ ေတာ့မွာပဲ လို႔ ေမ်ွာ္လင့္ တယ္။ အလားတူ-
“ကေလးႀကီး” ေတြ ကလည္း အဲ့လို ပဲ။ ဆရာသခင္ ရဲ႕ လက္ကို လိုက္ ကိုက္ တယ္။ လိုက္
စုပ္တယ္။ ဒါမွသာ မၾကာခင္မွာ အသိတရား ရ ရမွာပဲ လို႔ ေတြးထင္ တယ္။
ကေလးအျဖစ္က
ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးဆန္ တာကေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ရွင္းသန္႔ ေနတဲ့
ကေလးအျဖစ္ ဟာ ေကာင္း တယ္။ ဒါေပမယ့္ “ရွင္းသန္႔ ေန ေယာင္ေဆာင္” တဲ့ ကေလးဆန္ တဲ့
အျဖစ္ဟာ အႏၱရာယ္ ရွိပါတယ္။ စိတ္ ကို အာ႐ံု ေတြ နဲ႔ ဖံုးတဲ့ အခါ – လမ္း ကို ျမင္မွာ
မဟုတ္ဘူး။ ၾကည္လင္မႈ ေပ်ာက္ဆံုး တဲ့ အခါ – အႏၱရာယ္ ကို ခြဲျခား ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဒါကိုပဲ – “မာယာ အပလိန္း လိမ္းက်ံ ေနတယ္” လို႔ ဆရာေတြက – ပမာ ႏိႈင္းဆို တတ္ပါတယ္။
သ႐ုပ္ အားျဖင့္ – သူတို႔က – မိမိ ဦးတည္ရာ ေတြ ကို ေဝဝါး ပစ္တယ္။ ၾကည့္မွ ျမင္မယ့္
ဒီ အျမင္ အတြက္ – အနည္းဆံုးေတာ့ – မ်က္လံုး လိုတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပတဲ့ – သူတို႔
ေတြက မိမိ မ်က္ခြံ ေတြ ကို ဆြဲပိတ္ ခ်ပစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာ သခင္ ေတြရဲ႕ ညႊန္ၾကား ေဟာျပ စကားေတြကို ၾကားတဲ့ အခါ –
ညႊန္ျပေနတာ ဘာလဲ လို႔ အာ႐ံု ေရာက္ခဲ ၾကေတာ့ တယ္။ ဒါဟာ လမ္းလား – ေလ်ာက္ရမယ့္၊
သြားရမယ့္ တစ္ေနရာလား – စသျဖင့္ ေမ့ေလ်ာ့ သြား တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ – ဆရာသခင္ ညႊန္ျပေနတဲ့
လက္အစံုကို အသည္းအမည္း လိုက္လုယက္ ၾကေတာ့တယ္။ ေျမပံုကို ေရႊကြပ္ၿပီး
သိမ္းထား႐ံုနဲ႔ လိုရာခရီး ေရာက္ၿပီလို႔ ယူဆ ေနတဲ့ သူလို။ ဟိုးေရွ႕က သမုဒၵရာ
ျပင္က်ယ္ကို မျမင္ဘဲ၊ ေလွကို ဖက္အိပ္ေနတဲ့ သူလို။ ဒီထက္ လြန္ျခင္း မက လြန္တဲ့ အခါ
– အဲ့ ဆရာသခင္ေတြ ရဲ႕ ဟန္ပန္ ကို ေကာ္ပီ ယူတယ္။ လမ္းအဆံုးကို ေရာက္ၿပီးသူ လို –
လက္ညိွဳး ေလး တစ္ေထာင္ေထာင္ နဲ႔ – ဘာကို ညႊန္မွန္း မသိ ညႊန္ျပေန ၾကေတာ့တယ္။
ZAYYA မွ
No comments:
Post a Comment