အေၾကာင္းအရင္းမ်ား
၁၉၆၂ မတ္လ(၂)ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းေခါင္းေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအမည္ခံသည့္ အာဏာသိမ္းမႈကုိ မတ္လ (၄) ရက္တြင္ တကသ ၊ ရကသ ၊ဗကသ တုိ႕က ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ပူးတြဲေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မတ္လ (၆) ရက္ေန႔တြင္ ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ ကုိခင္ေမာင္အုန္းက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကုိ ေထာက္ခံေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုး ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က အမႈေဆာင္ အစည္းအေဝးေခၚယူ၍ ဥကၠဌ ကုိခင္ေမာင္အုန္းကုိ ထုတ္ပယ္ကာ ဒု-ဥကၠဌ ကုိသက္ကုိ ဥကၠဌ တင္ေျမာက္လုိက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကုိ ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ေမလ(၉) ရက္ေန႔တြင္ ဒတ္ခ်္ သံရုံး ဆႏၵျပမႈေၾကာင့္ တပ္ဦးမွ ကုိျမသန္း၊ ကုိသက္၊ ကုိသာဘန္း၊ ကုိေဇာ္ဝင္း တို႔ အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ ထုိေန႔တြင္ပင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီမွ ဥပေဒအမွတ္ (၃) ႏွင့္ (၄) ကုိ ထုတ္ျပန္၍ ရန္ကုန္ ႏွင့္ မႏၱေလး တကၠသုိလ္ အက္ဥပေဒကုိ ရုပ္သိမ္းခဲ့သည္။ ထုိ ဥပေဒ (၃) ႏွင့္ (၄) တြင္ ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၲေလး မွလြဲ၍ အားလုံး အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ေမလ (၁၀) တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္း က တကၠသုိလ္ေကာင္စီဝင္မ်ားကုိ ဒဂုံရိပ္သာသုိ႔ေခၚ၍ (၁) ဆရာမ်ား အက်င့္ ပ်က္သည္။ (၂) ေက်ာင္းသားမ်ားၾကား ႏိုင္ငံေရး ပေယာဂမ်ားဝင္သည္ဟု စြပ္စြဲကာ အစုိးရ ကုိယ္စားလွယ္၊ စီးပြားေရးအဖြဲ႕မ်ားမွ ကုိယ္စားလွယ္၊ တကၠသုိလ္ ဌာန အသီးသီး မွ ပါေမာကၡမ်ား ႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ကုိယ္စားလွယ္ အခ်ိဳ႕ပါဝင္ေသာ တကၠသုိလ္ အမႈေဆာင္ေကာင္စီကုိ ဖ်က္သိမ္းခဲ့သည္။ ထုိလုပ္ရပ္အား တကၠသုိလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအား ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီမွ ထပ္မံ အာဏာသိမ္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သမဂၢမွ အျပင္းအထန္ေဝဖန္ခဲ့သည္။ ေမလ (၁၁) ရက္ေန႔တြင္ တကၠသုိလ္ ႏွင့္ ဥပစာ ေကာလိပ္မွ ဥပစာ သိပၸံ (ခ) တန္းေအာင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားသည္ သက္ဆုိင္ရာဘာသာရပ္မ်ား တြင္ အနည္းဆုံး ရမွတ္ (၅၀) ရွိ၍ ေျဖဆုိေသာ ဘာသာရပ္အားလုံး၏ ပ်မ္းမွ် အမွတ္သည္ (၅၀%) ရမွုသာ ေဆးသိပၸံ၊ စုိက္ပ်ိဳးေရးသိပၸံ၊ သစ္ေတာေရး မဟာဌာန တုိ႔ ၌ဆက္လက္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ဥကၠဌ ဗိုလ္ေနဝင္းက ေၾကညာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမ်ားျပန္ဖြင့္ေသာ အခါတြင္လည္း အေဆာင္ စည္းကမ္းမ်ားကုိ ခ်မွတ္ဖုိ႔ တကၠသုိလ္ေကာင္စီအား အမိန္႔ေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာသာလွက လက္မခံ၍ ေမလ (၁၁)မွာပင္ ေတာလွန္ေရးေကာင္စီမွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာသာလွကုိ ႏုတ္ထြက္ ေစခဲ့သည္။ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးေအးေမာင္ အျငိမ္းစားယူခဲ့သည္။ ဦးဝန္(မင္းသုဝဏ္)ဌာန ေျပာင္းခဲ့သည္။ ေမလ (၁၂) ရက္ေန႕တြင္လည္းရန္ကုန္တကၠသုိလ္ အေဆာင္မွဴး အခ်ိဳ႕ႏွင့္ လက္ေထာက္ အေဆာင္မွဴး အခ်ိဳ႕ႏႈတ္ထြက္ခဲ့သည္။ တကၠသုိလ္ေကာင္စီ  စတင္ျဖစ္ပြားပုံ  အခင္းျဖစ္ပြားရသည့္ အဓိကေၾကာင္းအရင္းဇူလုိင္လ(၇)ရက္ေန႕ ေန႔လည္ တစ္နာရီတြင္ သမဂၢအစည္းအေဝးခန္း၌ ေက်ာင္းသားထု အစည္းအေဝးက်င္းပသည္။ ကုိဗေဆြေလးက ဥကၠဌ အျဖစ္တာဝန္ယူသည္။ ထုိ အစည္းအေဝးမွ ေက်ာင္းသား မ်ားကုိဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ စည္းကမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း တခဲနက္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ တကၠသုိလ္ အက္ဥပေဒမ်ား ရုတ္သိမ္းခဲ့ျခင္းကုိလဲ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အစည္းအေဝးအျပီးတြင္ သမဂၢေရွ႕မွ စတင္၍ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း၌ပင္ ေၾကြးေႀကာ္သံမ်ား ေၾကြးေႀကာ္ကာ လွည့္လည္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ေရွ႕၌ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပင္ လူစုခြဲလုိက္ၾကသည္။ ထုိသို႕လူစုခြဲျပီးေနာက္ ေန႕လည္ (၂) နာရီခြဲ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ရဲကား (၂)စီး တကသထဲသို႕ ဝင္လာေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြက တကသ ဥကၠဌ ကုိဗေဆြကေလး၊ ဗကသ ဥကၠဌ ကုိသက္၊ ရကသ အတြင္းေရးမွဴး ကုိဥာဏ္ဝင္း အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မ်ားကုိ ဖမ္းဆီးလိုက္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကရာမွ ရဲကားဆီသို႔ အတင္း ေျပးလုိက္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရဲကားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားသည္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ပါသြားသည္။ က်န္ရဲအခ်ုိ႕သည္ တကသကုိ ဝင္စီးလုိက္ျပီး တခ်ိဳ႕က တကသႏွင့္ကပ္ေနေသာ ဦးကာအိမ္သို႔ ေျပးဝင္ေနရာယူလုိက္ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားတုိ႕က ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း လူစုမိသြားသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အဓိပတိလမ္း တံခါးႀကီးကုိ ပိတ္ပစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕ကသထုံေဆာင္ ဂိတ္တံခါးကုိ ေသာ့ခတ္ျပီး ပိတ္လုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ တကသဝင္းထဲဝင္ရန္ ၾကိဳးစားၾကသည္။ ဒုိင္းကုိယ္စီ ကုိင္ထားေသာ ရဲမ်ားက တန္းစီပိတ္ဆုိ႕ျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ နံပတ္တုတ္ႏွင့္ ရုိက္သူကရုိက္၊ မ်က္ရည္ယိုဗုံးေသနတ္ ကုိင္ေသာရဲမ်ားက မ်က္ရည္ယုိဗုံးမ်ားႏွင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕၏ ရင္ဘတ္သို႕ထိမွန္ခဲ့၍ လဲသူလဲ ကြဲသူကြဲျဖစ္ကုန္ေလသည္။ ေက်ာင္းသားေတြက လဲက်သူတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ မခ်ီသြားျပီး၊ က်န္ေက်ာင္းသားထုက ရဲမ်ားကုိဖိတုိက္ေလေတာ့သည္။ ခဲမ်ား၊ ပုလင္းမ်ား၊ တုတ္မ်ား စသည့္ ရရာလက္နက္မ်ားႏွင့္ ရဲမ်ားကုိ ပစ္ခတ္တုိက္ခိုက္ၾကေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားအင္အားထု မ်ားလာသျဖင့္ ရဲမ်ား၏တုိက္ခုိက္မႈကုိ မမႈေတာ့ဘဲ တုိး၍တုိး၍ တုိက္ခိုက္ၾကေလေတာ့သည္။ ရဲမ်ားလည္း အထိနာလာေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲျဖစ္လာေလသည္။ ပစ္ခတ္မႈမျဖစ္ခင္အခ်ိန္ေတာင္ငူေဆာင္၊ ဒဂုံေဆာင္၊ မႏၱေလးေဆာင္၊ ေရႊဘုိေဆာင္ တုိ႕က ေက်ာင္းသားမ်ားမွ ေတာင္ငူေဆာင္ႏွင့္ ဒဂုံေဆာင္ လမ္းၾကားအတုိင္း ထြက္လာေသာအခါ ပါေမာကၡ ဦးကာ၏ အိမ္ေရွ႕မွ ရဲမ်ားကုိ ဒုတိယစစ္မ်က္ႏွာ ဖြင့္၍တုိက္သည့္သဖြယ္ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ရဲမ်ား ပုိအေရးနိမ့္လာျပီး တကသရွိ ရဲမ်ားဆီသုိ႕ သြားေပါင္းကာ ျပန္တုိက္ၾကသည္။ ဒဏ္ရာ အျပင္းအထန္ ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အေဆာင္မ်ားဆီသို႕ ျပန္၍သယ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ၎တုိ႕ကုိျမင္ရေသာအခါ ေက်ာင္းသားမ်ား စိတ္ပုိမုိ လႈပ္ရွားခံျပင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားထုကလည္း မ်ားသထက္မ်ား လာေလသည္။ ရဲမ်ားက မ်က္ရည္ယုိဗုံးမ်ား ေပါေပါမ်ားမ်ားသုံးကာ ေက်ာင္းသားထုကုိ ျဖိဳခြင္း ပါေသာ္ျငားလည္း ဘဝတူ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေသြးကုိ ျမင္ၾကေသာအခါ မိမိ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရမည္ကုိ မမႈေတာ့ေခ်။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စိတ္ဓါတ္ကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္မရသည့္အဆုံးတြင္ ရဲမ်ားသည္ အဓိပတိ လမ္းဂိတ္ေဘး လူဝင္ လူထြက္တံခါးကုိ ဖြင့္၍ တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚရွိ တကသ အဝုိင္းေလးနားသုိ႕ ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ အသင့္လာၾကိဳေနေသာ ကားမ်ားႏွင့္ ထြက္ခြါသြားၾကေတာ့သည္။ ထုိအခါတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေအာင္ပြဲခံကာ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေန႔လည္ (၄) နာရီခန္႔တြင္မူကား မည္သည့္ေနရာမွ ေစာင့္ဆုိင္းသည္မွန္း မသိရသည့္ တပ္ရင္း(၄) မွ စစ္သားအျပည့္တင္လာေသာ စစ္ကား (၂) စီး တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚ ေရာက္လာျပီး ေဆးရုံေရွ႕မွစ၍ ဓမၼာရုံထိတုိင္ေအာင္ တပ္ျဖန္႔ကာ တကၠသုိလ္ ဝင္းက်င္ တခုလုံးကုိ ပိတ္ဆုိ႕ထားလုိက္ေလသည္။ ၎စစ္သားမ်ားသည္ စစ္ေျမျပင္တြင္ မည္သည့္အခါကမွ် အသုံးမျပဳရေသးသည့္ ဂ်ီ သရီး ေမာင္းျပန္ ရုိင္ဖယ္မ်ားကုိ ကုိင္ေဆာင္ထားသည္။ တပ္ရင္ (၄) သည္ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ကုိယ္ရံေတာ္ အထူးတပ္ျဖစ္သည္။ တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗိုလ္မွဴးၾကီး လွျမင့္ ႏွင့္ နာမည္ေက်ာ္ သားသတ္သမား ဒုဗိုလ္မွဴးၾကီး စိန္လြင္ တို႕ပါ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဓမၼာရုံတည့္တည့္ အမရေဆာင္ ေရွ႕မွတံခါးကုိ ပိတ္လုိက္ေလသည္။ တုိ႕ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား ႏွင့္ စစ္တပ္ၾကားတြင္ ေအာက္ေျခ ႏွစ္ေပ ခန္႔ အုတ္ျမစ္ေပၚတြင္ အုတ္တုိင္ ႏွင့္ သံတုိင္စုိက္ ဝင္းထရံသာ ျခားေနေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အေျခအေနမွာ ျငိမ္သက္သြား၍ ေက်ာင္းသားမ်ားက တကၠသုိလ္ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ဝုိင္းဖြဲ႔ စကားေျပာသူကေျပာ၊ ထုိင္သူကထုိင္၊ ဝရန္တာေရွ႕ ထြက္ၾကည့္သူကၾကည့္ႏွင့္ ပုံသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ တကသအေဆာက္အဦး ေရွ႕တြင္ ေဟာေျပာပြဲမ်ား က်င္းပၾကပါေတာ့သည္။ စကားေျပာသူေျပာ၊ လွဲသူ ကလွဲေနၾကသည္။ စစ္သားမ်ားလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္သြားသည္။ ထုိသုိ႕ ျငိမ္သက္ေနခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီဝင္ ဗုိလ္မွဴးၾကီး သိန္းစိန္ကားေရာက္လာျပီး တံခါးဝတြင္ ဒုဗိုလ္မွဴးၾကီး လွျမင့္၊ ဒုဗိုလ္မွဴးၾကီး စိန္လြင္ တုိ႕ႏွင့္ ရပ္ စကားေျပာေနသည္ကုိ ျမင္ၾကရသည္။(၁၀) မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ဗိုလ္မွဴးၾကီး သိန္းစိန္ ကားႏွင့္ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ဗုိလ္မွဴးၾကီး သိန္းစိန္ထြက္ခြာသြားျပီး မၾကာမီ တြင္ပင္ ဗိုလ္မွဴးၾကီး မင္းသိန္း ဂ်စ္ကား ႏွင့္ေရာက္လာေလ ကာ စိန္လြင္ လက္ထဲသုိ႕စာရြက္တစ္ရြက္ ထည့္ေပးကာ ထြက္ခြာသြားေလသည္။ လွျမင့္ ႏွင့္ စိန္လြင္ သည္ ထုိေနရာရွိ တပ္မွဴး မ်ားအား ေခၚ၍ ေခါင္းခ်င္း ရုိက္တိုင္ပင္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တပ္မွဴးမ်ားက လက္ကုိ ဝုင္း၍ သုံးၾကိမ္ ေဝွ႔ရမ္းျပေသာအခါတြင္ ကား အသင့္ေနရာယူထားေသာ စစ္သားမ်ားသည္ စစ္ေျမျပင္မွ ရန္သူကုိ ေခ်မႈန္းသည့္ပမာ ေမာင္းျပန္ရုိင္ဖယ္မ်ားႏွင့္ မႏၱေလးေဆာင္၊ ရာမညေဆာင္ ႏွင့္ အဓိပတိ လမ္းမတစေလွ်ာက္ရွိ ေက်ာင္းသားထုထဲသုိ႕ အလစပ္ ပစ္ခတ္ၾကေလသည္။ ပစ္ခတ္မႈပစ္ခတ္မည္ဟု မထင္မွတ္ထားေသာ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သည္ မင္သက္လ်္က္ ေနရာမွာပင္ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရေလသည္။ အခ်ိဳ႕ မွာလည္း ေျပးရင္းလႊားရင္း ထိမွန္ကုန္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ကလည္း နီးစပ္ရာ အေဆာင္မ်ားေပၚသုိ႕ တက္ေျပးၾကေလသည္။ ထုိသုိ႕တက္ေျပးသူမ်ားအား စစ္သားမ်ားက ဒူးေထာက္၍ မလြတ္တမ္း ပစ္ခတ္ေသာေၾကာင့္ မႏၱေလးေဆာင္ ေလွကားရင္းတြင္ အေလာင္းခ်င္းထပ္ခဲ့ရေပသည္။ ေဘးဘက္ရွိ စာၾကည့္တုိက္ ဝင္းထဲ မွ ရပ္ၾကည့္သူမ်ားကုိပါ ပစ္ခတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ စာၾကည့္တုိက္ဝင္းပင္တြင္ ေသဆုံး ဒဏ္ရာရသူ (၄၀) မွ်ရွိသည္။ ေမာင္းျပန္ ေသနတ္မ်ား ႏွင့္ ၃-၄ မိနစ္ ခန္႔ ပစ္ခတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာ သမဂၢ အေဆာက္အဦး အတြင္းထဲသုိ႕ ခုိဝင္ၾကသည္။ ျပီးေနာက္ ဒဏ္ရာရေက်ာင္းသားမ်ားကုိပါ သမဂၢ အေဆာက္အဦးအတြင္းသုိ႕ ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကသည္။ တကသ ရင္ျပင္ ေရွ႕ရွိ ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ပစ္ခတ္ေျခမႈန္းျပီးေနာက္ ေက်ာင္းေဆာင္ အခန္းမ်ားကုိ တစ္ခန္းျခင္း ဝင္ေရာက္ ရွင္းၾကျပန္သည္။ သုိ႕ေသာ္ သမဂၢအေဆာက္အဦး ကုိမူကား ဒဏ္ရာရ ေက်ာင္းသားမ်ား ကုိ သယ္ျပီးလွ်င္ ျပတင္းေပါက္မ်ားအားလုံးကုိ အလုံ ပိတ္လုိက္ တာေၾကာင့္ ဝင္မရွင္းႏုိင္ဘဲ ဝုိင္းရုံသာဝုိင္းထားလုိက္ၾကရသည္။ ထုိဆႏၵျပပြဲၾကီးကုိ ႏွိမ္နင္း ျဖိဳခြဲရန္အတြက္ “လံုျခံဳေရး ေကာ္မတီ“ ကုိ ဗုိလ္ေနဝင္းက ဇြဲ႕ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိေကာ္မတီကုိ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီး ဗိုလ္မွဴးၾကီး လွဟန္၊ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ေစာျမင့္၊ ဗုိလ္မွဴးၾကီး သန္းစိန္ ႏွင့္ ဒု-ရဲခ်ဳပ္ ဘေအး တုိ႔ပါဝင္ခဲ့သည္။ ထုိ ေကာ္မတီအဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ အသံလႊင့္ရုံတြင္ ရုံးထုိင္ျပီး အနီးကပ္ ကြပ္ကဲခဲ့ၾကသည္။ ညပုိင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခဲ့ေသာ စစ္ဗိုလ္ၾကီးမ်ားသည္ နန္ကင္းေဟာ္တယ္ က အစားအေသာက္မ်ား မွာယူ၍ ေအာင္ပြဲခံ စားပြဲေသာက္ပြဲ မ်ားက်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ထုိသုိ စားေသာက္အျပီး၌ ဗိုလ္လွဟန္ ႏွင့္ ဗုိလ္ေအာင္ၾကီးတုိ႕သည္ ဗုိလ္ေနဝင္းထံ သတင္းပုိ႕ရန္ ထြက္ လာခဲ့ၾကသည္။ လမ္း၌ အင္းယားကန္ေဟာ္တယ္အဝင္ဝရွိ ပါေမာကၡဦးကာ အိမ္သို႕ဝင္၍ ဦးကာႏွင့္ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပမႈ အေျခအေနမ်ားကုိ စုံစမ္း၊ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ စကားစျမည္ ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ထုိအခါ ဗုိလ္လွဟန္က သမဂၢကိုခြဲရန္သူတုိ႔အမိန္႔ရထားေၾကာင္းေျပာသည္။ ထုိအခါ ဗုိလ္ေအာင္ၾကီးက “ဟာ_ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခြဲဖုိ႕ အမိန္႔မေပးလုိက္နဲ႔ဦး၊ ကၽေနာ္ ဥကၠဌၾကီး ကုိ ေျပာအုန္းမယ္“ ဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ဗုိလ္ေနဝင္းထံသုိ႕ ဆက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ဗုိလ္ေနဝင္းထံသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္လွဟန္က အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ အစီရင္ခံသည္။ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲျပန္သြားခဲ့ၾကသည္။ အသံလႊင့္ရုံေရာက္ေသာအခါ ဥကၠဌၾကီးက “OK“ ဟုေျပာလုိက္ေၾကာင္း ဗုိလ္ေအာင္ၾကီးက ေျပာခဲ့သည္။ အမွန္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးထဲသုိ႕ ဝင္ခုိသြားေၾကာင္း သတင္းပုိ႕ျပီးသားျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္သည္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္လက္နက္မ်ားပုိ႔ေပးထားေၾကာင္း ကြန္ျမဴနစ္မ်ား၏ ေျမေပၚဌာနခ်ဳပ္သည္ သမဂၢအေဆာက္အဦးျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းမ်ား ထြက္ေနခဲ့သည္။ ထုိအေျခအေနအား ဗုိလ္ေအာင္ၾကီးက ၈-၇-၉၈ VOA ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းခန္းတြင္ သမဂၢတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား လက္နက္ကိုင္သူရွိေၾကာင္း၊ လူနာမ်ားအထဲဆြဲသြင္းကာ တံခါးပိတ္သြားသည္ ဆုိေသာေၾကာင့္ ညေနေစာင္း၍ အေပၚက ပစ္ခတ္ပါက မိမိတုိ႕လူေသမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေသမခံဘဲ ရကၡိဳင္းလက္ ဂန္းႏွင့္ သမဂၢကုိ ဥကၠဌၾကီးက ပစ္ခိုင္းေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္အဦး အား မိုင္းျဖင့္ခြဲျခင္းဤအေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ကုလားဖန္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ အမွန္မွာ သမဂၢ အေဆာက္အဦးအား ရကၡိဳင္းႏွင့္ ပစ္ရန္ ဗိုလ္ေနဝင္းက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအား အမိန္႔ေပးျခင္းသာျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ ရကၡိုဳင္းလက္ ဂန္းက်ဥ္ ရွာမရေသာေၾကာင့္ ဒုိင္းနမုိက္ ႏွင့္ ကပ္ခြဲရန္ ဒုိင္းနမုိက္ ရွာၾကျပန္သည္။ ညသန္းေခါင္းေက်ာ္တြင္ သမဂၢအားေဖါက္ခြဲမည့္ ဒုိင္းနမုိက္မ်ားအား ေထာက္ၾကံ႕ပင္မ ခဲယမ္း သုိေလွာင္ရုံမွ အေျမာက္အျမား ရရွိခဲ့သည္။ သမဂၢ အေဆာက္အဦးကုိ စိတ္ၾကိဳက္ ဒုိင္းနမုိက္ပ္ဆင္ ေဖာက္ခြဲခဲ့သူမွာ အင္ဂ်င္နီယာတပ္မွ ထားဝယ္သား ဗိုလ္မွဴး ထြန္းရီ ျဖစ္သည္။ ေဖာက္ခြဲရာတြင္လဲ လုိအပ္ေသာ ပမာဏ ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပုိ၍သုံးခဲ့သည္။ ဒုိင္းနမကုိက္အား ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကဲ့သုိ႕ေနရာမ်ိဳးတြင္ ေဖာက္ခြဲရန္ အနည္းဆုံး ဗုိလ္မွဴးၾကီး အဆင့္ တစ္ဦး လက္မွတ္ထုိးထားသည့္ ေဖာက္ခြဲမႈ စာခၽြန္လႊာ ေပးမွသာ တရားဝင္သည္။ သို႕ေသာ္ ဗိုလ္ေနဝင္း မွ ဗိုလ္ေက်ာ္စုိးဆီသို႕ ေဖာက္ခြဲဖုိ႕ ႏုတ္မိန္႕ေပးခဲ့သည္။ တဖန္ ဗုိလ္ေက်ာ္စုိးမွ ဗိုလ္ထြန္းရီကုိ ႏုတ္မိန္႔ေပးျပန္သည္။ ထုိ အခါ ဗိုလ္ထြန္းရီသည္ ဒုိင္းနမိုက္မ်ား တပ္ဆင္ျပီးေသာ္လည္း တရားဝင္ အမိန္႔ေပးေသာ စာခၽြန္လႊာမရွိသည့္ အတြက္ အခက္ေတြ႕လ်က္ရွိသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ တပ္မေတာ္ စစ္မင္းၾကီး ဘဦး(ခ) မင္းသိမ္း မွ (မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဗိုလ္ထြန္းရီက လက္မွတ္ထုိးေပးရန္ ေျပာသျဖင့္) ေဖာက္ခြဲမႈ စာခၽြန္လႊာကုိ လက္မွတ္ဝင္ထုိးေပးခဲ့သည္။ ထုိအခါမွ ဗိုလ္ထြန္းရီသည္ သမဂၢ အေဆာက္အဦးတြင္ အသင့္ တပ္ဆင္ထားေသာ ဒိုင္းနမိုက္မ်ားကုိ ဇူလုိင္ (၈) ရက္ မနက္ (၃) နာရီခြဲ (၄) နာရီ ခန္႔တြင္ ေဖာက္ခြဲလုိက္ေလသည္။လြတ္ေျမာက္သူမ်ားသမဂၢ အေဆာက္အဦးၾကီးတြင္ ဘၾကီးကံသိန္း၏ သမဂၢ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ ႏွင့္ စားေသာက္ဆုိင္ရွိပါသည္။ ဘၾကီးကံသိန္း ဆုိသူသည္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း တုိ႕ သမဂၢေခတ္မ်ားမွတုိင္ ရွိေနသူျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သမဂၢ စားေသာက္ဆုိင္ တင္ဒါရ၍ ဖြင့္ေနသူမွာ ပန္းခ်ီ ဦးနန္းေဝျဖစ္သည္။ ၎တုိ႔မိသားစုမ်ားပါ သမဂၢတြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။ ထုိဇူလုိင္လ (၇) ရက္ေန႔ည (၁၁) နာရီ ခန္႔တြင္ စစ္တပ္မွ စစ္ဗိုလ္မ်ားက ဦးကံသိန္း ႏွင့္ ဦးနန္းေဝတုိ႔၏ အမည္မ်ားကုိ လက္ကုိင္ အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားႏွင့္ ေအာ္ေခၚၾကသည္။ ထုိ႕ေနာက္ သမဂၢ အေဆာက္အဦးမွ မိသားစုမ်ားႏွင့္ အတူထြက္ေပးရန္ေျပာသည္။ ဦးကံသိန္း ႏွင့္ ဦးနန္းေဝ တုိ႕မွ “ညၾကီးသန္းေခါင္ ကားရွာမရမည္ စုိး၍ မနက္မွ ထြက္ပါရေစ” ဟု ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း လက္မခံဘဲ “ညတြင္းခ်င္း လူခ်ဥ္းသာထြက္ရမည္၊ မိသားစု ဟုတ္ မဟုတ္ပါ လူစာရင္းကုိလည္း စစ္ေဆးမည္” ”ယူနီယံထဲတြင္ မသမာသူမ်ား ခုိေအာင္း ေနႏုိင္၍ အျပတ္ရွင္းမည္” ဟုေျပာခဲ့သည္။ ထုိအခါ ဦးကံသိန္းတုိ႕လည္း မိသားစုႏွင့္ ေျခလြတ္လက္လြတ္ ညတြင္းခ်င္းထြက္ခဲ့ရေလသည္။ မၾကာမီ ဇူလုိင္လ (၈) ရက္ ေန႕ လင္းအားၾကီးတြင္ ေက်ာင္းသားထု ပုိင္ဆုိင္ေသာ ယူနီယံၾကီးကုိ မုိင္းခြဲ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ေလေတာ့သည္။
စိန္ေခၚမႈ
ထုိေန႔ည (၇) နာရီအခ်ိန္ ျမန္မာ့အသံ
ေရဒီယုိ မွ အသံလႊင့္ေသာအခါ ဗိုလ္ေနဝင္းက ”၎ တုိင္းျပည္ကုိ တာဝန္ယူသည့္
အခ်ိန္တြင္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဘဝကုိ ျပဳျပင္ရမည့္
တာဝန္ပါက်ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္၏ အင္အားတစိတ္တေဒသကုိ
သုံး၍ေျဖရွင္းလုိက္သည္” ဟုေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထို႕အျပင္“ယခုျဖစ္ပ်က္ေသာကိစၥသည္
ေက်ာင္းသားကိစၥတစ္ခုတည္းသာမက ႏုိင္ငံေရး အေမွာင့္ ပေယာဂမ်ား ဖမ္းစားသည္ကုိရိပ္စားမိေၾကာင္း၊
၎တုိ႕၏အလုပ္အား ပ်က္ကြက္ရန္ တမင္ လုပ္ေနၾကလွ်င္ ၎အေနျဖင့္ ေနာက္ထပ္ မည္သည္ကုိမွ်ထပ္မေျပာလုိေၾကာင္း၊
ဓါးကုိ ဓါးျခင္း လွံကုိလွံျခင္း ဆုိင္ ရန္သာရွိေတာ့ေၾကာင္း”ထပ္မံ
စိန္ေခၚခဲ့ေလသည္။ ထုိ ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အစုိးရမွ သတင္းထုတ္ျပန္ရာတြင္လည္း
ေက်ာင္းသား (၁၇) ဦးသာေသဆုံးေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့သည္။ အမွန္မွာ မႏၱေလးေဆာင္
တစ္ခုထဲတြင္ပင္ စာရင္းအရ (၁၇) ႏွစ္ဦးေသဆုံးခဲ့သည္။ ေျမာင္းျမ မွ ေက်ာင္းသား
ကုိေက်ာ္ဝင္းမွ ၎၏ ခႏၵာကုိယ္မွ ေသြးႏွင့္ မႏၲေလးေဆာင္ နံရံတြင္ “၇-၇-၆၂ မေမ့ၾကနဲ႕”ဟုေရးသြားခဲ့သည္။
|
အြန္လိုင္းစာၾကည့္တိုက္ မွ ေပါင္းစည္းတင္ျပပါတယ္ ။
ျပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရႊ ့ႏိုင္သည္ ။
No comments:
Post a Comment