ေမတၱာတရား ရွာပံုေတာ္ (၀တၳဳတို)
"ေမေမ ဒီေန႕အားလားဟင္"
"မအားဘူး သမီးရဲ႕၊ ေမေမ သြားစရာရွိတယ္"
"ေမေမကလဲ အျမဲတမ္း အလုပ္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတာခ်ည္းပဲ"
"ဒီေန႕က အစည္းအေ၀းရွိလို႕ပါ သမီးရယ္။ သမီး ဘာလုပ္ခ်င္လို႕လဲ"
"ေမေမနဲ႕တူတူ မုန္႕သြားစားမယ္ေလ။ -----ဆိုင္က ဖက္ထုပ္ေၾကာ္က အရမ္းေကာင္းတာ ေမေမရ"
"မုန္႕သြားစားတာပဲ သမီးရယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ သြားစားေလ။ သမီးက ကိုးတန္းေက်ာင္းသူၾကီးေတာင္ ျဖစ္ေနျပီပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ပိုက္ဆံကို ကိုင္သံုးလို႕ ရေနျပီပဲဟာ။ ဘာလဲ- ဖြားဖြားဆီက မုန္႕ဖိုးမေတာင္းရေသးလို႕လား။ ေရာ့- ေမေမ့ဗီဒိုေသာ့။ ၾကိဳက္သေလာက္ယူသြား"
ဖက္ထုပ္ေၾကာ္စားျပီးရင္ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရေအာ္ေနာ္ ဆိုေသာစကားကို ဆက္ေျပာဖို႕ ျမတ္ႏိုးမွာ အင္အားမရွိေတာ့။ ေသာ့ေလးကိုင္ျပီး ငိုင္ေနမိခ်ိန္မွာ ေမေမက သူမေဘးကေန ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။
စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ ေမေမ့ဗီဒိုကို ဖြင့္ျပီး အံဆြဲထဲမွ ေငြစကၠဴအုပ္မ်ားကို စိတ္ပ်က္စြာ ၾကည့္ေနမိသည္။
ေတာ္ေတာ္ရွဳပ္တဲ့ စကၠဴစုပ္ေတြပဲ။ သားအမိၾကားက ေမတၱာတရားေတြကိုေတာင္ ၀င္ရွဳပ္ေနေသးတယ္။ ေမေမကလဲ သူ႕နား ကပ္လိုက္တာနဲ႕ ေငြေတာင္းဖို႕ပဲ ထင္ေနတယ္။ ဒုကၡပါလားေနာ္။
သူမ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိသည္။
(၂)
"ေမေမေရ၊ ေရွ႕လက်ရင္ သမီးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ျပီေနာ္။ သမီးကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးရမယ္"
"စိတ္မပူပါနဲ႕ သမီးရယ္။ ေမေမ့သမီးေလးကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးဖို႕ အားလံုး ျပင္ဆင္ျပီးသား"
သမီးက ဘာလိုခ်င္လို႕လဲ လို႕ ေမးလာခဲ့ရင္ ေမေမနဲ႕အတူ ေခ်ာင္းသာ အလည္ သြားခ်င္တယ္လို႕ ေျပာဖို႕ အားခဲထားခဲ့ေပမယ့္ ေမေမျပန္ေျပာတဲ့ အသံမွာက ေလးနက္မွဳေတြ ပါေနတာမို႕ သူမ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ေက်ာက္ခဲစုတ္ေတြလို႕ သူမေခၚေ၀ၚ သံုးစြဲတတ္ေသာ ျဖဴနီျပာ၀ါ အေရာင္မ်ိဳးစံုသည့္ ရတနာ ပစၥည္းတမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ ျဖစ္လာဦးမွာပါဟု စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေတြးလိုက္မိသည္။
တကယ္တမ္း ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႕မွာက်ေ
"သမီးေလးက သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ"
ေမေမ့ မိတ္ေဆြ အျငိမ္းစားတရားသူၾကီး တေယာက္ရဲ႕ ဇနီးသည္ အန္တီၾကီးက ေျပာသည္။ သူမကေတာ့ ဘာကို ကံေကာင္းမွန္းမသိေလေတာ့ အလိုက္အထိုက္ ေခါင္းျငိမ့္ျပီး သြားျဖီးျပ လိုက္ရသည္။ မ်ားမၾကာခင္ ေမေမ့မိတ္ေဆြ ေရွ႕ေနတေယာက္ ေရာက္လာျပန္သည္။ ဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သည္။ ေမေမ့ေမြးေန႕လက္ေဆာင္က အေမြဆက္ခံပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ဆိုင္ေသာ စာခ်ဳပ္ စာတမ္းမ်ား။
ဧည့္သည္ေတြ ျပန္သြားေတာ့ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ဖြားဖြားအခန္းထဲ သြားထိုင္ေနျဖစ္သည္။
"ေရာ့- ေျမးေလး"
"ဘာလဲဟင္ ဖြားဖြား"
ဖြားဖြားက ျမကို စိန္မ်ား ၀ိုင္းထားေသာ လက္စြပ္ကို သူမလက္မွာ လာစြပ္သည္။
"ဒီျမလက္စြပ္က ဖြားဖြားတို႕ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ထိန္းသိမ္းလာတဲ့ ပစၥည္း။ ေျမးေလးကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးတာ"
ဖြားဖြား အခန္းထဲက မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ ေတာက္ေနေသာ လက္စြပ္ၾကီးကိုၾကည့္ျပီး သူမမွာ ငိုရက္ခက္၊ ရီရခက္။
(၃)
"သမီးဆီ ေဖၾကီးလာတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ"
ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘတို႕ၾကားက မာနတရားေတြေၾကာင့္ ကြဲကြာသြားခဲ့ေသာ ေဖၾကီးကို ေတြ႕ဖို႕ ဆိုျပီး ေဖၾကီးရွိရာျမိဳ႕သို႕ သူမ တကူးတက လိုက္သြားခဲ့သည္။ ေဖၾကီးက ၀မ္းသာအားရ ၾကိဳဆိုပါသည္။ သို႕ေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး အတူေနျခင္းကားမရွိ။ အိမ္ေထာင္သစ္ထူထားရင္လဲ ကိစၥမရွိ၊ မိေထြးနဲ႕ တည့္ေအာင္ ေပါင္းပါမယ္လို႕ ေတာင္းပန္လဲ မရ။ သူမကို သပ္သပ္ထားေလသည္။ တျမိဳ႕တည္း မေနလို႕ ေ၀းတာက အသာထားလို႕ တျမိဳ႕တည္း အတူေနေတာ့လဲ မေတြ႕ၾကရျပန္။ တခါတရံမွ ေတြ႕ျဖစ္ၾကေလသည္။
"ေဖၾကီးကလဲ သမီးဆီ လာခ်င္တာေပါ့။ အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနလို႕ပါ သမီးေလးရယ္။ ေရာ့သမီး- ဒါေတြယူထား"
ေဖၾကီးက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သားေရအိတ္နက္ထဲက ေငြစကၠဴအုပ္ေတြ ထုတ္ျပီး သူမလက္ထဲ လာထည့္သည္။
"ဒါေတြက ဘာလုပ္ဖို႕လဲဟင္"
"သမီးေလး သံုးခ်င္တာသံုးဖို႕ေပါ့"
"စိတ္ညစ္တယ္။ ေမေမက ေငြေတြ လႊဲလိုက္၊ ေဖၾကီးက ပိုက္ဆံေတြ လာေပးလိုက္နဲ႕"
"ဘာ၊ သမီးအေမက ေငြေတြလႊဲေပးတယ္ ဟုတ္လား။ သမီးက ဘာလို႕ လက္ခံရတာလဲ"
"လက္မခံလို႕ ရမလား။ ဘဏ္က ဖုန္းဆက္တာကိုး"
"အို၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖၾကီးဆီမွာ ရွိရင္ေတာ့ ေဖၾကီးတာ၀န္ေပါ့။ သူပို႕စရာ မလိုပါဘူး။ သူက တလကို ဘယ္ေလာက္ပို႕ေပးလဲ။ သူ႕ထက္ ႏွစ္ဆ သမီးကို ေဖၾကီးေပးမယ္"
ေဖၾကီးမ်က္ႏွာကို အံ့ၾသစြာ ေငးၾကည့္ရင္း ဘာျပန္ေျပာရမည္ပင္ မသိေတာ့။ ေဖၾကီးနဲ႕ေတြ႕ရင္ တရုတ္တန္းမွာ ေၾကးအိုးဆီခ်က္ လိုက္ေကၽြးရန္ ပူဆာဖို႕ စဥ္းစားထားခဲ့ေသာ စကားလံုးေလးမ်ားက အသံအျဖစ္ ေပၚထြက္မလာခဲ့ေတာ့ပါ။
(၄)
"ဒီေန႕အားလားဟင္ မမၾကီး"
"ေဟာၾကည့္။ မမၾကီး ေျပာထားတာကို ေမ့ေနျပန္ျပီ။ ဒီေန႕ ေန႕လည္ အထူးေဒသ (----) က ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕ခ်ိန္းထားတယ္ေလ။ ျမတ္ႏိုးပါ လိုက္ခဲ့ရမယ္"
"မမၾကီးရယ္။ ေနာက္ေန႕မွ ေတြ႕လို႕ မရဘူးလား"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"ေက်ာက္ဆည္က ဆင္အက သြားၾကည့္ခ်င္လို႕ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေခၚတာေတာင္ လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မမၾကီးနဲ႕ တူတူသြားခ်င္လို႕"
"ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ လုပ္ျပန္ျပီ။ တီဗြီမွာလဲ ၾကည့္လို႕ရေနတဲ့ဥစၥာ။ ကဲ-ကဲ-ေနာက္မွ မမၾကီးလိုက္ပို႕မယ္ေနာ္။ ဒီေန႕ေတာ့ သစ္လုပ္ငန္းကိစၥ ေျပာရမွာမို႕ အေရးၾကီးတယ္"
"ဒါဆို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ပဲ လိုက္သြားရမလား"
"မလိုက္ရပါဘူး။ မမၾကီးနဲ႕ပဲ လိုက္ခဲ့ရမယ္။ ျမတ္ႏိုး။ သမီးအသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီ
လာျပန္ျပီ- ေနာက္တေယာက္။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်လိုက္ရံုမွ တပါး သူမ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။
(၅)
"ေျမးေလး"
ကုတင္ေပၚမွ ဖြားဖြားအသံက တိုးညင္းေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနသည္။
"သမီးေလးေရာက္ေနျပီ။ ဖြားဖြားဘာမွ မပူနဲ႕ေတာ့ေနာ္။ ဖြားဖြားကို သမီး ျပဳစုမယ္"
ဖြားဖြားက ေျဖးေျဖးေလး ေခါင္းခါသည္။ လက္ညွိဳးေလးျဖင့္ ရွိသမွ်လူေတြကို အျပင္ထြက္ခိုင္းသည္မို႕ အားလံုးထြက္သြားၾကသည္။
ဖြားဖြားအေျခအေနက မဟန္ေတာ့။ မီးစာကုန္ ဆီခန္းခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္လဲ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ အေ၀းၾကီးမွာ ေရာက္ေနရာက ဖြားဖြားအနီးသို႕ အေရာက္ျပန္သြားျဖစ္သည္။ အသက္မွီရရင္ကို သူမေက်နပ္သည္။ ဖြားဖြားကို သူမ နမ္းမည္။ ဖြားဖြားလက္ကေလးကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ဆုပ္ကိုင္ထားမည္။
'ေသာ့"
ဖြားဖြားအသံက သိပ္မသဲကြဲ။ မနည္းအားစိုက္နားေထာင္ရသည္။
"စိန္ေသတၱာေသာ့ ျမဘုရားဆင္းတုထဲမွာ"
ၾကားရေသာစကားေၾကာင့္ သူမ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ လူအမ်ားအၾကားမွာ ထုတ္၀တ္ေနေသာ လက္၀တ္ရတနာမ်ားအျပင္ ဘိုးဘြားမ်ား စုေဆာင္းထားေသာ စိန္မ်ား သီးျခားသိမ္းထားတယ္လို႕သာ သိသည္။ သံုးဧကေက်ာ္က်ယ္၀န္းေသာ ျခံၾကီးရဲ႕ ေရွးအိမ္ၾကီးႏွစ္လံုးထဲက ဘယ္ေနရာမွာရွိမွန္းပင္ မသိခဲ့။ အိမ္ထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားေနတာကိုလဲ လူၾကီးေတြက ၾကိဳက္တာမဟုတ္၊ သူမကလဲ စာအုပ္ကလြဲရင္ ဘာမွစိတ္၀င္စားတာမဟုတ္ေတာ့ ေမ့ေတာင္ေမ့ေနခဲ့ျပီ။
"ေသတၱာက စာၾကည့္ခန္း မီးဖို"
စကားလံုးေလးမ်ားကို တိုးတိုးေလးေရရြတ္ရင္း ဖြားဖြားက ကံကုန္သြားသည္။ ဖြားဖြားကို ၾကည့္ရင္း သူမေၾကာင္ေနမိသည္။ အနမ္းေလးတခ်က္နဲ႕ေတာင္ သူမမွာ ႏွုတ္ဆက္ခြင့္ မၾကံဳလိုက္။ လက္ဖ၀ါးေလးလဲ မကိုင္လိုက္ရ။
စိန္ေသတၱာစုတ္က သူမအိပ္မက္ေလးကို အေႏွာင့္အယွက္ ၀င္ေပးသြားျပန္သည္။
(၆)
"မနန္းရယ္၊ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေပးစမ္းပါ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲလို႕"
အရမ္းခင္ေသာ အစ္မၾကီးတေယာက္ကို ေျပာလိုက္မိသည္။
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
"ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြကိုေကာ ၾကည့္ေပးစမ္းပါ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲလို႕"
"ေဟ"
မနန္းက သူမကို ျပဴးတူးျပဲတဲ ျပန္ၾကည့္သည္။ အရမ္းခ်စ္ေသာ အဖြားဆံုးသြားတာမို႕ စိတ္အလြန္ ထိခိုက္ေနတာမ်ားလား ဆိုေသာ စူးစမ္းၾကည့္။
"ကၽြန္မဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာေလ ေငြသံ၊ ေရႊသံေတြ လႊမ္းေနတဲ့ ေမတၱာေတြကိုပဲ ခံစားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ေငြစကၠဴေတြ၊ စိန္ေရႊရတနာေတြ၊ ပိုင္ဆိုင္မွဳ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြ ဘာမွ မပါတဲ့ ေမတၱာတရားကို လိုခ်င္လြန္းလို႕ လိုက္ျပီး ရွာေဖြေနခဲ့တာလဲ ၾကာလွျပီ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြကသာ ကုန္သြားတယ္။ ေမတၱာတရား ရွာပံုေတာ္က အဆံုးမသတ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မ၀န္းက်င္က လူေတြက ေမတၱာအစား ပစၥည္းဥစၥာေတြကိုပဲ ကၽြန္မဆီကို သယ္လာၾကတယ္။ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ရေအာင္ ကၽြန္မရုပ္က ဥစၥာရူးရုပ္ ေပါက္ေနလို႕လား အစ္မရယ္။ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြကေကာ ေလာဘအခိုးအေငြ႕ေတြ သန္းေနလို႕လား။ ဘာေတြမွားေနလို႕လဲ။ အဲဒါကို ကၽြန္မသိခ်င္တာပါ"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ျမတ္ႏိုးေလးရယ္။ လူၾကီးေတြက ျမတ္ႏိုးကို ခ်စ္လြန္းလို႕ အရာရာျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးေနၾကတာပါ။ ဒါကို ျမတ္ႏိုးက တလြဲထင္ေနတာ။ အဲဒါေတြကလဲ ေမတၱာတရား ေတြပဲေလ"
“ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ ေမတၱာတရားေတြ အၾကားမွာ ကၽြန္မ မြန္းၾကပ္လြန္းေနျပီ မနန္းရယ္။ ဘယ္လိုအေရာင္၊ ဘယ္လို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစံုတရာမွ မပါတဲ့ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ေမတၱာတရားေလးကိုပဲ ကၽြန္မ လိုခ်င္တယ္။ ကၽြန္မကို တခုကူညီပါလား "
“မနန္း ဘာကူညီရမလဲ"
“ကၽြန္မနဲ႕ ခဏလိုက္ခဲ့။ မနန္းကို ျပစရာရွိတယ္"
ိမနန္းအား စာၾကည့္ခန္းထဲသို႕ သူမေခၚသြားလိုက္သည္။ ျမဘုရားဆင္းတုထဲကရေသာ ေသာ့ေလးျဖင့္ စာၾကည့္ခန္းထဲက ဘိုစတိုင္ မီးဖိုေလးထဲတြင္ ရွိေနေသာ ေသတၱာစုပ္ေလးကို ဖြင့္ျပလိုက္သည္။ အသံုးမျပဳတာ ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ မီးဖိုေလးမို႕ ေသတၱာမွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း။ ေသတၱာကို ဖြင့္ျပလိုက္ေတာ့ မနန္း မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ရတနာလုပ္ငန္း လုပ္ေနသူပဲ။ အေပြးျမင္ အပင္သိသည္ေပါ့။
"ဒါေတြကို မနန္းယူသြားလိုက္ေတာ့"
"ေဟ"
"လုပ္ငန္းေတြ ထူေထာင္ေပးပါ။ ရတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို လွဴစရာရွိတာေတြ လွဴေပးပါ"
"မနန္းက ဘာလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေပးရမွာလဲ။ ပစၥည္းေတြ ထုခြဲဖို႕ကေတာ့ မပူနဲ႕။ မနန္းတတ္ႏိုင္ပါတယ္"
"အိမ္ျခံေျမ၊ ကားေတြေပါ့ မနန္းရယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒါေတြက တြက္ေခ်ကိုက္တယ္ေလ။ ျမိဳ႕ေပါင္းစံုမွာ အိမ္ေတြ၀ယ္၊ လူငွားေတြတင္ျပီး ပစ္ထားလိုက္။ ေျမကြက္ေတြ၀ယ္ျပီး ဘာမွ မလုပ္ပဲ ပစ္ထားလိုက္။ ျပီးေတာ့ တႏိုင္ငံလံုးမွာ စက္မွဳဇုံ ေျမကြက္ေတြ ျဖန္႕ျပီးလိုက္၀ယ္ထား။ ကားေတြလဲ ဒီအတိုင္းပဲ။ ကားေတြ၀ယ္ျပီး ခရီးသြားလုပ္ငန္းေတြနဲ႕ ခ်ိတ္။ အငွားရရင္ ထည့္ေပးလိုက္။ ေစ်းအေျခအေနၾကည့္ျပီး ထုတ္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုထုတ္။ ဒါမ်ိဳးေတြက မနန္းကၽြမ္းျပီးသားပါ။ တခုပဲ။ အဲဒါေတြအားလံုးမွာ ျမတ္ႏိုးနာမည္ လံုး၀ မသံုးနဲ႕"
"ေဟ။ ဟဲ့- အဲလိုလုပ္လို႕ မရဘူးေလ။ အဲဒီေလာက္ၾကီးက်ေတာ့လဲ မနန္းမလုပ္ရဲဘူး။ ဒီလိုဆိုလို႕ မနန္းက ျမတ္ႏိုးအေပၚ မရိုးမသားစိတ္ျဖစ္လာမယ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကံၾကမၼာကို ေၾကာက္တာ။ ဆံုးရွံဳးကုန္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ရွံဳးကုန္ေတာ့လဲ ဘာျဖစ္လဲ မနန္းရယ္။ အစကတည္းက ဒီပစၥည္းေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြ၊ ေျခေတြလက္ေတြနဲ႕ ဖန္တီးထားတာမွ မဟုတ္တာပဲ။ မနန္းေကာင္းမယ္ ထင္သလိုသာ လုပ္လိုက္။ အေရးၾကီးတာက ကၽြန္မနာမည္ကို လံုး၀ မသံုးပါနဲ႕။ ဘာစာရင္းမွလဲ မျပပါနဲ႕။ ကၽြန္မ ေငြလိုတဲ့အခါက်ရင္ မနန္းကို ေတာင္းမယ္ေလ။ အဲဒီက်ေတာ့လဲ မနန္းေပးခ်င္သေလာက္ေပးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လိုမယ္ေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္မက ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ေလးနဲ႕ပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရွာစားခ်င္တာ။ ဘာပိုင္ဆိုင္မွဳမွလဲ မထားခ်င္ဘူး။ ေနဖို႕၊ စားဖို႕ ပိုက္ဆံေလးရွိရင္ လံုေလာက္ျပီ။ အဲလိုဘ၀ေလးနဲ႕ ေနလို႕ရတဲ့ ေနရာမွာပဲ သြားေနေတာ့မယ္"
"ျမတ္ႏိုးက ဘယ္သြားမွာလဲ။ ဘာလုပ္မွာလဲ"
"ေနရာကိုေတာ့ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။ အဆင္ေျပသလိုေပါ့။ အလုပ္ကိုေတာ့ ေျပာလို႕ရတယ္။ ပစၥည္းမဲ့ ပညာတတ္လုပ္မယ္ေလ"
"ဘာရယ္။ တခါမွလဲ မၾကားဖူးဘူး"
"မၾကားဖူးရင္လဲ ဒီလိုပဲ မွတ္ထားလိုက္ေနာ္။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက မသိတာ ပိုေကာင္းပါတယ္ မနန္းရယ္။ မနန္း ေပ်ာ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ဘ၀ကိုပဲ သိသထက္ ပိုသိေအာင္ လုပ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေငြကိုပဲ ကိုယ့္ဆီေခၚပါေနာ္။ ေငြေခၚရာေနာက္ကိုေတာ့ လူက လိုက္မသြားပါနဲ႕။ ေငြဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အရာမွန္ေပမယ့္ ေလာကမွာ ေငြနဲ႕ လဲယူလို႕မရတဲ့ အရာေတြလဲ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ တခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္က်ျပီး သားသမီးေတြ ရလာရင္ေတာ့ ကၽြန္မေျပာတဲ့ ဒီစကားေလးကို သတိရေပးပါ"
(၇)
"ဘာ- အတူတူ တြဲတက္ရမယ္၊ ဟုတ္လား"
ဖုန္းထဲမွ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားသံေၾကာင့္ သူမတုန္လွဳပ္သြားသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားမ်ားႏွင့္ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရေသာ သူမဘ၀ လမ္းခရီးတြင္ ႏွလံုးသားေရးရာမွာလဲ အလြဲလြဲ၊ အကြဲအျပဲမ်ားျဖင့္သာ ထပ္မံၾကံဳေတြ႕ရျပန္သည္။
ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးၾကားမွာ ေမတၱာတရား စကားလံုးေလးမ်ားျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ သူ႕ကို ဘ၀ခရီးေဖာ္အျဖစ္ လက္ခံရန္ သူမ စဥ္းစားထားခဲ့သည္။ သို႕ေပမယ့္ သူလုပ္ခိုင္းေနေသာ ကိစၥတခုကို ျပန္စဥ္းစားရဦးမည္လို႕ ေျပာခ်ိန္တြင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေသာ စကားလံုးက သူမစိတ္ကို ထိခိုက္သြားေစခဲ့သည္။
"ဟုတ္တယ္ေလ။ အိမ္ေထာင္ဘက္ဆိုတာက ဘ၀မွာ compatible ျဖစ္ဖို႕လိုတယ္။ ဒီလိုပဲ အတူတူ တြဲတက္ၾကတာပဲ။ ျမတ္ႏိုးကိုလဲ ကိုယ္စိတ္၀င္စားေနတာၾကာခဲ့ျပီ။ ကိုယ္နဲ႕ compatible ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ပံ့ပိုးေပးႏိုင္တယ္"
"ဒါဆို ကၽြန္မကို ရွင္ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာ ရွင့္ဘက္္က ေမတၱာနဲ႕လား၊ တြက္ခ်က္မွဳနဲ႕လား"
"ျမတ္ႏိုးေျပာတာ ကိုယ္နားမလည္ဘူး။ အတူတူပဲေလ။ ျမတ္ႏိုးနဲ႕ ကိုယ္ေပါင္းစပ္ျပီး ဘ၀တခုကို တည္ေဆာက္မယ္။ ျမတ္ႏိုးမွာလဲ နာမည္နဲ႕ ပညာရွိျပီးသား။ ကိုယ့္မွာလဲ ဒါေတြ အတိုင္းအတာတခုအထိ ရွိျပီးသား။ ေပါင္းစပ္လိုက္မယ္။ အတူတူတြဲတက္မယ္"
"ဒါဆို တကယ္လို႕ ခင္ျမတ္ႏိုးဆိုတဲ့ ကၽြန္မ နာမည္က ဒီေလာကထဲမွာ မရွိေနခဲ့ဖူးဆိုရင္၊ အဲဒီနာမည္ေနာက္မွာ ဘယ္လိုပညာအရည္အခ်င္းမွ ရွိမေနခဲ့ဖူးဆိုရင္ ရွင့္ဘ၀ကို ကၽြန္မဘ၀နဲ႕ မေပါင္းစပ္ဖူးေပါ့"
"ကိုယ္ဆိုလိုတာက အဲလို မဟုတ္ပါဘူး"
"ကၽြန္မရွင့္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာခဲ့ျပီးသားပါ။ ကၽြန္မေလာကၾကီးထဲမွာ ရွာေဖြေနတာက ေမတၱာတရား၊ စစ္မွန္ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာတရား။ ဘာလို ပစၥည္းဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြမွ မပါတဲ့ ေမတၱာတရား"
"ကိုယ္ကလဲ ျမတ္ႏိုးကို ေမတၱာရွိတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ကို အတူတူ တည္ေဆာက္မယ္လို႕ ေျပာတာေပါ့။ အဲဒါေတြ ေျပာမေနနဲ႕။ ကိုယ္လဲ မျငင္းအားဘူး။ ကိုယ္ေျပာတာကို လုပ္ေပးႏိုင္မလား၊ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးလား ဆိုတာပဲေျပာ"
"ရွင္လုပ္ထားတဲ့ ကိစၥေတြ၊ ရွင္လုပ္ခိုင္းတဲ့ ကိစၥေတြက က်ိဳးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္လို႕ ကၽြန္မျပန္ သံုးသပ္ေနတာ။ ရွင္လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ျပီးမွ ကၽြန္မကို ၾကားျဖတ္၀င္ျပီး လုပ္ခိုင္းေနတာဆိုေတာ့ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္၊ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ စဥ္းစားသံုးသပ္ ရဦးမယ္။ တတ္သိနားလည္သူေတြနဲ႕ တိုင္ပင္ရဦးမယ္"
"အဲဒါေတြအတြက္ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ကိုယ္ေစာင့္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနျပီ။အခုအခ်ိန္မွာ ဒီကိစၥေလာက္ ဘာမွ အေရးမၾကီးဘူး"
"ဒါဆို ကၽြန္မတို႕ မဂၤလာပြဲကိစၥေတြကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ခဏေရႊ႕ဆိုင္းထားမလား"
"ဟုတ္တယ္။ ေရႊ႕ဆိုင္းမယ္။ ဒါလဲ ကိုယ့္ဘက္က စေရႊ႕တာေနာ္။ ထပ္ေျပာမယ္။ ခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ ကိစၥေလာက္ ဘာကမွ အေရးမၾကီးဘူး။ မဂၤလာပြဲကိစၥလဲ ကိုယ္စေရႊ႕တာ"
ခါးသီးစိတ္ပ်က္မွဳမ်ားက သူမရင္ထဲသို႕ တိုးေ၀ွ႕၀င္လာသည္။ ဒါဟာ မၾကာခင္မွာ သူမဘ၀ခရီးေဖာ္အျဖစ္ လက္တြဲဖုိ႕ ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့သူတဲ့လား။
"ကၽြန္မေျပာတာကို ခဏေလး နားေထာင္ေပးပါေနာ္။ ဒီေလာက္ဆို ရွင့္ရဲ႕ စိတ္ကို ကၽြန္မ သေဘာေပါက္နားလည္သြားပါျပီ။ ရွင္အတူတူ ဘ၀တည္ေဆာက္ခ်င္တာက ကၽြန္မနဲ႕ဆိုတာေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားရွင္။ ကၽြန္မနာမည္နဲ႕လား၊ ကၽြန္မဘြဲ႕ေတြ၊ ဦးေႏွာက္ေတြနဲ႕လားဆိုတာကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္စဥ္းစားပါဦး။ ရွင္လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ပံ့ပိုးေပးႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္အေနနဲ႕ ရွင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္လို႕ ရွင့္စကားလံုးေတြက ညႊန္းဆိုေနတယ္။ ခုလဲ ရွင္လုပ္သမွ်ေတြကို ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး လိုက္မပံ့ပိုးေပးေတာ့ ေဒါသေတြထြက္ျပီး ႏွမခ်င္းမစာနာတဲ့ စကားလံုးေတြ ေျပာေနျပန္ျပီ။ ေလာကမွာ တည္ျမဲတဲ့ အရာဆိုတာ ဘာမွ မရွိပါဘူးရွင္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာေတာင္ ရွင္ဒီေလာက္ျဖစ္ေနရင္ တကယ္လို႕ ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြ၊ အတတ္ပညာေတြကို ရွင္လိုခ်င္တဲ့ ဘ၀အတြက္ အသံုးမျပဳေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မွဳတခုခုမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
ေျပာရင္း စိတ္ထိခိုက္လာသည္မို႕ သူမဖုန္းခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။
(၈)
ကားလမ္းေလးက ရွင္းလို႕ေနသည္။ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမမ်ားထက္ ဒီလို ေျမနီလမ္းေလးေပၚမွာ ကားေမာင္းရတာကို သူမ ပိုႏွစ္သက္မိသည္။
ေရွ႕နားက ကားလမ္းေဘးမွာ အလံတလူလူလြင့္ေနတာ လွမ္းျမင္ရသည္။ ေက်းရြာစာသင္ေက်ာင္းေလး တခု ထင္ပါရဲ႕။
မနန္းက ေျပာဖူးသည္။ လုပ္ငန္းအက်ိဳးအျမတ္ေလးမ်ားကို ေက်းရြာစာသင္ေက်ာင္းေလးေတြကို ပံုမွန္လွဴသည္တဲ့။ ခ်ိဳ႕တဲ့ျပီး ပညာေတာ္တဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ပညာသင္စရိတ္ေတြ ကူညီေပးသည္တဲ့။ အမည္မသိ အလွဴရွင္တဦးအေနျဖင့္။ မည္မွ် ေကာင္းလိုက္သည့္ စာသားေလးပါလဲ။ ေပးသူ၊ ယူသူအၾကားမွာ ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွလဲ မရွိ။ ငါဆိုေသာ အတၱေတြလဲ မရွိ။
အေတြးေလးနဲ႕အတူ သူမျပံဳးလိုက္မိသည္။
သို႕ေပမယ့္ သူမအျပံဳးက မၾကာလိုက္။
ကားေရွ႕မွ ျဖတ္ေျပးေသာ ကေလးငယ္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ရတာမို႕ စတီယာရင္ကို အလန္႕တၾကားျဖင့္ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္မိသည္။
၀ုန္းဆိုေသာ အသံတခုက ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။
မၾကာပါ။ ကားထဲက သူမထြက္လိုက္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းထဲက ကေလးေတြ ေျပးထြက္လာတယ္ထင့္။ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ေလးမ်ားက သူမကားေဘးမွာ ၀န္းရံေနၾကသည္။
ေက်ာင္းဆရာလို႕ ယူဆရေသာ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ လူတေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ သူမကိုယ္သူမ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။
"ကေလးကို တိုက္မိမွာစိုးျပီး ဆြဲေကြ႕လိုက္တာျဖစ္မယ္။ သစ္ပင္ကို ၀င္တိုက္မိသြားတာ"
ေနာက္ထပ္ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းဆရာမေလးတေယာက္ကို ထိုလူက ရွင္းျပေနသည္။
"သနားပါတယ္ဗ်ာ။ ပြဲခ်င္းျပီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ"
ေျပာေနေသာ ေက်ာင္းဆရာေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းကို သူမၾကည့္လိုက္မိသည္။
ေမတၱာမ်က္၀န္း။
ဘယ္လို စိန္ေရာင္၊ ေရႊေရာင္၊ အတၱတရား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မရွိပဲ လူသားခ်င္းစာနာမွဳေပၚမွာ အေျခတည္သည့္ ေမတၱာမ်က္၀န္း။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္ကိုတေယာက္ မေတြ႕ဖူး၊ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ ေမတၱာတရားရွိသူေတြရဲ႕ ၀န္းရံမွဳအၾကားမွာ ဘ၀ခရီးတခု အဆံုးသတ္သြားရသည့္အတြက္ သူမေက်နပ္မိပါသည္။
သူမႏွင့္ တူေသာ ရုပ္ခႏၶာ၊ အမည္နာမ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား၊ စိန္ေရႊရတနာမ်ားကို ထားခဲ့ျပီး ေက်နပ္စြာ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ေမတၱာတရား၊ သစၥာတရားမ်ား ရွာေဖြသည့္ သံသရာခရီးဆီသို႕ သူမေျခလွမ္းမ်ားက ဦးတည္လွ်က္။
ခင္မမမ်ိဳး (၂၉၊ ၁၁၊ ၂၀၁၀)
No comments:
Post a Comment