“ေနာက္ေက်ာ ဓားနဲ႔ အထိုးခံခဲ့ရတာ”

အၿငိမ္းစား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လြန္းေမာင္ (ယခု ဦးလြန္းေမာင္)
Monday, May 20, 2013
၉ ႏွစ္တာမွ် ႏိုင္ငံေတာ္ စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္၊ ျပည္ေထာင္စု စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္ အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ၿပီး ယခုလက္ရွိ မြန္ျပည္နယ္ ဘီးလင္းၿမိဳ႕အဝင္တြင္ ေအာင္ျပည့္စံု အမည္ရွိ ထမင္းဆိုင္ကို ဦးစီးဖြင့္လွစ္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ အၿငိမ္းစား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လြန္းေမာင္ (ယခု ဦးလြန္းေမာင္) ၏ ျပည္ေထာင္စု စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္ တာ၀န္မွ အနားေပးခံခဲ့ရေသာ ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဧရာဝတီ သတင္းေထာက္ ေမခက သြားေရာက္ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။

ေမး။ ။ လက္ရွိေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀က ဦးလြန္းေမာင္အတြက္ အံ၀င္ခြင္က်တဲ့ ဘ၀တခုလို႔ ေျပာလို႔ရပါသလား။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆင္းရဲခဲ့တဲ့ မိသားစုက ဆင္းသက္လာသူပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ငယ္ငယ္က ဘ၀ ၾကမ္းသေလာက္ မၾကမ္းပါဘူး၊ ေပ်ာ္ပါတယ္။ အံ၀င္ခြင္က် ရွိတယ္ဆိုတာထက္ လူတိုင္းက သူရတဲ့ ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒီအလုပ္အတြက္ အခ်ိန္ေတာင္ မေလာက္ပါဘူး။

ေမး။ ။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံလံုးရဲ႕ စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္ တေယာက္ ဘ၀ကေန ဒီလိုမ်ိဳး ေစ်းေရာင္းရတဲ့ ဘ၀တခုနဲ႔ ျဖတ္သန္းဖို႔ ဘယ္လိုစိတ္ကူး ရခဲ့တာလဲ။ အရင္ကတည္းက စိတ္ကူးထားခဲ့တာလား။

ေျဖ။ ။ ေျပာင္းသြားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီလိုပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္က အနားေပးလိုက္တယ္ ဆိုေတာ့ နားလိုက္တာေပါ့။ နားခ်ိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး နားခ်င္ေပမယ္လို႔ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ လုပ္လက္စ ဒီဆိုင္လုပ္ငန္းႀကီးရွိေတာ့ ကိုယ္က တေယာက္တည္းကို လႊတ္ရုန္းလို႔ မရဘူး။ မရတဲ့အခါ သူ႔အလုပ္ကို ေထာင့္ေပါင္းစံု ဟာတဲ့ ေနရာေတြမွာ လိုက္ျဖည့္ၿပီး လုပ္ေပးတာေပါ့။ စားပြဲထိုး ၅ ေယာက္လိုရင္ အဲဒီေနရာကို ငါရေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဗုန္းဗုန္းလဲသြားတဲ့ အထိေပါ့။ တခ်ိန္တုန္းက ႏိုင္ငံ့ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကလို မိသားစုနဲ႔ေနလည္း မိသားစု တာ၀န္ ေက်ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာ။ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ကိုယ္မပါဘဲ တေယာက္တည္း ပင္ပန္းေနခဲ့ရတာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ရွိၿပီ။ ကိုယ္က အခု ဝင္လုပ္တာ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္။

ေမး။ ။ ႏိုင္ငံတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္တာနဲ႔ မိသားစုတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္တာ ဘယ္ဟာပိုခက္ခဲလဲ။

ေျဖ။ ။ ဒါကေတာ့ ရိုးစင္းတာေပါ့။ ဒါက ခက္ခဲေပမယ့္ ေခါင္းမသံုးရဘူးေပါ့။ ဘာလို႔လဲ ဆိုရင္ အဆင့္နိမ့္တာကိုး။ တပ္တာ၀န္ ကေတာ့ ဒီထက္ အဆင့္ျမင့္တာေပါ့။ တပ္မွာလည္း အျမင့္ဆံုးေပါ့ တပ္မေတာ္ စစ္ေဆးေရး အရာရွိခ်ဳပ္ လုပ္ခဲ့တာကိုး။ တပ္တာ၀န္ကေတာ့ ႀကီးတာေပါ့။ ႀကီးေတာ့ ဦးေဏွာက္စားရတာေပါ့။ ဒီဟာကေတာ့ ရိုးစင္းတဲ့ ဘ၀ေလးပါ။

ေမး။ ။ ဒီဘ၀ကိုေကာ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ရဲ႕လား။

ေျဖ။ ။ ေက်နပ္တာေပါ့။ ႀကိဳက္လို႔ပဲ အခု ျဖတ္သန္းတာေပါ့။ အခုက ၀တၱရား ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေစတနာနဲ႔ လုပ္တာေပါ့။ ဒီမွာ အေသးစိတ္ကအစ ကိုယ္တိုင္လုပ္တယ္။ ထန္းလ်က္ ထည့္တာကအစ ေသခ်ာထည့္တယ္။ စားပြဲကအစ ဝင္သုတ္တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖတ္သန္းရတာက ဘာပဲေျပာေျပာ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေနတာမို႔ စိတ္ခ်မ္းသာ ေနရတာေပါ့။

ေမး။ ။ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ေတာ့ အရင္ဘ၀နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ကြာဟသြားၿပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အခက္အခဲ မရွိဘူးလား။

ေျဖ။ ။ ေျပာရရင္ ဒီမွာ ခဏခဏ တပည့္ေတြ လာစားတယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ လာစားတယ္။ တခါတေလ တပည့္၀ိုင္းေတြကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးရင္ သူတို႔က မစားရဲေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က ေျပာရတယ္၊ ငါ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးလို႔။ ဒီမွာက အေ၀းေျပး ကားေတြက ၁ နာရီျခား၊ ၂ နာရီျခား လာတာဆိုေတာ့ အားခ်ိန္မရွိဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါသိတဲ့လူ ပါမွာပဲ ဆိုတဲ့စိတ္မ်ိဳး မရွိဘူး။ ငါ့အလုပ္ ငါလုပ္တယ္၊ ေနာက္ ဒီအေပၚမွာလည္း ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိပါဘူး။

ေမး။ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လြန္းေမာင္ အေနနဲ႔ ျဖတ္သန္းရခ်ိန္နဲ႔ ဦးလြန္းေမာင္အေနနဲ႔ ျဖတ္သန္းရခ်ိန္ ဒီမွာ ႀကံဳလာတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဆက္ဆံမႈ ဘယ္လိုကြာျခားလဲ။

ေျဖ။ ။ ကြာတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ ကြာတယ္။ ကိုယ့္ကို သိသူကေတာ့ အရင္က ဆက္ဆံမႈအတိုင္းပဲ ရွိပါတယ္။ လာတဲ့သူ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ကို သာမန္ေစ်းသည္ အေနနဲ႔ ဆက္ဆံတာေတြ ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို မာနခ်ႏိုင္လို႔ ေတာ္တာ။ ေတာ္ေတာ္ကို မာနခ်ရတယ္။ တခါကဆို မႏၱလာမင္း ဒရိုင္ဘာက ဆိုင္ေရွ႕မွာ တိုးရစ္ကား လာရပ္ထားတာကို တဘက္ကို ေရႊ႕ဖို႔ မေျပာလို႔ ကားမရွင္းထားရ ေကာင္းလားဆိုၿပီး ရန္လာေတြ႔တယ္။ ေစာ္ကားခံရတာေတြ အရမ္းမ်ားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ သည္းခံရတယ္။ ဟိုးတခ်ိန္တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၊ စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္တို႔ ဒါေတြကို အကုန္ကုန္ေမ့လိုက္ေတာ့မယ္။ ငါ အခု ေစ်းသည္၊ ဒီလိုကို မနည္း ခံယူရတယ္။ ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ေစာ္ကားမႈေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ့္ကို ကၽြန္တေယာက္လို ေငါက္ငမ္း သြားတာမ်ိဳးေတြေတာင္ ရွိတယ္။

ေမး။ ။ ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္ရဲ႕ ၾသဇာရွိတဲ့ လူေတြထဲမွာ တေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ လက္ရွိ အေျခအေနကို လက္ခံဖို႔ လြယ္ကူခဲ့ရဲ႕လား။

ေျဖ။ ။ ခက္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခႏၱီပါရမီ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ ေနာက္တခုက ဘ၀လည္း မေမ့ခဲ့တာပါမယ္။ ေနာက္ မာနကေတာ့ ထားလို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့။ မာနကို ဘယ္မွာမွ မထားခ်င္တာ။ ကိုယ္လည္း ဆင္းရဲတဲ့ ဘ၀ကေန တက္လာခဲ့တယ္။ အေဖေကာ အေမေကာက ရွမ္းေတြ၊ ျမန္မာစကား မတတ္ဘူး၊ ကိုယ္လည္း ရွမ္းစကားပဲ တတ္ခဲ့တာ၊ ဒီလိုဘ၀ကေန ကိုယ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္လာခဲ့တာ။ ေအာက္သက္ ေက်ခဲ့တဲ့ လူတေယာက္ပါ။ ေနာက္ ဒီဘ၀ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ဘူး။ ရာထူး ႀကီးခဲ့ေပမယ့္ သိပ္ၿပီး မက္မက္ေမာေမာ မရွိခဲ့ေတာ့ ခံသာပါတယ္။ အရင္က ဘ၀ကို သိပ္တြယ္တာ တပ္မက္ေနတဲ့သူ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ခံသာမလဲ။

ေမး။ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘ၀မွာ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ရွားပါးမႈနဲ႔ အခု လက္ရွိဘ၀ အခ်ိန္ရွားပါးမႈ ဘယ္ဟာက ပိုၿပီး ေက်နပ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္လဲ။

ေျဖ။ ။ ေျပာရရင္ အခုအခ်ိန္က လူပင္ပန္းတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘ၀က်ေတာ့ ပိုတည္ၿငိမ္တာေပါ့။ လူႀကီးဆိုေတာ့ေလ။ ကိုယ္က ေအာက္က ကေလးေတြ တင္လာတဲ့ စာရင္းကို ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ မွန္မမွန္ စစ္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးရတာ။ ကိုယ့္ထက္ ကေလးေတြက ပိုအလုပ္မ်ားတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဂုဏ္ယူမေျပာဘူး။ ကိုယ္ တခြန္းခိုင္းရင္ သူတို႔မွာ အလုပ္ေတြရႈပ္ရၿပီ။ တာ၀န္ႀကီးေပမယ့္လို႔ အဆံုးအျဖတ္ ေပးတဲ့အခါပဲ တာ၀န္ယူရေတာ့ အဆံုးအျဖတ္ မမွားဖို႔ဘဲ။ ဒီမွာက်ေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ဘူးေလ။ တကယ့္ကို အခ်ိန္ရွားတာ။

ေမး။ ။ အနားေပးခံရတဲ့ အေပၚမွာ ဘယ္လိုေၾကာင့္ အေပးခံခဲ့ရတာလဲ။ အျပင္မွ သတင္းေတြ မ်ိဳးစံုထြက္ေနေတာ့ ကာယကံရွင္ကပဲ အမွန္တရားတခု ေျပာေပးပါလား။

ေျဖ။ ။ ဒီကိစၥေတြကို ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေစတနာအမွားေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေသာ သူေတြက ကိုယ့္ေစတနာကို ကိုယ္က်ိဳး သံုးခဲ့ၾကေတာ့ ကိုယ္က ခံရတာေပါ့။ ဒီအေပၚ အာဃာတ မထားဘူး။ သမၼတ ဘက္က ၾကည့္ေတာ့ မွန္တာေပါ့။ ကိုယ္စစ္ခဲ့တဲ့ စာရင္းေတြကို လႊတ္ေတာ္က တဂ်ီဂ်ီ ေတာင္းခဲ့တယ္။ ဒါေတြက စစ္ၿပီးသားေတြပဲေလ။ လႊတ္ေတာ္ ကလည္း ေပၚလာခါစ ဆိုေတာ့ အလုပ္ကမရွိဘူး။ ဒီစာရင္းေတြ ရမွ ေငြစာရင္း ေကာ္မတီက အလုပ္လုပ္ရမွာ။ ဒီေတာ့ စစ္ၿပီးသားေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ဒါကို အစည္းအေ၀းမွာ အသံုးခ်ရမွာကို လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ျဖန္႔လိုက္တယ္။ ကိုယ္က အဲဒီအခ်ိန္ အိႏၵိယေရာက္ေနတာ။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တင္ေအာင္ျမင့္ဦးက ဘတ္ဂ်က္ကိစၥ ၀ိုင္းကူေပးဆိုလို႔ ကူညီေပးေနတာ၊ ဘာမွမသိလိုက္ရဘူး။ ေနာက္ေက်ာ ဓားနဲ႔ အထိုးခံခဲ့ရတာေပါ့။

ေမး။ ။ ဒီစာရင္းေတြက အစိုးရ ထိပ္ပိုင္းတာဝန္ရွိသူေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလး တုန္လႈပ္သြားေစတဲ့ စာရင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ဒါေတြေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲတခ်ိဳ႕ ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္လား။

ေျဖ။ ။ တပ္မေတာ္ တုန္းကလည္း ေငြစာရင္းကြာတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တပ္မေတာ္ စစ္ေဆးေရး အရာရွိလည္း လုပ္ခဲ့တာကိုး။ ႏိုင္ငံေတာ္ စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္ဆိုတာ တပ္မေတာ္ ေအာက္မွာ လုုပ္ခဲ့ရတာကိုး။ အမုန္းခံၿပီး ၀န္ႀကီးေတြကို တြယ္ခဲ့ရတာ။ ျပည္သူေတြ မသိခဲ့ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ၀န္ႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ ၀မ္းသာမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္ဆို ကိုယ့္ကို ေတာ္ေတာ္ မုန္းၾကတာ။ ကိုယ္တြယ္ခဲ့တာ မနည္းဘူး။ စကားမေျပာတဲ့ ၀န္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ လက္ရွိ ေနျပည္ေတာ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔၊ သတၳဳတြင္းကတို႔ ဆိုရင္ စကားေတာင္ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။

ေမး။ ။ ဦးလြန္းေမာင္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို မွန္လြန္းလို႔ ရြာျပင္အထုတ္ခံရတဲ့ အျဖစ္တခုလို႔ ျမင္မိလား။ အျပင္မွာ တခ်ိဳ႕က အဲဒီလုိပဲ ေျပာေနၾကလို႔ပါ။

ေျဖ။ ။ ကိုယ္မွန္တယ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ ယူေသာ္ ရ၏ေပါ့။ မွန္တယ္လည္း မေျပာဘူး၊ မွားတယ္လည္း မေျပာဘူး။ သံုးသပ္သူ အေပၚမွာပဲ မူတည္တာေပါ့။ ပထမေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ နားခ်ိန္တန္လို႔ နားရတာ လို႔ပဲ ေတြးတယ္။ ဒီအေပၚ ဘာမွ စိတ္ထဲမထားေတာ့ဘူး။ မွန္တယ္ထင္ၿပီး လုပ္ခဲ့လည္း တဘက္က ကိုယ့္ကိုမငဲ့ေတာ့ ဘာမွ မေျပာလိုပါဘူး။ အဓိက မငဲ့ခဲ့သူကေတာ့ သူရ ဦးေရႊမန္းေပါ့။ သူက ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာ ဓားနဲ႔ ထိုးခဲ့သူေပါ့။ သူနဲ႔က ဟိုးငယ္ငယ္ ကတည္းက၊ ဗိုလ္ေလာင္းထဲက သူက ၁၁၊ ကိုယ္က ၁၂။ မိုးေကာင္းမွာလည္း အတူတူ တာ၀န္က်ခဲ့တာ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ျမင္တာက သူတို႔မွာ အာဏာအတြက္ ဆႏၵရွိေနေသးတယ္၊ ကိုယ္ကေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေနႏိုင္တာေပါ့။

ေမး။ ။ အခု အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သမၼတ အေပၚမွာေကာ ဘယ္လိုျမင္လဲ။

ေျဖ။ ။ သူနားလည္ ပါလိမ့္မယ္ေလ၊ သူ႔အပိုင္းေတာ့ သိပ္မေျပာလိုပါဘူး။ သူလုပ္သင့္တယ္ ထင္လို႔ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။

ေမး။ ။ ေနာက္လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲက်ရင္ေကာ ပံုစံတခုအေနနဲ႔ ၀င္လာဖို႔ရွိေသးလား။ ပါတီႏုိင္ငံေရး လုပ္ဦးမလား။

ေျဖ။ ။ မရွိဘူး။ စထြက္လာခဲ့ ကတည္းက စစ္စြပ္က်ယ္ေတာင္ မ၀တ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ။ တိုက္ပံုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မ၀တ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ အလုပ္လုပ္ေတာ့ စြပ္က်ယ္အျဖဴက အေပေတ မခံလို႔ စစ္စြပ္က်ယ္ ၀တ္ျဖစ္တာ၊ ႏို႔မို႔ဆို ၀တ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ေမး။ ။ စစ္သား တေယာက္ဘ၀ကို စိတ္နာခဲ့လို႔လား။

ေျဖ။ ။ မရွိဘူး။ စိတ္လည္းမနာဘူး။ တခါတေလ စိတ္နာစရာေတြ ရွိခဲ့လည္း ခ်က္ခ်င္း ေဖ်ာက္ပစ္တယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ခဲ့တာ ၀ဋ္ရွိလို႔ေပါ့။ ဘာမွ မေျပာလိုပါဘူး။ သတင္းမွာ ပါလာမွ ကိုယ္ပါတယ္ သိတာ။ ႀကိဳလည္း မသိခဲ့ဘူး။

ေမး။ ။ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္း အေနနဲ႔ လက္ရွိေျပာင္းလဲလာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေပၚ ဘယ္လိုျမင္မိပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ အေကာင္း ျမင္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ဘက္ကို ဦးတည္တယ္လို႔ပဲ ျမင္တယ္။

ဧရာ၀တီ
ဦးလြန္းေမာင္ကို ၎၏ ေအာင္ျပည့္စံု ထမင္းဆုိင္ေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု – ေဂ်ပိုင္ / ဧရာဝတီ)