နိဒါန္း
ေတာ္လွန္စစ္ေတြဟာ
ျပည္တြင္းပဋိပကၡေတြ အေပၚမွာ အဓိက အေျခခံပါတယ္။ လူမ်ဳိးေရး တန္းတူညီမွ်မႈ မရွိတာေတြ၊
၀ါဒကြဲျပားမႈ ညႇိႏႈိင္းလို႔ မရတာေတြနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္က်င့္သံုးမႈေတြေၾကာင့္ ေတာ္လွန္စစ္ေတြ
ျဖစ္ပြားလာရပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေတြမွာ တူနီးရွား၊ အန္ဂိုလာ၊ ကြန္ဂို၊ ဗီယက္နမ္၊ အင္ဒိုနီးရွားဆိုၿပီး၊
သက္ဆိုင္ရာ လူမ်ဳိးအလိုက္၊ ၀ါဒ အလိုက္ ကြဲျပားမႈေတြရွိေပမယ့္၊ မေျပာင္းလဲတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာ
အေျခခံအခ်က္ကေတာ့ ေတာ္လွန္စစ္ဆိုတာ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာကို
စိန္ေခၚျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက
စစ္တပ္၊ ရဲနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာ္လွန္စစ္မွာ
စစ္တပ္နဲ႔ ရဲအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ရတာေတြ ရွိသလို၊ စစ္တပ္နဲ႔ ရဲအဖြဲ႔ကို ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြနဲ႔
ပူးေပါင္းလာေအာင္ စည္း႐ံုးလွံဳ႕ေဆာ္ရတာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြ ႀကိဳးကိုင္ထားတဲ့
ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားကို ယိုင္လဲေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီး၊ တိုင္းျပည္အတြက္ သင့္ေလ်ာ္မယ့္
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားနဲ႔ အစားထိုးႏိုင္ေရးဟာ ေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕ အဆံုးသတ္ပန္းတိုင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရး၊
အာဏာသိမ္းျခင္းႏွင့္ သူပုန္ထျခင္း
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို ယာယီရည္မွန္းခ်က္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ေရရွည္ရည္မွန္းခ်က္ျဖင့္ ျဖစ္ေစ
ရယူရာမွာ နည္းလမ္းသံုးခုရွိပါတယ္။ ပထမတခုကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး (Revolution) နည္းလမ္းနဲ႔
ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာက ေပါက္ကြဲမႈ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို
ျပည္သူ လူထုက စိန္ေခၚျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တခါတရံမွာ ႐ုတ္ျခည္းျဖစ္ေပၚလာတတ္ၿပီး အရွိန္အဟုန္လည္း
ျပင္းထန္တတ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးတိုင္းဟာ
ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီးမွ စီမံခ်က္နဲ႔ ေပၚထြက္လာမယ္လို႕ မသတ္မွတ္ႏိုင္ပါဘူး။ တခါတရံမွာ
ဘယ္သူမွ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာလဲ ႐ုတ္ျခည္း ထျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး မေပၚေပါက္ခင္မွာ
ေတာ္လွန္ေရး ေပၚေပါက္ႏိုင္ေသာ အေျခအေန (Revolutionary situation) ရွိေနတတ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ဟာ
ဘယ္အခ်ိန္မွာ၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ျဖစ္ေပၚလာမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာတပ္အပ္
မေျပာႏိုင္ၾကပါဘူး။
(၁၇၈၉) ခုႏွစ္
ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ (၁၉၁၁) ခုႏွစ္ တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရး၊ (၁၉၁၇) ခုႏွစ္ ႐ုရွားေတာ္လွန္ေရးနဲ႔
(၁၉၅၆) ခုႏွစ္ ဟန္ေဂရီ ေတာ္လွန္ေရးေတြဟာ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ လူထုက စတင္လိုက္တဲ့
ေတာ္လွန္ေရးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာကို ေခါင္းေဆာင္က စတင္ရမယ္လို႔ အခ်ဳိ႕က
ယူဆၿပီး၊ ယခင္ေတာ္လွန္ေရး အဆက္ဆက္က ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေတာ္လွန္ေရးေခၚဖို႔ ေတာင္းဆို
တတ္ၾကပါတယ္။ လူထုနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး တသားတည္း ဆက္တိုက္ျဖစ္ေနခ်ိန္ေတြမွာသာ ဒီလို လုပ္ေဆာင္လို႔
ရႏိုင္ေပမယ့္၊ လူထုနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး ေရခ်ိန္မညီခ်ိန္ေတြမွာ ဒီလို ေတာ္လွန္ေရး
Timing ေပးမႈေတြ လုပ္ရင္ ေတာ္လွန္ေရး ကၽြံသြားတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ေတာ္လွန္ေရးေတြ
ျပတ္ေတာက္သြားတတ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕
အေျခခံသေဘာတရားအရ လူထုေတာ္လွန္ေရးေတြ စတင္လာခ်ိန္မွာ တိုက္ပြဲထဲက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာေလ့ရွိပါတယ္။
ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေရွ႕ပိုင္းေတာ္လွန္ေရး အဆက္ဆက္က ေခါင္းေဆာင္ေတြလဲ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊
ေခါင္းေဆာင္သစ္ေတြလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မန္ခ်ဴးမ်ဳိးဆက္ကို ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့စဥ္တုန္းက
ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္က အဂၤလန္မွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ Romanovs က်႐ွံဳးခ်ိန္တုန္းက လီနင္က ဆြစ္ဇာလန္မွာ
ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာကို ျပည္တြင္းေခါင္းေဆာင္၊ ျပည္ပေရာက္ေခါင္းေဆာင္၊
၀ါရင့္ေခါင္းေဆာင္၊ ၀ါႏု ေခါင္းေဆာင္ စသျဖင့္ ႀကိဳတင္ခြဲျခားသတ္မွတ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။
႐ုတ္ျခည္းေပၚထြက္လာတဲ့ ေတာ္လွန္ ေရးေတြက ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္သြားစျမဲပါ။
ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို
ရယူတဲ့ ဒုတိယနည္းလမ္းကေတာ့ အာဏာသိမ္းျခင္း (plot) ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့
အစိုးရအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုပဲ ပစ္မွတ္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီနည္းလမ္းမွာ အမ်ားျပည္သူ
ပါ၀င္မႈ မလိုအပ္ပါဘူး။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြအမ်ားအျပား လိုအပ္ေပမယ့္၊ လက္ေတြ႔လႈပ္ရွားမႈမွာေတာ့
ျမန္ဆန္တိက်ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
အာဏာသိမ္းပြဲဟာ
ေလာင္းကစားပြဲလို သေဘာသဘာ၀ရွိတာေၾကာင့္ အ႐ွံဳး၊ အႏိုင္ကို တိတိက်က် ခန္႔မွန္းဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။
အာဏာသိမ္းမႈမွာ အာဏာရွင္စနစ္ ယႏၲရားအတြင္းက ေခါင္းေဆာင္အခ်င္းခ်င္း အာဏာ သိမ္းမႈ၊ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈေတြ
ရွိသလို၊ သူပုန္ေတြက အစိုးရအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ၿပီး အာဏာ သိမ္းမႈေတြလဲ
ရွိႏိုင္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို
ရယူတဲ့ တတိယနည္းလမ္းကေတာ့ သူပုန္ထျခင္း (insurgency) ျဖစ္ပါတယ္။ မတရားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားကို
ၿဖိဳခ်ႏိုင္ဖို႔ အဆံုးသတ္ပန္းတိုင္ ခ်မွတ္ၿပီး၊ ရည္မွန္းခ်က္အဆင့္ဆင့္နဲ႔ လက္နက္ကိုင္ၿပီး
ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူပုန္ထ ေတာ္လွန္ျခင္းဟာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တခုအထိ
ၾကာတတ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မွာ (၁၉၂၇) ခုႏွစ္ ကေန (၁၉၄၉) ခုႏွစ္အထိ ၂၂ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီး၊
ဂရိ မွာ ငါးႏွစ္၊ အင္ဒိုခ်ဳိင္နား မွာ ကိုးႏွစ္၊ အယ္ဂ်ီးရီးယားမွာ ရွစ္ႏွစ္ခန္႔ ၾကာခဲ့ပါတယ္။
သူပုန္ထျခင္းကေတာ့
ေတာ္လွန္ေရးလို ႐ုတ္ျခည္းေပၚထြက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကနဦး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာၿပီးမွ
လူထုက လႈပ္ရွားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုက လႈပ္ရွားၿပီးမွ ေခါင္းေဆာင္ ေပၚထြက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သူပုန္ထၿပီး ပုန္ကန္ေတာ္လွန္တဲ့အခါ ေခါင္း ေဆာင္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑က အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။
အေတြးအေခၚႏွင့္
ယံုၾကည္ခ်က္
ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားကို
ၿဖိဳခ်ဖယ္ရွားႏိုင္ေရးကို ဦးတည္ၿပီး၊ ေတာ္လွန္စစ္ကို ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြက စတင္ရတာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာကေန စတင္ေတာ္လွန္မယ္ဆိုတာကို ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြက စီမံခ်က္ေတြ
ခ်မွတ္ၿပီး၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ေတာ္လွန္စစ္ စတင္ခ်ိန္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို
တရားေသာနည္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ မတရားေသာနည္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ ရယူထားတဲ့ အစိုးရတရပ္မွာ သံတမန္ေရးရာ
အသိအမွတ္ျပဳမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားဥပေဒျပဳေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရး အာဏာသံုးရပ္ ရွိမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားမ်ားကို
ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္မႈ၊ စစ္တပ္နဲ႔ ရဲကို အမိန္႔ေပးေစခိုင္းႏိုင္မႈ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာမ်ားကို
ခြဲေ၀အသံုးျပဳႏိုင္မႈ၊ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မႈ၊ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးကို
အသံုးျပဳႏိုင္မႈ၊ သတင္းနဲ႔ စာနယ္ဇင္းကို ထိန္းေက်ာင္းအသံုးျပဳႏိုင္မႈ စတဲ့ အားသာခ်က္ေတြ
ရွိေနတတ္ပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္
ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ ဘက္မွာေတာ့ ဒီလို သိသာထင္ရွားတဲ့ အားသာခ်က္ေတြ မရွိပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးအေတြးအေခၚနဲ႔
ေတာ္လွန္ေရးယံုၾကည္ခ်က္ ဆိုတဲ့ အားသာခ်က္ႏွစ္ရပ္ကိုပဲ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြဘက္က ပိုင္ဆိုင္ထားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္စစ္မွာ အေတြးအေခၚ တိုက္ပြဲက အလြန္ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ အေတြးအေခၚေတြ
ရွဳပ္ေထြးေ၀၀ါးေနရင္ ေတာ္လွန္စစ္ ေအာင္ႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းတတ္ ပါတယ္။ ဒါကို ရန္သူကလဲ ေတြ႔ျမင္ၿပီး
အေတြးအေခၚ စစ္မ်က္ႏွာကို ထိုးႏွက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ
အေတြးအေခၚ ႐ွဳပ္ေထြးတဲ့ ကာလေတြမွာ အင္အားၿပိဳလဲမႈ မျဖစ္ေအာင္ စနစ္တက် စည္း႐ံုးထိန္းသိမ္းတတ္ဖို႔
လိုအပ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္စစ္မွာ
ယံုၾကည္ခ်က္ကလဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး အေျခခံ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အေပၚမွာ စြဲစြဲျမဲျမဲ
ယံုၾကည္ခ်က္ရွိပါမွ၊ ရည္မွန္းခ်က္ မျပည့္ခင္ အခ်ိန္အထိ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာလက္ဆုပ္လက္ကိုင္
ထားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆိုတိုင္း၊ ေတာ္လွန္ေရးျဖတ္သန္းမႈ ရွိတိုင္း
ယံုၾကည္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ဆုပ္ကိုင္ထားမည့္သူလို႔ ဘယ္သူမွ တပ္အပ္ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္
ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရး ရထားႀကီး ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘူတာစဥ္ တေလွ်ာက္မွာ ရထားေပၚက ခုန္ခ် သြားသူေတြ
ရွိသလို၊ ၾကားဘူတာေတြကေနမွ တက္လာသူေတြလဲ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာဖို႔ပါပဲ။
တုတ္၊ ဓား၊
ေသနတ္ေတြကို အားမတန္လို႔ ခ်ခ်င္ ခ်ထားရမယ္၊ လက္ေျခေတြကို တုပ္ေႏွာင္ထားလို႔ မလႈပ္ႏိုင္ပဲ
ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ရင္ထဲက ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသေရြ႔ ရန္သူကို မရွံဳးေသးပါဘူး။
ေတာ္လွန္စစ္မွာ ေတာ္လွန္ေရးအေတြးအေခၚနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာျပတ္သားသူ ဆယ္ေယာက္ဟာ ေတာ္လွန္ေရးကို
ပုဂၢလိက အခြင့္အလမ္း၊ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္သူ အေယာက္ တေထာင္ထက္ ပိုၿပီး တန္ဖိုး
ရွိပါတယ္။
ျပည္သူသာ
အခရာ
ေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕
အ႐ွံဳးအႏိုင္ကို ျပည္သူလူထုက အဆံုးအျဖတ္ေပးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူထုစည္း႐ံုးေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို
စနစ္တက် အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူထုက ေတာ္လွန္စစ္ကို ေထာက္ခံမွသာ ေအာင္ပြဲရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို လက္ေတြ႔က်က် အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႔ လူထုေထာက္ခံမႈ ရွိဖို႔
လိုအပ္ပါတယ္။ ျပည္သူ႔အာဏာ မျဖစ္သေရြ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး
ဦးတည္ခ်က္ေတြမွာ ျပည္သူလူထုနဲ႔ အစိုးရ ဟန္ခ်က္ညီ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အရွိန္အဟုန္ကို
ျမႇင့္တင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအာဏာအတြက္ တရားမွ်တစြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္တဲ့
ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္ ေပၚေပါက္ေရးမွာ အေႏွာင့္အယွက္အတားအဆီးျဖစ္တဲ့ အာ ဏာရွင္စနစ္နဲ႔
ေရြးေကာက္ပြဲအေယာင္ျပ ေရႊရည္စိမ္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ေတြကို ေတာ္လွန္စစ္နဲ႔ တိုက္ဖ်က္ၾကတဲ့အခါမွာ
လူထုေထာက္ခံမႈ ရရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
လူထုစည္း႐ံုးေရး
လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာ ျပည္သူ႔အက်ဳိးျပဳ လုပ္ငန္းေတြကို
အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္ လူထုနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး တသားတည္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။
ဒါကို သိျမင္တဲ့ အာဏာရွင္အစိုးရေတြကလဲ သက္ဆိုင္ရာက႑အလိုက္ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အဖြဲ႔ေတြ
(Civil Society Organizations) ေတြ ဖြဲ႔စည္းၿပီး၊ အာဏာရွင္စနစ္ကို ေထာက္ခံသူေတြ မ်ားျပားလာေအာင္
လုပ္ယူေလ့ရွိ တတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္
စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ေလ့လာသူမ်ားကေတာ့ အရပ္ဘက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း (Civil Society) ဆိုတာကို
လူထု ေထာက္ခံမႈ ရယူေရး စစ္ေျမျပင္ (battleground for population support) လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။
ေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕ ေရခံေျမခံကို Civil Society စစ္ေျမျပင္ကေနတဆင့္ တည္ေဆာက္ယူလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ အာရပ္ကမၻာရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ပြားရာမွာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ Civil
Society အားေကာင္းျခင္းဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္စစ္ ေရခံေျမခံ ရွိထားေၾကာင္း ပညာရွင္ေတြက ေလ့လာေတြ႔ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးစစ္
ေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕
instrument of war က ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာ္လွန္စစ္တိုင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးစစ္
(political war) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္စစ္မွာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုပဲ ရွိလို႔
မရႏိုင္ပါဘူး။ ပါတီတခု (သို႔မဟုတ္) ပါတီေပါင္းစံု စုဖြဲ႔ထားတဲ့ ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔အစည္း
(သို႔မဟုတ္) ညြန္႔ေပါင္း အစိုးရ တရပ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္ အစုအဖြဲ႕ တရပ္ ရွိဖို႔
လိုအပ္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုေတြက ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္ အစုအဖြဲ႕ရဲ႕
military wing (သို႔မဟုတ္) တပ္ေပါင္းစုေတြ အေနနဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ပဲ
ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္ အစုအဖြဲ႕ မရွိပဲ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုပဲ ရွိေနရင္
(သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္ အစုအဖြဲ႕နဲ႔ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြ ေအာင္ပြဲရဖို႔
ခဲယဥ္းပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အစုအဖြဲ႕
ဆိုရာမွာလဲ တ႐ုတ္ျပည္မွာလို တပါတီတည္းက ဦးေဆာင္တိုက္ပြဲ၀င္တာမ်ဳိး မဟုတ္ပဲ၊ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစုေတြ
အေနနဲ႔ စုစည္းမႈ ရွိေနရင္၊ တိုက္ပြဲကာလ ႏိုင္ငံေရး ဘံုရည္မွန္းခ်က္ ရွိမွသာ အင္အားျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ရန္သူရဲ႕ ေစ့စပ္မႈကို ဘယ္လို အေျခခံ အေၾကာင္းတရားေတြ ေအာင္ႏိုင္ၿပီးမွ လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့
အခ်က္ကို ႀကိဳတင္ သေဘာတူညွိႏႈိင္းထားႏိုင္မွသာ ေတာ္လွန္စစ္ကို အင္အားျဖစ္ေစမယ့္ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစု
ျဖစ္လာမွာပါ။
တဖြဲ႔က တိုက္လိုက္၊
တဖြဲ႔က ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးဖို႔ ကမ္းလွမ္းလိုက္၊ တဖြဲ႔က လက္နက္ခ်လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ တပ္ေပါင္းစု
ေတာ္လွန္စစ္ဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္စစ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးစစ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္၊
တိုက္ပြဲကာလ ႏိုင္ငံေရး ဘံုရည္မွန္းခ်က္ကို ညွိႏႈိင္းခ်မွတ္ႏိုင္မွသာ တပ္ေပါင္းစုေတြ
ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္စစ္ ေအာင္ျမင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္စစ္
မဟာဗ်ဴဟာသ႑ာန္
ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚနဲ႔
ေတာ္လွန္ေရးသေဘာတရားေတြေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာ သဏၭာန္
(strategic pattern) ေတြ ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။ ကမၻာတ၀ွမ္းက ေတာ္လွန္ေရး အမ်ားစုမွာေတာ့
ေတာ္လွန္စစ္ သ႑ာန္ကို ပါတီေထာင္ျခင္းနဲ႔ အစျပဳပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေပၚ မူတည္ၿပီး
ေျမေပၚ (သို႔မဟုတ္) ေျမေအာက္ ပါတီ တရပ္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ စုဖြဲ႕တည္ေထာင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ဒီပါတီမွာ လူထုလူတန္းစား အလႊာေပါင္းစံု ပါ၀င္လာေအာင္ စည္း႐ံုးလွံဳ႕ေဆာ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
တတ္သိပညာရွင္မ်ားနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ ပါတီတရပ္ရဲ႕ ardour လဲျဖစ္၊ brain လဲ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပညာတတ္ေတြ ေပါင္းစည္းပါ၀င္လာေအာင္ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားက ႀကိဳးပမ္း ၾကရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။
က်စ္လ်စ္ခိုင္မာတဲ့
ပါတီတရပ္က ေပၚေပါက္လာၿပီးခ်ိန္မွာ တပ္ေပါင္းစု (United Front) ေပၚထြက္ လာေရးအတြက္ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး
တည္ေထာင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တပ္ေပါင္းစုဆိုတာ ေခါင္မိုးခ်င္း ထိစပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခိုင္ခိုင္မာမာ
အုတ္ျမစ္ခ်ထားတဲ့ အကာအရံရွိတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြရဲ႕ ေခါင္မိုးခ်င္း ထိစပ္မွသာ အက်ဳိးရွိပါတယ္။
အုတ္ျမစ္မရွိ၊ အကာအရံမရွိဘဲ ေခါင္းမိုးေတြပဲ လိုက္ထိစပ္ေနလို႔ကေတာ့ ေခါင္မိုးေရာင္စံု
ေျမမွာ ျဖန္႔ခင္းထားသလိုပဲ ျဖစ္ၿပီး၊ ေတာ္လွန္စစ္အတြက္ အက်ဳိးရွိမယ့္ အင္အားကို ျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္မွာ
မဟုတ္ပါဘူး။ တပ္ေပါင္းစု ေပၚထြက္လာေရးဟာ အေရးႀကီးေပမယ့္ တပ္ေပါင္းစု ေပၚထြက္႐ံုနဲ႔
ေအာင္ပြဲကို မေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္ပါဘူး။ Minimum Common Programme ကို တပ္ေပါင္းစုအၾကား
ေၾကလည္ေအာင္ ခ်မွတ္ႏိုင္မွာသာ ေအာင္ပြဲရေရးအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါတယ္။
တပ္ေပါင္းစုေတြ
ရွိလာတဲ့အခါမွာေတာ့ လူထုတိုက္ပြဲ၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး၊ ၿမိဳ႕ျပေျပာက္က်ား နဲ႔ လွဳပ္ရွားစစ္ေတြကို
အဆံုးသတ္ေအာင္ပြဲ ရရွိခ်ိန္အထိ အေကာင္အထည္ ဆက္လက္ေဖာ္ေဆာင္ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္စစ္မွာ
အဆံုးသတ္ေအာင္ပြဲ ရရွိဖို႔အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ေနာက္ဆံုး အခ်က္ကေတာ့ psychological
superiority ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းတိုင္မေရာက္ခင္ တက္မ ေထာင္တတ္တဲ့ ဓေလ့ေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ဖို႔
လိုအပ္ပါတယ္။ အဆံုးသတ္ေအာင္ပြဲဟာ အာဏာရွင္ (သို႔မဟုတ္) အာဏာရွင္ႀကိဳးကိုင္ အစိုးရရဲ႕
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားကို ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး၊ သင့္ေလ်ာ္မယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားကို ယာယီျဖစ္ေစ
အစားထိုးႏိုင္မွ ရရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရား
မၿပိဳခင္နဲ႔ ၿပိဳက်ၿပီး အခ်ိန္ေတြမွာ အာဏာရွင္ေတြဘက္က ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ကမ္းလွမ္းမႈ (negotiation and peace offers) ေတြ ေပၚထြက္လာတတ္ပါတယ္။ တဘက္ရန္သူရဲ႕
time buying မျဖစ္ေစဖို႔ ဂ႐ုစိုက္ရန္ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ တူနဲ႔ ႐ိုက္ခြဲရတဲ့ ေရခဲတုန္းတခုကို
ေနပူပူမွာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တခုအထိ ခ်ထားလိုက္ရင္ ႐ိုက္ခြဲဖို႔မလိုပဲ အလိုလိုအရည္ေပ်ာ္က်သြားတတ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္စစ္မွာလဲ ရန္သူက time buying မလုပ္သြားေအာင္ သတိျပဳဖို႔ လိုပါတယ္။
ေတာ္လွန္စစ္ႏွင့္
မဟာဗ်ဴဟာ အျပန္အလွန္တုန္႕ျပန္မွဳ (strategic interaction)
စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး
ေလ့လာသူမ်ားက ၁၉ရာစု ေႏွာင္းပိုင္း လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား၊ ေျမေပၚေျမေအာက္
လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားနဲ႕ အၾကမ္းမဖက္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ၾကရာမွာ အင္အား ၾကီးသူမ်ားနဲ႕
အင္အားနည္းသူမ်ားအၾကားက မဟာဗ်ဴဟာ အျပန္အလွန္တုန္႕ျပန္မွဳ (Strategic Interaction) မ်ားကို
ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲျဖစ္ေစ၊ လူထုတိုက္ပြဲျဖစ္ေစ၊ ဘယ္သ႑ာန္ကိုမဆို
အသြင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေတာ္လွန္စစ္မ်ားရဲ႕ အေရးပါတဲ့ ေသာ့ခ်က္ဟာ ခ်မွတ္ထားေသာ မဟာဗ်ဴဟာမွန္ကန္မွဳျဖစ္ပါတယ္။
မဟာဗ်ဴဟာမ်ားမွာ တိုက္ရိုက္မဟာဗ်ဴဟာမ်ားနဲ႕ သြယ္၀ိုက္မဟာဗ်ဴဟာမ်ား ပါ၀င္ပါတယ္။
အင္အားၾကီးမားေသာ
အာဏာရွင္မ်ားနဲ႕ က်ဴးေက်ာ္သူမ်ားျဖစ္တဲ့ strong actors မ်ားကို ေတာ္လွန္ရာမွာ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားက
weak actors မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေတာ္လွန္ေရး သေဘာသဘာ၀ကို ပဏာမ လက္မခံပဲ ထိေရာက္ေသာ
ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴဟာမ်ား ခ်မွတ္လို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ရန္သူကို ေလွ်ာ့တြက္ျပီး
မိမိကိုယ္ကို အဟုတ္ၾကီးထင္ေနတတ္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ေတာ္လွန္ေရးကို ဦးတည္သြားတတ္ပါတယ္။ ဖရိုဖရဲႏွင့္
မိုက္ရူးရဲ လုပ္ေဆာင္မွဳမ်ားသာ ေပၚထြက္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးသေဘာသဘာ၀ကို
မွန္မွန္ကန္ကန္ လက္ခံႏိုင္ရန္ လိုအပ္လွပါတယ္။ အင္အားၾကီးသူနဲ႕ အင္အားနည္းသူအၾကား ယွဥ္ျပိဳင္ၾကရာမွာ
ေပၚထြက္လာႏိုင္တဲ့ Strategic Interaction ေလးမ်ိဳးရွိတတ္ပါတယ္။
(၁) တိုက္ရိုက္ထိုးစစ္ႏွင့္
တိုက္ရိုက္ခံစစ္
အာဏာရွင္ေတြဘက္က
ေတာ္လွန္ေရးကို ေခ်မွဳန္းရာမွာ တိုက္ရိုက္ထိုးစစ္ကို အသံုးျပဳတတ္ေလ့ရွိျပီး၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားဘက္မွ
တိုက္ရိုက္ခံစစ္ကို အသံုးျပဳေလ့ရွိပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းျပီး ဆင္ႏႊဲတဲ့
ေတာ္လွန္ေရးတိုင္းမွာ ႏွစ္ဘက္စလံုး အက်အရွံဳးမ်ားပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြဘက္က ေျခကုပ္ယူ
စခန္းမ်ား တခုျပီးတခု က်ဆံုးတတ္ပါတယ္။ ေက်းလက္ျမိဳ႕ျပမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ အဖြဲ႕မ်ားဖြဲ႕စည္းျပီး
ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမွာ တတိတိႏွင့္ အတိုက္အခံ အဖြဲ႕အစည္း အဖြဲ႕၀င္မ်ား
အမွည့္ေခၽြခံရတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ လူဖမ္းပြဲမ်ား ထြက္ေပၚလာတတ္ျပီး၊ ေအာင္ပြဲရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ဟာ
လူထုေတာ္လွန္ေရး ေရခ်ိန္အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ား အေနနဲ႕ လူထုနဲ႕ တသားတည္း
မျဖစ္ေသးပဲ ဒီ strategic interaction ကို ေရြးခ်ယ္လို႕ မရပါဘူး။ ေရြးခ်ယ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
ေတာ္လွန္ေရးအရွိန္ ျပဳတ္က်ျပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ယူရတတ္ပါတယ္။ ရလဒ္ကေတာ့
အင္အားၾကီးမားသူကသာ အႏိုင္ရျခင္း (သို႕မဟုတ္) ေတာ္လွန္ေရး ၾကန္႕ၾကာေနျခင္းမ်ား ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
(၂) တိုက္ရိုက္ထိုးစစ္ႏွင့္
သြယ္၀ိုက္ခံစစ္
အင္အားၾကီးတဲ့ဘက္က
တိုက္ရိုက္ထိုးစစ္ကို အသံုးျပဳခ်ိန္မွာ အင္အားနည္းသူဘက္က သြယ္၀ိုက္ ခံစစ္ကိုလဲ ျပန္လည္အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။
သြယ္၀ိုက္ခံစစ္ဆိုတာက ေျမေအာက္လွဳပ္ရွားမွဳ အသြင္သ႑ာန္ ေဆာင္ပါတယ္။ ေျမေအာက္လွဳပ္ရွားမွဳ
(UG) ဆိုတာကို အခ်ိဳ႕က လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး A/S ႏွင့္ ေရာေထြးေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ေျမေအာက္ဆိုတာက
လွ်ိဳ႕၀ွက္မွဳ အသြင္ေဆာင္ျခင္းကို ဆိုလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသးငယ္တဲ့ အစုအဖြဲ႕ ေလးမ်ားအေပၚမွာ
အေျခခံျပီး ေျပာက္က်ားလွဳပ္ရွားမွဳျဖစ္ပါတယ္။ ေျမေအာက္လွဳပ္ရွားမွဳမွာ လူထု လွ်ိဳ႕၀ွက္စည္းရံုးေရး၊
၀ါဒျဖန္႕ခ်ိေရး၊ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ား စုေဆာင္းေရး၊ ေျပာက္က်ားလူထု တိုက္ပြဲမ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး
စသည္မ်ား ပါ၀င္ပါတယ္။
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႕
လူထုတိုက္ပြဲေပါင္းစပ္ေရးကို အေျခခံထားပါက လက္နက္ကိုင္တြယ္နည္း သင္တန္းေပးျခင္း၊ လက္နက္မ်ား
သယ္ေဆာင္ပံ့ပိုးေရး၊ ရန္သူအားေခ်မွဳန္းေရး စတဲ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားလဲ ပါ၀င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
Non-violent resistance ျဖစ္ရင္ေတာ့ လက္နက္ကိုင္တြယ္မွဳဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ား ပါ၀င္မွာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေျမေအာက္ဆိုတာကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ မေရာေထြးမိဖို႕
အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။
သြယ္၀ိုက္ခံစစ္ဟာ
လူထုထဲမွာ အေျခခံျပီး တပ္ေဖ်ာက္ထားျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ အထိအရွ အဖမ္းအဆီးၾကံဳရမွဳ နည္းပါတတ္ပါတယ္။။
လူထုႏွင့္ ထိေတြ႕မွဳ ပိုမ်ားႏိုင္ပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ၀ပ္က်င္းေတြနဲ႕ လူမွဳေရးရာ ေထာက္ခံမွဳေတြကိုသာ
ရရွိႏိုင္မယ္ဆိုရင္ လူထုတိုက္ပြဲမ်ား ေဖာ္ေဆာင္ ႏိ္ုင္ေရးအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး မဟာဗ်ဴဟာျဖစ္ပါတယ္။
အင္အားၾကီးသူက အင္အားနည္းသူကို တိုက္ရိုက္ထိုးစစ္နဲ႕ တိုက္ခိုက္တဲ့အခါမွာ အင္အားနည္းသူက
လူထုထဲမွာ တပ္ေဖ်ာက္ျပီး ေျမေအာက္ လွဳပ္ရွားမွဳအသြင္နဲ႕ သြယ္၀ိုက္ခံစစ္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ျပီး၊
လူထုကလဲ ေထာက္ခံမယ္ဆိုလွ်င္ အင္အားနည္း သူမ်ားဘက္မွ အႏိုင္ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ
အာဏာရွင္အစိုးရမ်ားက ေျမေအာက္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို ေျမေပၚအဖြဲ႕မ်ားထက္ ပိုျပီး ေၾကာက္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။
(၃) သြယ္၀ိုက္ထိုးစစ္ႏွင့္
တိုက္ရိုက္ခံစစ္
အင္အားၾကီးသူဘက္မွ
သြယ္၀ိုက္ထိုးစစ္အသံုးျပဳျပီး၊ အင္အားနည္းသူဘက္မွ တိုက္ရိုက္ခံစစ္ အသံုးျပဳတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာ
အျပန္အလွန္ တုန္႕ျပန္မွဳ သ႑ာန္လဲ ရွိပါတယ္။ အင္အားနည္းသူမ်ားကို တိုက္ရိုက္ တိုက္ခိုက္ျခင္း
မျပဳပဲ သပ္လွ်ိဳျဖိဳခြဲျခင္း၊ လူထုႏွင့္ တသားတည္းမျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္း စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို ျပဳလုပ္ရာမွာ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ိေရးက အသက္ေသြးေၾကာျဖစ္ပါတယ္။ အင္အားနည္းသူမ်ား ဘက္က
ဒီလို၀ါဒ ျဖန္႕ခ်ိမွဳမ်ားကို တန္ျပန္တိုက္ခိုက္မွဳမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ အားနည္းသူမ်ားဘက္မွ
တိုက္ရိုက္ ခံစစ္သံုးေနခ်ိန္မွာ အားၾကီးသူမ်ားအတြက္ အခါေကာင္းအခြင့္ေကာင္း အခ်ိန္ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
ဒီလို အေျခအေနမွာ တိုက္ရိုက္ထိုးစစ္မလုပ္ပဲ သြယ္၀ိုက္ထိုးစစ္မ်ားႏွင့္သာအခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့
အားၾကီးသူမ်ား ဘက္က ရွံဳးတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။
(၄) သြယ္၀ိုက္ထိုးစစ္ႏွင့္
သြယ္၀ိုက္ခံစစ္
ႏွစ္ဘက္စလံုးမွ
ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္း မျပဳပဲ သြယ္၀ိုက္တိုက္ခိုက္ၾကတာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဒီမဟာဗ်ဴဟာ
တုန္႕ျပန္မွဳမွာေတာ့ အားၾကီးသူမ်ားဘက္မွာ လူအင္အား၊ ေငြအင္အား၊ နည္းပညာ အားမ်ား အစစအရာရာ
သာလြန္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္၊ ေရရွည္မွာ အားၾကီးသူမ်ားဘက္ကသာ အႏိုင္ရ သြားေလ့ရွိပါတယ္။
ဘယ္လို ပဋိပကၡေတြမွာမဆို
ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ စီမံခ်က္မ်ား၊ လူအင္အား၊ ေငြအင္အား၊ ႏိုင္ငံတကာ ေထာက္ခံမွဳ ဆိုင္ရာ
ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား ရွိေလ့ရွိပါတယ္။ အင္အားၾကီးသူနဲ႕ အင္အားနည္းသူတို႕ အၾကားက ယွဥ္ျပိဳင္မွဳမ်ားမွာ
လူအင္အား၊ ေငြအင္အား သာလြန္သည့္ဘက္က အႏိုင္ရမည္ဟု ယူဆတတ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕
အႏိုင္အရွံဳးမွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ခ်မွတ္တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာမ်ားရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာတုန္႕ျပန္မွဳ မ်ားအေပၚမွာသာ
မူတည္ေနပါတယ္။
နိဂံုး
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ၊ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာနဲ႔ တရားစီရင္ေရး အာဏာေတြ ေရာေထြးၿပီး အာဏာခြဲျခားသတ္မွတ္မွဳ
(separation of powers) အားနည္းေနခ်ိန္ (သို႔မဟုတ္) မတရားမႈေတြဟာ ဥပေဒျဖစ္ခ်ိန္ (သို႔မဟုတ္)
လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ မရွိခ်ိန္ (သို႔မဟုတ္) လူမ်ဳိးေရး တန္းတူညီမွ်မႈ
မရွိခ်ိန္ (သို႔မဟုတ္) ျပည္သူ႔အာဏာကို မတရား ရယူခံထားရခ်ိန္ေတြမွာ ေတာ္လွန္စစ္ေတြ ေပၚထြက္လာတတ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အဆံုးသတ္ ပန္းတိုင္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားကို ၿဖိဳခ်ၿပီး၊ သင့္ေလ်ာ္မယ့္
ယႏၲရားတခုကို ယာယီျဖစ္ေစ၊ ေရရွည္ျဖစ္ေစ အစားထိုးႏိုင္ေရး ျဖစ္ၿပီး၊ ေတာ္လွန္စစ္ ေအာင္ျမင္ေရးဟာ
အေတြးအေခၚနဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာမႈ၊ ျပည္သူလူထုကိုစည္း႐ံုးႏိုင္မႈ၊ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္
အစုအဖြဲ႕ တည္ရွိမႈနဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာ တုန္႕ျပန္မွဳတို႔ အေပၚမွာ မူတည္ပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပအပ္ပါတယ္။
ရည္ညႊန္းကိုးကား
Applegate,
Melissa (2002) Preparing for Asymmetry: As Seen Through the Lens of Joint
Vision 2020. Carlisle, PA: Strategic Studies Institute.
Bell, J.
B. (1989) 'Aspects of the Dragonworld: Covert Communications and the Rebel
Ecosystem', International Journal of Intelligence and Counterintelligence, 3
(1)
Goldstone,
J. (1991) Ideology, Cultural Frameworks and the Process of Revolution, Theory
and Society, Vol.20, pp. 405-53
Klandermans,
B. (1904) 'Mobilization and Participation: Social-Psychological Expansions of
Resource Mobilization Theory, American Sociological Review, Vol. 49, pp.
583-600
Kuran,
T. (1989) 'Sparks and Prairie Fires: A Theory of Unanticipated Political
Revolution', Public Choice, Vol. 61, pp. 41-74
Marwell,
G. & Pamela, O. (1993) The Critical Mass in Collective Action: A
Micro-social theory, Cambridge, UK: Cambridge University Press.
McAdam,
D. (1982) Political Process and the Development of Black Insurgency, 1980-1970,
Chicago, IL: University of Chicago Press.
Nkrumah,
K. (1968) Handbook of Revolutionary Warfare: A Guide to the Armed Phase of the
African Revolution, New York: International Publishers.
Tarrow,
S. (1994) Power in Movement: Social Movements, Collective Action and Politics,
Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Tilly,
C. (1978) From Mobilization to Revolution, New York, McGraw Hill.
Tse-Tung,
Mao. (1961) On Guerilla Warfare. New York, NY: Fredrick A. Praeger Inc.
ျပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရႊ ့ႏိုင္သည္ ။
