Posted on
အေတြ႕အႀကံဳ၏အခန္းက႑
ဒႆနသမိုင္း၌ အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ဆင္ျခင္ျခင္း ယွဥ္ၿပိဳင္၍ တက္လာရာ တေျဖးေျဖးႏွင့္ သိပၸံပညာ ထြန္းကားေလေလ အေတြ႕အႀကံဳလိုင္းက ပို၍ ေနရာရေလေလ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဆင့္ သိပၸံဆိုင္ရာ ဒႆနပညာ ဟူ၍ပင္ ေပၚထြန္းလာရသည္။ သိပၸံ၌ အေတြ႕အႀကံဳသည္ အဓိကပင္ ျဖစ္သည္။ အသိပညာ အရာရာ၌ အေတြ႕အႀကံဳသည္ လြန္စြာအေရးႀကီးသည္။ အေတြ႕အႀကံဳသည္သာ အေတြ႕အႀကံဳကို ဆံုးျဖတ္ သည္ဟုပင္ ခံယူထားၾကသည္။တရားသည္လည္း အျခားကိစၥမ်ားႏွင့္မတူ တရားက်င့္ဖူး၍ ေတြ႕သူသာလွ်င္ က်င့္၍ေတြ႕ေသာ အေတြ႕ကို ေျပာႏုိင္သည္။ မက်င့္ဖူးဘဲႏွင့္ မေတြ႕ဘူးလွ်င္ က်င့္ဖူး၍ ေတြ႕ေသာအေတြ႕ကို တိတိက်က် ခိုင္ခိုင္လံုလံု ကိုယ္တိုင္ေတြ႕အျဖစ္ မေျပာႏုိင္။ တရား၌ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ ကိုယ္တိုင္သိသည္ လြန္စြာအေရးႀကီးသည္။ တရားေတာ္၏ဂုဏ္၌ ကိုယ္တုိင္ေတြ႕၊ ကိုယ္တိုင္သိ၊ ကိုယ္တိုင္ျမင္၊ ကိုယ္တိုင္ခံစား၊ ကိုယ္တိုင္မ်က္ေမွာက္ျပဳ ဟူေသာ စကားမ်ားရွိသည္။
အေတြ႕အႀကံဳသည္ လြန္စြာ အဖိုးတန္သည္၊ အမ်ားသူငါလည္း သိၾကပါသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ ေျပာေနခ်က္မ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ခါ အေၾကာင္းအခ်က္ႏွင့္ မကိုက္ညီေခ်။ ထိုအခါ ေလထဲ၌ ေပ်ာက္လြင့္သြား ရသည္။ အခ်က္အလက္ႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ သေဘာရွိမွသာလွ်င္ အသိပညာကို ေလးစားၾကသည္။
အေတြ႕အႀကံဳသမားသည္ အထူးသျဖင့္ တရားရွာေသာေနရာ၌ လြန္စြာအဖိုးတန္သည္။ တရားရွာေသာ ေနရာ၌ ကိုယ္တိုင္က်င့္သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္သိေသာအသိကို ေျပာရသည္မွာ လြန္စြာအားရွိသည္၊ ခိုင္မာသည္၊ ရဲရင့္သည္၊ တည္ၿငိမ္သည္၊ ျပတ္သားသည္၊ ဟုတ္မွန္သျဖင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ အျပည့္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရား၌ ကိုယ္တုိင္က်င့္ရန္ အေရးႀကီးေၾကာင္း မၾကာခဏ ေဖာ္ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
ကိုယ္တိုင္က်င့္လွ်င္ က်င့္ဖူးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္း မက်င့္ဖူးရေသးပါဟူေသာ အေျခအေနမွ ေက်ာ္လြန္ လြန္ေျမာက္၍ နက္႐ႈိင္းကာ တိုးတက္မႈႏွင့္ ေအာင္ျမင္ျခင္းအတြက္ ျဖစ္လာသည္။ တရားသည္ ကိုယ္တုိင္ ကို္ယ္က် ႏွလံုးသြင္းက်င့္ႀကံရန္ လိုေသာေၾကာင့္သာ ပစၥတံ ေဝဒိတေဗၺာ ဝိညဴဟီ ဆိုေသာစကား ရွိရသည္။ ပစၥတံ ေဝဒိတေဗၺာ ဝိညဴဟီ ၏ အဓိပၸါယ္မ်ားမွာ ကိုယ္တိုင္က်င့္သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ရေသာ သူေတာ္ေကာင္းအက်င့္ရွိသူ ဗုဒၶဘာသာတို႔သည္ ကိုယ္တိုင္ခံစား၍ ကိုယ္တိုင္နားလည္ သေဘာေပါက္သြား သည္ ဟူေသာ သေဘာမ်ားပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ အသီးသီးက်င့္မွ ကိုယ္တိုင္ အသီးသီး ေတြ႕ႀကံဳကာ၊ ထိုအေတြ႕အႀကံဳမွ ကိုယ္တုိင္ အသီးသီး ခိုင္မာ၊ ရဲရင့္၊ တည္ၿငိမ္လာတတ္သည္။ အမ်ားေျပာႏွင့္ ေျပာေန၍လည္း မရသလို အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ား၌ အာလူးဖုတ္၍လည္း မရေခ်။ အာလူးဖုတ္ျခင္းသည္ သစၥာတရားရွာေဖြျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အက်ဳိးမရွိေခ်။
ကိုယ္ထင္ရာစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ ေလွ်ာက္ေျပာေနျခင္းသည္ အာလူးမွ်သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အမွန္ ကိုယ္တုိင္ ဘယ္လိုက်င့္သည္၊ ဘယ္လိုေတြ႕သည္၊ ဘာျဖစ္သည္၊ ဘာ့ေၾကာင့္က်င့္သည္၊ က်င့္ေသာအခါ ဘာျဖစ္သည္၊ က်င့္ျခင္းကို ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာ့အရိပ္၌ မည္ကဲ့သို႔ အဆိုအဆံုးအမ ခံသည္ စသည္ျဖင့္ ခိုင္မာ၊ ရဲရင့္ ပဲြလယ္တင့္ႏုိင္မွသာလွ်င္ သာသနာ့အရာ၊ ပဋိပတၱိအရာ၊ သစၥာအရာ၌ ထင္ရွားႏုိင္သည္၊ ခိုင္လံုႏုိင္သည္၊ စစ္မွန္ႏုိင္သည္၊ ယံုၾကည္အပ္သည္။
စာေရးသူတို႔သည္ ဆရာေကာင္းသမားေကာင္း၏ အဆံုးအမ၌ တည္၍ လက္ေတြ႕က်င့္ခဲ့ရသည္။ လက္ေတြ႕ က်င့္ေသာေၾကာင့္လည္း လက္ေတြ႕က်င့္သျဖင့္ ရရွိအပ္ေသာ အေျဖမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ခံစားရလွ်က္ တစ္ပါးသူငါမ်ားအား ျဖန္႔ေ၀ေပးလိုေသာ ေစတနာ အျပည့္အ၀ရွိသည္။ ဤသို႔ ေစတနာရွိျခင္းမွာ ဘာတစ္စံုတစ္ခုမွ် လာဒ္ေမွ်ာ္ျခင္း မရွိမူ၍ ၀ါသနာပါေသာ၊ စ႐ုိက္ပါေသာ၊ ပါရမီပါေသာ၊ က်င့္ခ်င္ေသာ၊ စိတ္၀င္စားေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား က်င့္ႏုိင္စိမ့္ေသာငွာ နည္းေပးလမ္းျပႏွင့္ လက္တဲြေခၚ၍ ေျပာျပမည္သာ ျဖစ္သည္။ နိဗၺာန္ေသာင္ကမ္း တစ္ဖက္စခန္းအထိ တက္လွမ္းႏုိင္ေအာင္ ေျပာျပရမည္သာျဖစ္သည္။
အမွန္မွာေတာ့မူ နိဗၺာန္ဆိုသည္မွာ ဓာတ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ အႏုတၱရဓာတ္ ဟုလည္း ေခၚႏုိင္သည္၊ အသခၤတဓာတ္ ဟုလည္း ေခၚႏုိင္သည္၊ ဓာတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထူးဆန္းသည္မွာ နိဗၺာန္ကို မွန္ေျပာင္းႏွင့္ ၾကည့္၍မရေျခ။ နိဗၺာန္ကို သြားလိုလွ်င္ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ႏွင့္ သြားရသည္။ နိဗၺာန္သည္ ၾကည့္႐ုံမဟုတ္ေခ်။ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ျဖင့္ စံ၀င္ရသည္၊ ၀င္စားရသည္၊ မ်က္ေမွာက္ျပဳရသည္၊ ထိုးထြင္း ဆင္ျခင္ရသည္ ထိုသို႔ သေဘာရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ နိဗၺာနံ အရဟေတၱာ ဂတိ ဟူ၍ အဆိုရွိသည္။ ရဟႏာၱတို႔သည္ နိဗၺာန္သို႔ လားသည္၊ သြားသည္၊ သက္ေရာက္သည္၊ စံျမန္းသည္၊ မ်က္ေမွာက္ျပဳသည္၊ ၀င္စားသည္၊ ထိုးထြင္းသည္ ဟူေသာ သေဘာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေယာဂီမ်ားသည္ ယခုအခါ ကိုယ့္ခႏၶာ ဉာဏ္ယွဥ္၍ ၾကည့္ေနသည္မွာ လြန္စြာ အဖိုးတန္ေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း၍ အားေပးလိုပါသည္။
အိပ္ရာ၀င္တစ္ခ်ိန္ ငါးမိနစ္ရရ၊ အိပ္ရာထတစ္ခ်ိန္ ငါးမိနစ္ရရ မိမိခႏၶာအား မၿမဲဘူးဟု စိုက္၍ ႐ႈသတ္ႏုိင္လွ်င္ လက္ခေမာင္းခတ္ႏုိင္ေသာ အဆင့္ပင္ ေရာက္ႏုိင္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ေပးအပ္ပါသည္။
ဗုဒၶစာေပဆုရ
ေဒါက္တာခ်စ္ငယ္(ဒႆန)
ျပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရႊ ့ႏိုင္သည္ ။
No comments:
Post a Comment