ေမာင္၀ံသ
ေၾကာက္စိတ္ဟာ လူသားရဲ႕ ေမြးရာပါပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္ေတြက ဆုိတယ္ဗ်။ အားလံုးသိၾကတဲ့ အတုိင္း ခြန္အား အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ ဒိုင္ႏိုေဆာတို႔လို သတၱဝါႀကီးေတြ၊ ရွည္လ်ားတဲ့ အစြယ္ရိွတဲ့ ဆင္လိုသတၱဝါႀကီးေတြ၊ ခြန္အားေရာ၊ လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္မႈပါရိွတဲ့ က်ားေတြ၊ ျခေသၤ့ေတြလို သတၱဝါေတြ၊ အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေျမြလို၊ ကင္းလို သတၱဝါေတြအလယ္မွာ အဲဒီစြမ္းပကားေတြ တစ္ခုမွမပါဘဲ ေမြးဖြားေပၚေပါက္လာရတဲ့ လူသားေတြအဖို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ျမင္သမွ်ဟာ ေၾကာက္စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ခဲ့မွာအမွန္ပဲဗ်ာ။
အဲဒီ သတၱဝါႀကီးေတြအျပင္ ေျမငလ်င္လႈပ္တာ၊ မီးေတာင္ေပါက္ကဲြတာ၊ မုိးႀကိဳး ပစ္တာ၊ ေရႀကီးတာ၊ ေတာမီးေလာင္တာ စတဲ့ သဘာဝေဘးဆုိးေတြကိုပါ ႀကံဳေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ဟာ လူသားေတြစိတ္ထဲ စဲြစဲြၿမဲၿမဲ ျမစ္တြယ္လာခဲ့ၿပီး ေၾကာက္စိတ္ဗီဇဟာ မ်ဳိးဆက္တစ္ခုကတစ္ခုကို လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့တဲ့အရာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္ဗ်။ ဒီကေန႔ သိပၸံပညာ အေတာ္ကေလးျမင့္မားတုိးတက္တဲ့ ေခတ္ကာလ ေရာက္ေနတာေတာင္မွ လူအေတာ္မ်ားမ်ား အေမွာင္ကိုေၾကာက္တာ၊ မုိး သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာရင္ ေၾကာက္တာ၊ ေျမြကုိျမင္ရင္ ေၾကာက္တာစတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ လူသားဘိုးေဘးဘီဘင္ေတြရဲ႕ မ်ဳိးဗီဇတစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ မႏုႆေဗဒပညာရွင္ေတြက ယူဆေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္ဗ်။
အေၾကာက္လြန္ၿပီဆုိရင္
မႏုႆေဗဒ အယူအဆအရ ေၾကာက္စိတ္ဟာ လူသားရဲ႕ေမြးရာပါဗီဇတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ လူေတြေၾကာက္တတ္တာ ဆန္းတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါဟာ မူမွန္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုလိုပဲ ဆုိရမယ္ဗ်။
ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ လူ႔အသိုင္းအဝုိင္းတစ္ခု၊ လူ႔အဖဲြ႕အစည္း တစ္ခုဟာ တစ္စံုတစ္ခုကုိ ေၾကာက္ သင့္တဲ့ အတုိင္းအတာထက္ ပိုၿပီးေၾကာက္ရြံ႕ေနၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ အဂၤလိပ္လို လို႔(Phobia) ေခၚတဲ့ အေၾကာက္လြန္ကဲမႈ ျဖစ္ေနၿပီဆုိတဲ့ သေဘာပဲဗ်။ ေျမြကိုျမင္လုိက္တာနဲ႔ လူတုိင္း တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားၾကတာ သဘာဝျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ကိုယ္လံုး ေခြၽးေစးေတြျပန္ၿပီး လႈပ္မရရွားမရ ျဖစ္သြားတာ။ သတိေမ့ေမ်ာ သြားတာမ်ဳိးကေတာ့ ဖိုးဘီးယားသာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ေၾကာက္တာဟာ စိတ္ေရာဂါ မဟုတ္ေပမယ့္ အေၾကာက္လြန္တာကေတာ့ စိတ္ေရာဂါတစ္ခု ျဖစ္တာမို႔ အဲဒီလူ၊ အဲဒီလူ႔အသိုင္းအဝိုင္း၊ အဲဒီ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းဟာ စိတ္ေရာဂါ စဲြကပ္ေနၿပီ၊ မူမမွန္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာရေတာ့မွာပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ စိတ္ေရာဂါရွင္တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူ မေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္၊ သူ႔ဘဝအတြက္ လွပတဲ့အနာဂတ္တစ္ခုကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္သလိုပဲ စိတ္ေရာဂါစဲြကပ္ၿပီ။ မူမမွန္တဲ့ လူ႔အဖဲြ႕ အစည္း တစ္ခုဟာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ စည္ပင္ဝေျပာတဲ့ အနာဂတ္တစ္ခုကုိ မဖန္တီးႏုိင္ေတာ့မွာ သိပ္ကို ေသခ်ာတယ္ဗ်။
အေၾကာက္လြန္သူ အာဏာရလွ်င္
လူ႔သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူရည္နည္းနည္း ပိုလည္တဲ့အလႊာတစ္ခုက က်န္တဲ့လူအမ်ားစုႀကီးရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ကုိ ဖိုးဘီးယား အဆင့္သုိ႔ ေရာက္သြား ေအာင္ ပါးပါးနပ္နပ္ ပဲ့ကိုင္ေစစား တြန္းပို႔ၿပီး လူသားအားလံုး ပိုင္ဆုိင္တဲ့ အရင္းအျမစ္ ဓနဥစၥာနဲ႔ ေမြးရာပါပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတြကုိ ေမာင္ပိုင္စီးခဲ့ၾကတာ သမုိင္းကုိ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေလ့လာသူတုိင္း အသိျဖစ္တယ္ဗ်။
သမိုင္းျဖစ္ရပ္ တခ်ဳိ႕မွာက်ေတာ့လည္း အေၾကာက္လြန္ေရာဂါ စဲြကပ္ေနသူေတြကိုယ္တုိင္ အာဏာရလာၾကၿပီး သူတုိ႔က လူ႔အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုလံုးကို ဒုကၡပင္လယ္ေဝေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတာေတြလည္း ရိွခဲ့တယ္ဗ်။ အမုန္းတရားေၾကာင့္ အဲသလိုလုပ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ပညာ သေဘာအရ အမုန္းတရားဆုိတာ အေၾကာက္တရားရဲ႕ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ ျဖစ္တာမို႔ အေျခခံကေတာ့ အေၾကာက္တရား၊ အေၾကာက္လြန္ကဲမႈပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ နာဇီအာဏာရွင္ ဟစ္တလာက ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေျခာက္သန္းေလာက္ကို ရက္ရက္စက္စက္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းခဲ့တာ ခမာနီေတြက ကေမၻာဒီးယား ပညာတတ္ေတြကို သုတ္သင္ခဲ့တာ၊ ရဝမ္ဒါမွာ ဟူတူေတြက တြတ္ဆီေတြကို သတ္ျဖတ္ခဲ့တာ၊ ေဘာစနီးယားမွာ ဆာ့ဘ္တပ္ဖဲြ႕ေတြက မူဆလင္ေတြကို အစုလုိက္ အၿပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တာ။ ဆူဒန္ႏိုင္ငံ ဒါဖူးေဒသမွာ အာရပ္ႏြယ္ဖြား အစိုးရရဲ႕ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးမႈနဲ႔ အာရပ္ႏြယ္ဖြား ဂ်န္ဂ်ာဝိ ျမင္းစီး ေသနတ္ကိုင္ေတြက အာဖရိကႏြယ္ဖြား ျပည္သူေတြကို ႏိွပ္စက္ ညႇဥ္းပန္း သတ္ျဖတ္ခဲ့တာ စတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြအားလံုးရဲ႕ ပင္မလႈ႔ံေဆာ္မႈ အေၾကာင္းရင္းက ဖိုးဘီးယားပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။
ႏိုင္ငံျခားသားေၾကာက္ ေရာဂါ
ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၿပီး ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံမွာလည္း ဖိုးဘီးယားေတြ ရိွခဲ့တာကို ေတြ႕ရမွာပဲဗ်ာ။ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ လူမ်ဳိးျခား လက္ေအာက္မွာ ကြၽန္သားေပါက္ဘဝနဲ႔ ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းမွာ အထင္ရွားအေပၚလြင္ဆံုး ဖိုးဘီးယားကေတာ့ (xenop hobia)လို႔ေခၚတဲ့ သူစိမ္းေၾကာက္ေရာဂါ၊ ႏုိင္ငံျခားသားေၾကာက္ေရာဂါပဲဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီေရာဂါ အေတာ္ကေလး ေလ်ာ့ပါးသြားၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ျပည္သူ အစိတ္အပိုင္းေတြထဲမွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားဆုိရင္ ငါတုိ႔ျပည္တြင္းေရး ဝင္စြက္မယ့္သူေတြလား၊ ငါတုိ႔ ပစၥည္းေတြ လာခိုး၊ လာလိမ္၊ လာလုမယ့္သူေတြ လား။ ငါတုိ႔ကုိ ကြၽန္ျပဳဖို႔လာတဲ့ ကိုလိုနီလက္သစ္ေတြလား စတဲ့ သံသယေတြနဲ႔ ဖိုးဘီးယား အေပ်ာ့စားေတြကို ဆက္လက္ ေမြးျမဴထားၾကဆဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။
ႏုိင္ငံေရးဖိုးဘီးယား
သမုိင္းတစ္ေကြ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအတြင္း ‘ကြန္ျမဴနစ္ဖိုးဘီးယား’ ေရာဂါလည္း စဲြကပ္ခဲ့ ဖူးတယ္ဗ်။
အဲဒီ ေရာဂါကေတာ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ ကြန္ျမဴနစ္ေရခ်ိန္ က်ဆင္းသြားမႈနဲ႔အတူ အခုအခ်ိန္မွာ အေတာ္ကေလး အရိွန္က်သြားခဲ့ေပမယ့္ လံုးလံုးအကင္းေသသြားၿပီလို႔ မဆုိႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာေတာ့ ရိွေနေသးတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ နီးပါး ကာလအတြင္း ျမန္မာျပည္သူလူထု အမ်ားစုႀကီးအတြင္း နက္နက္ ႐ိႈင္း႐ိႈင္း အျမစ္တြယ္ စဲြကပ္ေနခဲ့တဲ့ ဖိုးဘီးယားကေတာ့ ‘ႏိုင္ငံေရးဖိုးဘီးယား’ ပဲျဖစ္တယ္ဗ်။ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီကုိ အျမဳေတပါတီအျဖစ္က ျပည္သူ႔ ပါတီ ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တာဆုိေပမယ့္ အဲဒါဟာ စာအုပ္ထဲနဲ႔ အစည္းအေဝးခန္းမေတြထဲမွာသာ ရိွခဲ့ၿပီး ျပည္သူလူထု အမ်ားစုႀကီးအတြက္ေတာ့ ‘ႏိုင္ငံေရး’ ဆုိတာ ငါတုိ႔နဲ႔ ‘လားလားမွ မထိုက္တဲ့အရာ’ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားတစ္ခု အတြက္သာ သီးသန္႔ဖယ္ထားတဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ ဖိုးဘီးယားဟာ ေနာက္ထပ္ ေခတ္သစ္တစ္ခုရဲ႕ ကန္႔လန္႔ကာအဖြင့္ျဖစ္တဲ့ ၈၈ လႈပ္ရွားမႈႀကီးေနာက္မွာေတာင္ အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ရိွေနခဲ့ၿပီး အခုအထိ အေငြ႕တလူလူ ျဖစ္ေနေသးတာကို ေတြ႕ရတဲ့အျပင္ သူက ေနာက္ဆံုးေပၚ ဖိုးဘီးယားေရာဂါသစ္ တစ္ခုကုိေတာင္ ေခၚလာတာကို ေတြ႕ေနရတယ္ဗ်။
ႏိုင္ငံေရးမပီ ဖိုးဘီးယား
အဲဒါကေတာ့ ‘ႏိုုင္ငံေရးမပီ ဖိုးဘီးယား’ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ရာစုတစ္ဝက္ေလာက္ ႏိုင္ငံေရးဖိုးဘီးယားေရာဂါနဲ႔အတူ ေနထိုင္လာေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပဲြ ေနာက္ပိုင္း ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေျခအေနေတြ အထူးသျဖင့္ မွတ္ပံုတင္ဖို႔ NLD ဒီခ်ဳပ္က ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အေျခအေန ေတြကို အမီွလိုက္ၿပီး ‘စမ္းဝါး’ ၾကည့္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ျဖစ္ေနၾကတဲ့အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ သိပ္ေတာ့လည္း မဆန္းဘူးဗ်။ ေရွ႕ဆံုးတန္းက ရဲရဲရင့္ရင့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ ေနသူ တခ်ဳိ႕ကေတာင္ "ကြၽန္ေတာ္၊ကြၽန္မတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံ့အေရး လုပ္ေနၾကတာသာ ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ခပ္ဝါးဝါး ေျပာေနၾကတာကုိ မၾကာခဏ ၾကားေနရတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ ႏုိင္ငံေရးပါတီဆုိတာ မဝင္အပ္တဲ့နယ္ေျမလိုလို ဘာလိုလိုျဖစ္ေနတာ နားလည္ႏိုင္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ တကယ္ေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာမွ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ျဖစ္ေနစရာ အေၾကာင္းမရိွေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ႏုိင္ငံေရးပါတီ ဆုိတာ ႏုိင္ငံေရး ေကာင္းစားေရးအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ အေျခခံသေဘာထား အျမင္ အယူအဆ ရပ္တည္ခ်က္ခ်င္းတူသူေတြ ေပါင္းစုဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ အစုအဖဲြ႕ေတြသာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ဒီေတာ့ မိမိတုိ႔ဟာ ႏုိင္ငံေရးေကာင္းစားေရးကုိ အားႀကိဳးမာန္တက္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေဆာင္လိုသူျဖစ္တယ္လို႔ မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္တယ္ ဆုိရင္ မိမိႏွစ္သက္ ယုံၾကည္ရာ ပါတီတစ္ခုထဲကို အျမန္ဆံုးဝင္ေရာက္ လုပ္ေဆာင္ရမွာပဲျဖစ္တယ္ဗ်။
အာဏာငန္းဖမ္းတာမဟုတ္
ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းနဲ႔ သာသနာ့ ဝန္ထမ္းေတြကလဲြၿပီး ဘယ္သူမဆို မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ ပါတီထဲဝင္ၿပီး ႏုိင္ငံအက်ဳိး သယ္ပိုးႏိုင္ခြင့္ ရိွတာ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ သြင္ျပင္လကၡဏာတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ပါတီထဲ ဝင္ၿပီး လုပ္တာဟာ (မၾကာေသးခင္ကအထိ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးလို႔ သံုးသံုးေနၾကတဲ့) အမ်ဳိးသားေရးကို ေက်ာခုိင္းတာ လံုးဝ(လံုးဝ) မဟုတ္သလို တခ်ဳိ႕က စြပ္စဲြေနၾကသလို အာဏာငန္းဖမ္းတာလည္း လံုးဝ(လံုးဝ) မဟုတ္ဘူးဗ်။ စတုတၳမ႑ိဳင္သားေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စာေပ၊ ႐ုပ္ရွင္၊ သဘင္၊ ဂီတ၊ အႏုပညာမီဒီယာ ေလာကသားေတြ အေနနဲ႔လည္း မိမိတို႔ဆႏၵရိွရင္ ႀကိဳက္တဲ့ပါတီ ဝင္ႏိုင္ရမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ယူဆ တယ္ဗ်ာ။ မီဒီယာလို႔ေခၚတဲ့ လူထုဆက္သြယ္ေရး နည္းလမ္းေတြမွာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ဖန္တီးမႈမ်ားကုိ တင္ျပတဲ့အခါ မိမိတုိ႔ဝင္ထားတဲ့ ပါတီကိုအခြင့္သာေစမယ့္ တစ္နည္း ေျပာရရင္ ဘက္လိုက္မႈပါတဲ့ ဖန္တီးမႈမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ စတုတၴမ႑ိဳင္ ေလာကသားအျဖစ္ မိမိတုိ႔ကိုယ္ မိမိတို႔ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ ခံယူႏိုင္ၾကမယ္ ထင္ပါ တယ္ဗ်ာ။
ဒီဇင္ဘာ ၂၉ ထုတ္ Popular News အတြဲ (၃) အမွတ္ (၅၀) မွ
No comments:
Post a Comment