ရွင္ကြဲ ကြဲၾကေပမယ့္ ဇနီးျဖစ္သူအေပၚမွာ နည္းနည္းမွ မျငိဳျငင္ဘဲ သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ေတြကို ဇနီးသည္ကိုယ္စား ဝင္ထမ္းခ့ဲတယ္။ဆီးက်ိတ္ကင္ဆာနဲ႔ မရေတာ့ဘူးလို႔ သိတ့ဲအခ်ိန္မွာလည္း ဇနီးနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပယ္ခ်ေနတ့ဲၾကားက ဗီဇာရဖို႔ ေစာင့္ေနရင္း သူ႔ေမြးေန႔မွာပဲ ဆုံးသြားခ့ဲတယ္။
သူ႕သားငယ္ရဲ႕ ေျပာစကားကို သတိရစြာ ျပန္ေရးတင္လိုက္ပါတယ္။
"အေဖလုပ္ေပးခ့ဲတာေတြဟာ သိပ္အသိအမွတ္ျပဳမခံရပါဘူး။ အေမ့အတြက္ ႏိုင္ငံတကာက ေထာက္ခံအားေပးမႈေတြ ရလာေအာင္ လုပ္ေပးခ့ဲတာ၊ အေမ ႏိုဗယ္ဆုရေအာင္ တိုက္တြန္းေျပာဆိုေပးခ့ဲတာ၊ အေမ့ကို သူလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခြင့္ေပးခ့ဲတာ၊ အေမ ေနာက္ဆံမတင္းရဘဲ ဆက္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ အားေပးခ့ဲတာ၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ သူ႔အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ခ့ဲတာ၊ .... ဒီလို အေဖ ပါဝင္ေပးခ့ဲတ့ဲ အခန္းက႑ကို လူေတြသိသင့္သေလာက္ မသိၾကပါဘူး။" တ့ဲ။
သူဟာ ပညာကို တန္ဖိုးထားတ့ဲ၊ မိသားစုကို ခ်စ္တတ္တ့ဲ၊ ျမန္မာျပည္ကို သံေယာဇဥ္ရွိတ့ဲ အေနာက္တိုင္းသား လူၾကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။
လူလြန္မသားေတြက အေမ့ကို ကုလားမယားလို႔ဆဲတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာသူေပးဆပ္ခ့ဲတ့ဲခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ရဲ႕
စြန္႔လႊတ္မႈနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕
ျမင့္ျမတ္တ့ဲစိတ္ထား
ကို ျပန္ျပန္ျမင္ျပီး သူ႔ကို အားနာေနမိပါတယ္။
ျပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရႊ ့ႏိုင္သည္ ။
No comments:
Post a Comment