အခန္း (၂)
" ကၽြန္မဟာ သခ်ၤာ ပညာရွင္ တေယာက္ပါ"
ကၽြန္မ ဒီလိုဆိုလိုက္ခ်ိန္မွာ ေအးဂ်င့္ Miller က ေခါင္းညိိတ္ျပပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ
" ဒီထက္နည္းနည္းပိုျပီး ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ေပးပါလား။ ဒီေန႕ မင္းေရာက္ေနတဲ့ အေျခအေနဆီကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းေရာက္ရွိခဲ့လဲ ဆိုတာကိုေပါ့။ သခ်ၤာပညာရပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ စျပီး စိတ္၀င္စားခဲ့သလဲ။ ဘာေၾကာင့္ မင္းအဖိုး ပေရာ္ဖက္ဆာ Henreid ရဲ႕ လက္ထဲမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသလဲ ဆိုတာေတြေပါ့"
" ကၽြန္မ အေမကလဲ သခ်ၤာပညာရွင္ တေယာက္ပါပဲ။ ကၽြန္မထင္တာေတာ့ သူ႕အေဖ၊ ကၽြန္မ အဖိုးဆီက အေမြဆက္ခံခဲ့တာ ေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕ အဖိုးက သခ်ၤာပညာရပ္ကို အလြန္စြဲလန္း ျမတ္ႏို;ပါတယ္။ ေမေမကလဲ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ ကတည္းက အေတာ္ေလးကို ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ခဲ့တယ္။ အနာဂတ္တက္လမ္းေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ေပါ့"
ေျပာရင္းနဲ႕ ကၽြန္မ သက္ျပင္းေမာခ်လိုက္မိပါတယ္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေမေမ့ဘ၀မွာ ျပင္ဆင္ေမွ်ာ္မွန္းထားခဲ့တဲ့အတိ
" ဘာေတြမွားယြင္းသြားလို႕လဲ"
ေအးဂ်င့္ Miller က ကၽြန္မရဲ႕ သက္ျပင္းေမာကို သတိထားမိသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ စကားဆက္ေထာက္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
" ဘယ္သူ သိႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ေမေမျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သခ်ၤာပညာရပ္ကမၻာမွာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ အေနနဲ႕ ေျခလွမ္းခ်ရတာ သိပ္ခက္တာပဲတဲ့။ အမ်ိဳးသားေတြက သူေျပာတာေတြကို ေလးေလးနက္နက္ မထားၾကဘူးတဲ့။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ သူရွိေနတာကို အသိအမွတ္မျပဳသလို ျပဳမူေနခဲ့ၾကတယ္ ဆိုပဲ။ ေမေမက အၾကံျပဳခ်က္ေတြ ေပးျပီးရင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အမ်ိဳးသားေတြက ဂရုမစိုက္ၾကဘူး။ ေနာက္မိနစ္ႏွစ္ဆယ္အၾကာမွာ အမ်ိဳးသားတေယာက္က ေမေမ့အၾကံျပဳခ်က္နဲ႕ သ႑ာန္တူတဲ့ အေတြးအျမင္တခုကို ခ်ျပပါေလေရာ။ အဲဒီအခါက်ရင္ေတာ့ တျခားလူေတြက ေက်နပ္အားရ ေထာက္ခံၾကတယ္တဲ့။ ဒါကေတာ့ ေမေမ့ ေျပာျပခ်က္ေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတာကလဲ ေမေမ့မွာ ေအာင္ျမင္မွဳကို ရယူႏိုင္ဖို႕ လုံေလာက္တဲ့ ခြန္အားေတြနဲ႕ ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မရွိလို႕လဲ ေနမွာေပါ့"
ေအးဂ်င့္ Kirwan က သက္မခ်ရင္း
" ဒါေတြက ခုခ်ိန္ထိလဲ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ အထူးသျဖင့္ အစိုးရေအဂ်င္စီေတြမွာေပါ့ "
လို႕ တိုးတိုးေလး ၀င္ေျပာပါတယ္။
" ဒီလို ကိစၥေတြက ေမေမ့ကိုေတာ့ အေတာ္ပဲ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမက ဆပ္ကပ္လို႕ သူအမည္ေပးထားတဲ့ ေကာလိပ္ပညာေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းကို စြန္႕ခြာျပီး၊ စက္ျပင္ဆရာ ေဖေဖ့ကို လက္ထပ္ခဲ့တယ္"
" ဒီလိုနဲ႕ မင္းေမြးလာတာေပါ့"
ေအးဂ်င့္ Miller က စကား၀င္ေထာက္ပါတယ္။
" ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ မိဘေတြက ကၽြန္မကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ သူတို႕က အသက္ငယ္ေသးတယ္ေလ။ သူတို႕ဘ၀မွာ ကၽြန္မက အေႏွာင့္အယွက္လို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မအသက္ သံုးေလးႏွစ္ အရြယ္မွာ အိမ္ကို အဖိုးအလည္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ကစားေနတာေတြကို ၾကည့္ျပီး အဖိုးက တခုခုကို သတိထားမိသြားမိတယ္ ဆိုပဲ။ ကၽြန္မဆီမွာ ထက္ျမက္တဲ့ သခ်ၤာဦးေႏွာက္ရွိတယ္လို႕ အသိ အမွတ္ျပဳမိခဲ့တာေၾကာင့္ ကၽြန္မကို သူေခၚသြားျပီး၊ ပညာသင္ေပးမယ္ဆိုျပီး မိဘေတြဆီမွာ ေတာင္းသြားခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မသိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းကင္း ေနခ်င္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ မိဘေတြဆီကေန ကၽြန္မကို ေခၚထုတ္သြားတာပါပဲ။ သူတို႕ကလဲ ကၽြန္မကို သူတို႕နားမွာ ဆက္ထားဖို႕ အဖိုးနဲ႕ အတိုက္အခံ မျပဳၾကပါဘူး"
ေျပာလက္စ စကားကို ကၽြန္မ ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စကားလံုးေတြက ခါးသီးမွဳေတြနဲ႕ ေရာေထြးေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ဂရုမစိုက္ပါဘူးေလ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဖိုးဟာ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးေတြကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏိုင္သူ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြမွာ စက္ဘီးဘယ္လို စီးရမယ္ဆိုတာ သင္ေပးတဲ့ အဖိုးေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ အတိတ္ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းပံုျပင္ေလးေတြကို ျပန္ေျပာျပေပးတဲ့ အဖိုးေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ အဖိုးကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ အဖိုးက အလြန္နက္နဲ ရွဳပ္ေထြးတဲ့ သခ်ၤာပညာရပ္ဆိုင္ရာ ပုစာၦေတြကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲ ဆိုတာကို ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ သိပၸံစမ္းသပ္ခ်က္ေတြ အေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕စမ္းသပ္ခ်က္ေတြ အေၾကာင္းကို လူအမ်ားကို သူေျပာျပလို႕ မရပါဘူး။ သူတို႕က မယံုၾကဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ သူလဲ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာျပေတာ့ပဲ ကၽြန္မကိုပဲ ဆက္ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္တဲ့ စိတ္ေတြကို ကမၻာသစ္တခုဆီ ေရာက္သြားေအာင္ သူလမ္းျပေပးခဲ့တယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေျပာျပတာေတြကို ကၽြန္မ ယံုပါတယ္။ သူက ကၽြန္မရဲ႕ အဖိုးျဖစ္လို႕ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ဘာမွ မသိေသးတဲ့ ကေလးျဖစ္လို႕လဲ မဟုတ္ဘူး။ သူေျပာတာေတြကို ယံုၾကည္တာက ကၽြန္မဆီမွာလဲ သူ႕လို သခ်ၤာ ဦးေႏွာက္ ရွိေနလို႕ပါပဲ။ သူေျပာတာေတြက ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ တစတစနဲ႕ ကၽြန္မ ၾကီးျပင္းလာေတာ့ သခ်ၤာနဲ႕ ရူပေဗဒ ပညာရပ္ကမၻာထဲမွာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမွဳပ္ႏွံထားလိုက္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္လဲ Philadelphia Experiment အေၾကာင္းက ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးထဲကို ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ အဖိုးေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲမွာ စစ္သေဘၤာၾကီးတစင္း ေပ်ာက္သြားတဲ့ အေၾကာင္း ပါပါတယ္။ နစ္ျမွဳပ္သြားတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ မုန္တိုင္းက်ျပီးခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သေဘၤာၾကီးက ပါးလႊာတဲ့ ေလထုထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာပါ။ ျပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ အျခားတေနရာမွာ ျပန္ေပၚလာခဲ့တယ္ေလ။
ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ဒီပံုျပင္ကို ကၽြန္မကို အဖိုးေျပာျပခဲ့လဲ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတုန္းက ကၽြန္မရဲ႕ အသက္ (၁၃) ႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာပါ။ အဖိုးကေတာ့ ဒါဟာ အေရးပါတဲ့ စမ္းသပ္ခ်က္တခုရဲ႕ တစိတ္တေဒသလို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒီစမ္းသပ္ခ်က္မွာ သူပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အခန္းက႑ကိုလဲ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မအသက္ (၁၄) ႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ဒီစမ္းသပ္ခ်က္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ျပန္ေတြးမိရင္း ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိမရွိကို တြက္ခ်က္လာမိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တညေနမွာ ေက်ာင္းကေန အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဖိုးကို ကၽြန္မရဲ႕ သခ်ၤာသင္ခန္းစာေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ကူညီေပးဖို႕ အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သခ်ၤာဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ပေရာဂ်က္တခု လုပ္စရာ ရွိပါတယ္။ ဒီပေရာဂ်က္အတြက္ အဆင္ျမင့္ သခ်ၤာသီအိုရီတခုကို ေလ့လာမယ္လို႕ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။
ဒါနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေျပာျပေတာ့ အဖိုးက ကၽြန္မကို ၾကည့္ျပီး
" ျပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္မလို႕လဲ၊ အဲလစ္" လို႕ ေမးပါတယ္။
“ Philadelphia Experiment နဲ႕ အိုင္းစတိုင္းရဲ႕ Unified Field Theory ကို ဆက္ေလ့လာမယ္"
ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းပဲ အေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။
" အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို ကၽြန္မ သက္ေျပျပမယ္။ တခုကေတာ့ Philadelphia Experiment ဟာ တကယ္ရွိခဲ့တယ္ ဆိုတာနဲ႕ ေနာက္တခုကေတာ့ အိုင္းစတိုင္းရဲ႕ Unified Field Theory ဆိုတာ သီအိုရီအဆင့္ထက္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့တယ္ ဆိုတာပဲ"
ကၽြန္မ ဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ အဖိုးက ဆံပင္ေတြ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ ေခါင္းကို ကုတ္လိုက္ပါတယ္။ အေရာင္ကင္းမဲ့ေနခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕ မ်က္လံုးျပာေလးက အေရာင္ေတာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ကၽြန္မထင္ထားခဲ့သလို ကၽြန္မကို မရယ္ေမာပါဘူး။
" လူေတြက အိုင္းစတိုင္းဟာ Unified Field Theory နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေလ့လာခ်က္ေတြ မျပီးဆံုးခဲ့ဘူးလို႕ပဲ ယံုၾကည္ထားခဲ့ၾကတယ္"
သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
" ဒါေပမယ့္ ျပီးဆံုးခဲ့တယ္လို႕ အဖိုးယံုၾကည္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ (၁၉၄၃) ခုႏွစ္တုန္းက အိုင္းစတိုင္းကို အဖိုး ဆံုေတြ႕ခဲ့တာကို ျပန္ေျပာျပပါလား"
အဖိုးကို ကၽြန္မရဲ႕ ေလ့လာခ်က္ေတြထဲမွာ ပါ၀င္ကူညီလာေအာင္ ကၽြန္မ အားေပးခ်င္တဲ့အတြက္ ေနာက္ေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးလိုက္မိပါတယ္။
အဖိုးက ေျခေထာက္ေတြကို ဆန္႕လိုက္ပါတယ္။ ခါးကို မတ္မတ္ထားလိုက္ေပမယ့္ သူ႕ပခံုးေတြကေတာ့ ထိုင္ေနတဲ့ ေရွးေဟာင္းကုလားထိုင္မွာ နစ္၀င္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေနာက္ေဖးကို ထြက္လာျပီး၊ ၾကမ္းရွရွ ျမက္ခင္းေပၚကေန ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးနီး လိေမၼာ္ေရာင္ ေန၀န္းနီၾကီးကို ၾကည့္ေနမိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဖိုးက Philadelphia Experiment အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဒီတခါမွာေတာ့ ပိုျပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျဖစ္လာပါတယ္။
" ဒီတုန္းက ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အဖိုးက ေရတပ္သုေတသန ေကာ္မတီမွာ အငယ္တန္း သိပၸံပညာရွင္အျဖစ္ အမွဳထမ္းခဲ့တယ္"
" လွ်ိဳ႕၀ွက္ လက္နက္ပစၥည္းေတြ တီထြင္တာလား"
ကၽြန္မက စကားေထာက္ေပးလိုက္ပါတယ္။
သူက မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လိုက္ျပီး
" ဒီထက္ ပိုတာေပါ့။ စစ္ပြဲကို ဘယ္လိုအႏိုင္ယူရမလဲဆိုတဲ့ အေတြးအျမင္သစ္ေတြကို လက္ေတြ႕တီထြင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဆိုရရင္ မင္းက မင္းရဲ႕ ရန္သူကို သတ္ခ်င္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ လုပ္ရမွာက ေသြးထြက္ျပီး ေသဆံုးသြားေအာင္ မင္းရန္သူရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ အေပါက္ျဖစ္သြားေစရမယ္ေလ။ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြက ဒါကို ဓားေတြ၊ လွံေတြနဲ႕ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ တို႕ေခတ္ေရာက္လာေတာ့ က်ည္ဆံေတြနဲ႕ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခခံအေတြးအေခၚကေတာ့ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ ဓားလွံနဲ႕ က်ည္ဆံေတြဟာ တူညီတဲ႕ သက္ေရာက္မွဳ ရွိေစတဲ့ အလားသ႑ာန္တူ လက္နက္ပစၥည္းေတြလို႕ ဆိုႏိုင္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ပထမကမၻာစစ္မွာ ရန္သူေတြက အဆိပ္ဓာတ္ေငြ႕ေတြကို စသံုးလာၾကတယ္။ ဒါကက်ေတာ့ ရန္သူကုိ ေသြးထြက္ျပီး ေသဆံုးေစတာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္ရွဴက်ပ္ျပီး ေသဆံုးေစတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ လက္နက္အသစ္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္မွာ ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာ ရွိတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြအေပၚ ဗံုးေတြၾကဲခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကက်ေတာ့ terror ဆိုတဲ့ လက္နက္သစ္ပဲ။ ဒီလိုပဲ ေရဒါစနစ္ဟာလဲ လက္နက္အသစ္တမ်ိဳးလို႕ သတ္မွတ္ႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေရငုပ္သေဘၤာေတြ ဆိုပါစို႕။ စစ္သေဘၤာေတြကို ျမွဳပ္ပစ္တဲ့ ေရငုပ္သေဘာၤဆိုတာက စစ္လက္နက္သမိုင္းမွာ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေထာက္ပံ့ေရး သေဘၤာေတြကို ဖ်က္ဆီးျမွဳပ္ပစ္တဲ့ ေရငုပ္သေဘၤာဆိုရင္ေတာ့ ဒါက စစ္လက္နက္သစ္တမ်ိဳး ျဖစ္သြားျပီ။ ဒီအေတြးအေခၚကို စဥ္းစားလို႕ ရျပီလား"
" နားလည္ပါျပီ။ ေလထီးေတြကလဲ လက္နက္အသစ္ေတြပဲလို႕ ဆိုႏိုင္တာေပါ့။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ စစ္သားေတြကို ရန္သူ႕ေနာက္ေက်ာမွာ သြားခ်ျပီး၊ behind the enemy lines ကေန တိုက္ပြဲ၀င္ခိုင္းလို႕ ရတယ္ေလ"
ကၽြန္မရဲ႕ စကားကို အဖိုးက ျပံဳးျပီး လက္ခံလိုက္ပါတယ္။
" သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းတုန္းက ထြက္ေပၚလာခဲ့တဲ့ လက္နက္အသစ္အဆန္း အိုင္ဒီယာတခ်ိဳ႕ကိုဆိုရင္ မင္းယံုေတာင္ ယံုမယ္ မထင္ဘူး။ သိပၸံပညာရွင္တေယာက္က ရန္သူရဲ႕ သေဘၤာဆိပ္ေတြကို frozen sawdust ေတြ ျဖန္းပက္ဖို႕ကိုေတာင္ အၾကံေပးဖူးတယ္"
" ဒါေတြက အိုင္စတိုင္းနဲ႕ ဘယ္လို ပတ္သက္လို႕လဲ"
ကၽြန္မက စကားျဖတ္ျပီး ေမးလုိက္ပါတယ္။
" အိုင္းစတိုင္းက ဂ်ာမဏီမွာ ေမြးတာျဖစ္ေပမယ့္ သူက ဟစ္တလာနဲ႕ နာဇီပါတီကို မုန္းတီးခဲ့တယ္။ အစြန္းေရာက္ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒကို သူမၾကိဳက္ဘူးေလ။ သူက အစြန္းေရာက္ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒဆိုတာ ေမြးကင္းစ ကေလး ဖ်ားနာမွဳ၊ တနည္းဆိုရင္ measles of the human race လို႕ ဆိုခဲ့တယ္။ သူဟာ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သူ တေယာက္ပဲ"
အဖိုးစကားေျပာေနစဥ္မွာ သူ႕မ်က္လံုးေတြကေတာ့ အိုင္းစတိုင္းကို ျပန္ျပီး သတိရလြမ္းဆြတ္ေနသလိုပါပဲ။
" ဒါဆို သူက အေမရိကားကို လာခဲ့သလား"
" ဟုတ္တယ္။ သူအေမရိကားကို ကူညီဖို႕ လာခဲ့တယ္။ သူဟာ သခ်ၤာပညာရွင္တေယာက္သာ ျဖစ္တယ္။ လက္နက္ပစၥည္း တီထြင္သူ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဆီမွာ သီအိုရီေတြ အမ်ားၾကီး ရွွိတယ္။ ဒါေတြကို အဖိုးတို႕က လက္ေတြ႕အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းၾကရတယ္"
" အဲဒီမွာ အဖိုး နဲ႕ သူနဲ႕ ဆံုခဲ့တာေပါ့"
" ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္တုန္းက အဖိုးက အငယ္တန္း ပညာရွင္တေယာက္ပဲ ရွိေသးတာ ဆိုေတာ့ ထိပ္တန္း လွ်ိဳ႕၀ွက္ စီမံခ်က္ေတြ အားလံုးကိုေတာ့ မသိဘူး။ အဖိုးရဲ႕ ဘ၀က မင္းရဲ႕ အိတ္ေဆာင္ဂဏာန္းေပါင္းစက္ေလးလို ဘ၀ေပါ့။ ဂဏာန္းေပါင္းစက္ေလးလိုပဲ အဖိုးကလဲ အေျဖမွန္ေတြကို တြက္ေပးႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ဒီအေျဖေတြ လိုအပ္လဲ ဆိုတာကိုေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိုင္းစတိုင္းရဲ႕ Unified Field Theory ကို အဖိုးသိသလို၊ သူလာေတြ႕ခဲ့တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေတြကိုလဲ အဖိုးသိေနတဲ့အတြက္ ဆက္စပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရုပ္လံုးက ေပၚလာတယ္။ သူတို႕ေတြက defensive weapon တခုကို တီထြင္ဖို႕ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတယ္ေလ။ Star Trek ထဲက စတားသေဘၤာကို မွတ္မိလား"
အဖိုးက ေမးေတာ့ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။
" ဒီသေဘာၤက invisible shield နဲ႕ သူ႕ဘာသာသူ ကာကြယ္ထားတယ္ေလ။ force field တခုခုေပါ့"
" ဒါပဲေပါ့။ ေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ သံခ်ပ္ကာကားေတြ၊ စစ္သေဘၤာေတြ၊ စစ္ေလယာဥ္ေတြကို invisible shield နဲ႕ ကာကြယ္ျပီး စစ္ေျမျပင္ကို ပို႕ႏိုင္တယ္ဆိုပါစို႕။ ကိုယ့္ဘက္မွာ ဘယ္လို အထိအခိုက္မွ မရွိပဲ ရန္သူရဲ႕ အသည္းႏွလံုးထဲအထိ ၀င္ျပီး ေခ်မွဳန္းႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလိုသာဆိုရင္ စစ္ပြဲဟာ တပတ္အတြင္း ျပီးသြားႏိုင္တယ္ေလ"
" ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ဒီလို invisible shield ကို မတီထြင္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေတြက သိပၸံ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာပဲ ရွိပါတယ္"
ကၽြန္မက ဒီလို ျပန္ျငင္းေတာ့ အဖိုးက ကၽြန္မကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ျပီး၊ စကားတိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
" သိပ္ျပီး မေသခ်ာပါနဲ႕ အဲလစ္ရယ္"
သူက ညင္သာစြာ ျပံဳးလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့
" မေသခ်ာစမ္းပါနဲ႕"
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ေရးသားသူ- Terry Deary
စာအုပ္အမည္- The Philadelphia Experiment
စာအုပ္အမ်ိဳးအစား- လူငယ္စာေပ
ဘာသာျပန္သူ- ခင္မမမ်ိဳး (၀၅၊ ၀၂၊ ၂၀၁၂)
ဆက္စပ္ေသာ သမိုင္းေနာက္ခံ
ဆက္စပ္ေသာ သမိုင္းေနာက္ခံ
No comments:
Post a Comment