တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန ့
Sharing: ဘုန္းဘုန္းတာ့တာ - လူထုေဒၚအမာ
ယခုေဆာင္းပါးေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ လမ်ားစြာက ဘေလာ့တစ္ခုမွာ ဖတ္ဖူးလိုက္ပါတယ္။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ အခု ေနျခည္ေသြးသစ္ - ယဥ္ေက်းမွု စာေစာင္မွာ ျပန္ေတြ႔တာနဲ႔ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာပါတင္ၿပီး မွတ္ထားလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေခါင္းစဥ္ကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္မ်ားက ေဒၚအမာလည္း ခင္ပြန္းအနိစၥေရာက္တာနဲ႔ စိတ္မ်ား ကေတာက္ကတက္ ျဖစ္ေန႐ွာထင္ပါရဲ႕လို႔ ကၽြန္မကို သနားေနၾကမလား မသိပါ။"ဘုန္းဘုန္း တာ့-တာ" ဆိုတဲ့အသံမ်ိဳး မၾကာမၾကာ ၾကားရလြန္းလို႔ နားကေလာတာနဲ႔ ဒီေခါင္းစဥ္ကို တပ္လိုက္မိတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ကေလးငယ္ေတြကို လူႀကီးမိဘေတြက ဘယ္သူျပန္ခါနီးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ "တာ့-တာ" လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဆိုၿပီး လက္ျပခိုင္းေနၾကပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚတင္လားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီ တာ့-တာက ေတာႀကိဳအံုၾကားအထိ ပ်ံ႕ႏွ႔ံဆင္းသက္လို႔ ေနပါတယ္။
ဒါကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔မွာ ျပန္ခါနီးႏႈတ္ဆက္စကား တခု မ႐ွိမျဖစ္၊ အပူတျပင္း လိုအပ္ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ လိုသမွ မဟားဒယားမို႔ ကိုယ့္မွာလည္း မ႐ွိေလေတာ့ သူမ်ားဟာကို အတင္းဆြဲယူသံုးထားရတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါၿပီ။
"တာ့-တာ" ဆိုတာ ဘယ္လူမ်ိဳးက သံုးစြဲတဲ့ စကား၊ ဘာအဓိပၸါယ္႐ွိတယ္ဆိုတာကို ဇစ္ဇစ္ျမစ္ျမစ္ သိၾကတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ လက္ကေလးလႈပ္ျပၿပီး ေတြ႔ကရာလူကို "တာ့-တာ" ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကမ်ား ကဲသထက္ကဲၿပီး "ဘိုင့္ဘိုင္- တာ့တာ-ခ်ဲရီးယို" အထိ လုပ္ေနၾကေလရဲ႕။
ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အိမ္တအိမ္က ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေမကသင္တာ လူႀကီးေတြကို "ဦးတင္ပါေသးရဲ႔" လို႔ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရမယ္တဲ့။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ "ကၽြန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး" လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာျပန္ေတာ့ "ျပန္ပါဦးမယ္ေနာ္" လို႔ ေျပာရတယ္။ ဒါ ျမန္မာ့ ႏႈတ္ဆက္နည္း ျဖစ္မွာပါပဲ။
ခုေခတ္လို လက္ကေလးျပၿပီး "တာ့-တာ" လို႔ ဆိုမိရင္ အေမက လက္မ်ားပုတ္ခ်မလား မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ "ဘာလဲ ညည္းတို႔စကားက တာတယ္ဆိုတာ ေကာင္းမွတ္လို႔ လူထဲသံုးေနရတာလား" လို႔ ေငါက္မွာ အမွန္ပါပဲ။
ခုေတာ့ ရည္းစားလည္း "တာ့-တာ"၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း "တာ့-တာ"၊ ဘုန္းႀကီးရဟန္း လည္း "တာ့-တာ" တဲ့။ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနၾကတယ္ မသိပါဘူး။ျမန္မာစကားက လူေပၚစ အဆင့္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ႂကြယ္၀ပါတယ္။ ေ၀ါဟာရ မဆင္းရဲပါဘူး။ လူၾကည့္ၿပီး အသက္နဲ႔အလိုက္ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔အလိုက္ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုရတဲ့ စကားမ်ိဳးပါ။ ဒီလိုယဥ္ေက်းမႈဟာ လူမ်ိဳးတိုင္းမွာေတာင္ မ႐ွိပါဘူး။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ သမနိ ႐ွည္လွတယ္ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္တို႔လို လူမ်ိဳး အခ်ိဳ႕ မွာသာ ႐ွိတာပါ။အေဖလုပ္တဲ့ လူအေပၚကို ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ႀကီး မေက်လည္ေပမယ့္ "မင္းကလဲကြာ" လို႔ ျမန္မာစကားက ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ "ခင္ဗ်ားႀကီးကလဲဗ်ာ" လို႔ ေျပာမိရင္ေတာင္ "အေဖကို ခင္ဗ်ားလံုးႀကီး ႐ိုက္ေျပာတာ ႐ိုင္းလိုက္တာ" လို႔ ဆိုပါေသးတယ္။ "ယူကလဲ ဂြက်လိုက္တာ" လို႔ ေျပာခ်င္လို႔လဲ မျဖစ္ပါဘူး။ "အေဖကလဲ အေဖရာ" ဆိုတာမ်ိဳးကို အလြန္ဆံုးေျပာရတာပါ။ ျမန္မာမွာ ကိုယ္က ေျပာခ်င္တဲ့လူနဲ႔ တန္ရာေ၀ါဟာရကို ေ႐ြးၿပီး သံုးစြဲရပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈပဲ။
ကၽြန္မတို႔ မိုးကုတ္သြားလည္ၾကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြကို ျပန္ပါ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ အိမ္တိုင္းက ျပန္ႏႈတ္ဆက္တဲ့စကားက "ျဖည္းျဖည္း ျပန္ပါ႐ွင္" တဲ့။ ဒါဟာ ျပန္ခါနီး လူကို မိုးကုတ္က ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကားပါ။ မိုးကုတ္မွာ လမ္းေတြက ေျမျပင္လမ္း မဟုတ္ဘူး။ အတက္အဆင္း၊ အေကြ႔အေကာက္ေတြ၊ ကားနဲ႔ ခရီးသြားရတာ။ ကားအျမန္ေမာင္းရင္ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ ေတြ႔ရတာ၊ ေတြ႔ေပါင္းလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဆီမွာ ခြဲခါနီး ႏႈတ္ဆက္တဲ့ လူတိုင္းကို "ျဖည္းျဖည္းပဲျပန္ပါ" လို႔ ႏႈတ္ဆက္မွာ မွာတာထင္ပါရဲ႕။ ေမတၱာ ေစတနာ က႐ုဏာအျပည့္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ စကားမို႔ ၾကားရသူရဲ႕နားထဲမွာ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူး လိုက္တာ။ "တာ့-တာ" နဲ႔ မကြာလား။ ျမန္မာမွာ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ႂကြယ္ႂကြယ္၀၀ ႐ွိၿပီးသားပါ။
--
လူထုေဒၚအမာ
ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမဂၢဇင္း၊ တြဲ ၁၈၊ အမွတ္ ၈၊ ၁၉၈၃ ဧၿပီ။
လူထုေဒၚအမာဟာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကာလမွာ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေတြေနတာေတြကို ဥပမာေပး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ေရးသားထားတာ ဗဟုသုတရဖြယ္ျဖစ္သလို လိုက္နာက်င့္သံုးဖြယ္ရာ အခ်က္ေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ စကားေျပာဆို ဆက္ဆံတဲ့အလုပ္ဟာ ေန႔တုိင္းႀကံဳေတြေနရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ။ လူေတြ႔ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က်စကားေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ ဖုန္းနဲ႔ျဖစ္ေစ ေန႔တုိင္းေျပာဆို ဆက္ဆံေနၾကတဲ့အခါမွာ လူတုိင္းနားဝင္ခ်ိဳသာေအာင္ သံုးႏွုန္းေျပာဆိုဖို႔လိုပါတယ္။ ထို႔အတူ သံုးစြဲတဲ့ စကားလံုးေတြကိုလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သူ႔အသက္အရြယ္ႏွင့္သူ အထူးသတိျပဳအသံုးျပဳဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အေမမာေျပာသလိုပဲ ျမန္မာစကားမွာ ေဝါဟာရမဆင္းရဲပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္လည္း ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကတဲ့ေနရာမွာ ... ဥပမာအားျဖင့္ အိမ္တစ္အိမ္ကေနျပန္ခါနီး ႏွုတ္ဆက္တဲ့အခါမွာ "ဒိုးၿပီ/လစ္ၿပီ/ဂိုးၿပီ/ေရြ႕ၿပီ" စသည္ျဖင့္ ေပါင္းစံု ေျပာဆိုသံုးႏွုန္းေနၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒီစာလံုးေတြဟာလည္း ျမန္မာစာလံုးေတြေတာ့ မဟုတ္ဘဲ ေခတ္ကာလအရ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ဘန္းစကားေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးသူ၊ ဝါႀကီးသူေတြကို သြားေျပာရင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္လွပါဘူး။
ျပည္ပေရာက္ျမန္မာအခ်ိဳ႕တြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ စကားလံုးအသံုးျပဳပံု အားနည္းခ်က္အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ ဥပမာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ ... "ဘုန္းဘုန္း ဆြမ္းဘုန္းေပးၿပီးပါၿပီလားဘုရား ေျပာရမည့္အစား ဘုန္းဘုန္း စားၿပီးၿပီလား"၊ "တင္ပါ့ဘုရား ဟု ေျပာရမည့္အစား ဟုတ္ကဲ့" စသည္ျဖင့္ လူလူခ်င္းဆက္ဆံသကဲ့သို႔ အလြယ္တကူ ေျပာဆို သံုးႏွဳန္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔တုိင္းေျပာဆိုဆက္ဆံၾကတဲ့အခါမွာ စကားလံုးအသံုးအႏွုန္းေလးေတြကို သတိထားၿပီး ေျပာဆိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တုိင္လည္း မိမိလူမ်ိဳး၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမွဳကို ထိန္းသိမ္းရာေရာက္သလို လူမွဳ႕ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွာလည္း လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားသည့္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ အမ်ိဳးသား/သမီး တစ္ဦးအျဖစ္ ထင္ရွားေတာက္ပလာႏုိင္ပါေၾကာင္း အေမလူထုေဒၚအမာ၏ ေဆာင္းပါးႏွင့္အတူ ထပ္ေလာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
No comments:
Post a Comment