“ငါမင္းကိုေမးမယ္ နာဂစ္”
ဒီကြ်န္းစုငယ္နဲ႔ ဟိုဘက္ရြာအိမ္စုကလူေတြ
ဘယ္သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကမလဲ
လူေတြအိပ့္ခ်ိန္မွာ တရြာလံုးကိုေမႊေႏွာက္
မင္း...ရက္စက္ရာမေရာက္ဘူးလား...နာဂစ္။
ငါ...တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားခဲ့တယ္
မိုးလင္းေတာ့ တရြာလံုးဟာတိတ္ဆိတ္
ငါ့ရြာကိုေတာင္ ငါမမွတ္မိေတာ့ဘူး....နာဂစ္။
ပံုျပင္မဆန္တဲ့ အဲဒီေန႔ အဲဒီညမွာ
ငါ့...သူငယ္ခ်င္းေတြကို မင္းေခၚသြားခဲ့တယ္၊
ငါ့...အေမ ငါ့ အေဖ ငါ့ အေဒၚ ငါ့ ဦးေလး
ငါ့ တူ- ငါ့ သား- ငါ့ ႏြား- ငါ့ ေခြး- ငါ့ ဝက္- ငါ့ ၾကက္
ငါ့ ဆိတ္- ငါ့ ဘဲ-
ငါ့ ညီ ငါ့ အကို ငါ့ ေမာင္ႏွမေတြအကုန္လံုးနဲ႔
မိခင္ဗိုက္ထဲကခေလး အူဝဲလို႔မေအာ္ခင္မွာ
မျပန္လမ္းကို မင္းေခၚသြားခဲ့တယ္....နာဂစ္။
ငါ့တို႔ရြာငယ္ ကြ်န္းစုကလူေတြဟာ
တပါးသူေတြအေပၚ...
မနာလိုစိတ္နဲ႔ ရန္မလိုတတ္ဘူး
တစ္ဝမ္းတစ္ခါးလွရင္ ေက်နပ္ေနသူေတြပါ...နာဂစ္၊
ေလာဘနဲ႔ ေမာဟ ေဒါသတရားေတြပါကင္းစင္ျပီး
အရုိးခံစိတ္နဲ႔ ေမတၱာတရားေတြေရာယွက္ကာ
ေပါင္းစည္းတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရြာငယ္ကြ်န္းစုေတြပါ...နာဂစ္၊
ကံၾကမၼာကို ရုိးမယ္မဖြဲ႕တတ္တဲ႔ ငါတို႔ရြာ
ျဖဳစင္စိတ္ထားရွိတဲ့ အဲဒီ ငါတို႔တရြာလံုးကို
ဘယ္အျငိဳးနဲ႔မ်ား ရက္ရက္စက္စက္
မင္း...အလဲထိုးသြားခဲ့သလဲ....နာဂစ္။
အေမ့သား(ဒိန္းမတ္)
