သူမလဲက်သြားေတာ့ ဓားေျမႇာင္ေသးေသးလဲနဲ႔ ျပန္ထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အ၀တ္အစားအကုန္ ခၽြတ္ေပးလိုက္တာေတြ႕တယ္။ စစ္သားေတြက သူမကို၀ိုင္းရံထားၿပီး တခ်ိဳ႕က ထိုင္လိုက္ထလိုက္နဲ႔ ရႈပ္ေနၾကတယ္။ အဓမၼျပဳက်င့္ၾကတယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆက္ဆံေနတာ က်ေနာ္ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ မျမင္ရေပမဲ့ ေဒၚဂြာမေလးက တအားေအာ္ဟစ္ ငိုယိုရွာပါတယ္။ အ၀တ္အစားအကုန္ခၽြတ္ေပးၿပီး ေယာက်ၤားသားေတြ ၀ိုင္းထားတယ္ဆိုတာ ၀ိုင္းၾကည့္ရုံေတာ့ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္သိတယ္။ စစ္သားေတြက ေဒၚဂြာမေလး ကို အဲသလို၀ိုင္းလုပ္ေနခ်ိန္မွာ စစ္သားေတြက က်ေနာ့ကိုလဲ စၿပီးႏွိပ္စက္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္လဲ သတိလစ္တခ်က္ မလစ္တခ်က္ျဖစ္လာေနရင္းက ျမင္ေနရတာပါ။ သူမတအားေအာ္ငိုရွာတယ္။ ေအာ္ငိုေတာ့ ပါးရိုက္တယ္။ ပစ္သတ္မယ္လို႔ေျပာသလား မသိဘူး၊ ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ရြယ္ ထိုးႏွက္ၾက ျပန္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဂြာမေလး ေမ့လဲသြားတာ က်ေနာ္ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဗမာစစ္သားေတြက က်ေနာ့ကို ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ၿပီး စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကပါတယ္။ သူတို႔ေမးတာ က်ေနာ္ ဘာမွနားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္က ဗမာစကားတတ္ဘူး။ သူတို႔ေျပာတာကိုနားမလည္လို႔ က်ေနာ္ဘာမွျပန္မေျပာတတ္ေတာ့လဲ က်ေနာ့ေခါင္းကို ေသနတ္ဒင္နဲ႔ အားကုန္ထုေပးၾကတယ္။ ညာဘက္ပါးေစာင္းနဲ႔ နံရုိးေတြမွာဓားနဲ႔ ထိုးၾကတယ္။ က်ေနာ့ကို သစ္ပင္မွာခ်ည္တုတ္ထားတယ္။ တဖြဲ႕ၿပီးတဖြဲ႕လာၿပီး တုတ္နဲ႔ရိုက္လိုက္၊ ကန္ေၾကာက္လိုက္၊ ပါးရိုက္လိုက္၊ ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ၿပီး လွံစြပ္နဲ႔ထိုးလိုက္ လုပ္ၾကတယ္။ က်ေနာ့ကိုေရာ၊ ေဒၚဂြာမေလးကိုေရာ (၃)ရက္တိတိ ထမင္းလဲမေကြ်း၊ ေရလဲ မတိုက္ၾကပါဘူး။ က်ေနာ့ကိုေတာ့ ေန႔ေရာ၊ ညေရာ ခ်ည္ထားၾကတယ္။ ဒုတိယေန႔မွာ က်ေနာ့ကို ထပ္ၿပီးႏိွပ္စက္ စစ္ေဆးၾကေတာ့တာ ပါပဲ။ စစ္သားတဖြဲ႕ေရာက္လာျပန္ကာ သတ္ပစ္မယ္လို႔ေျပာတာ ထင္တယ္၊ က်ေနာ့ကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားၾကၿပီး တေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေပါင္လည္မွာ ဓားေျမႇာင္နဲ႔ထိုးထည့္လိုက္ပါ တယ္။ မခံႏိုင္လို႔ က်ေနာ္ေအာ္ငိုပါတယ္။ ေအာ္ငိုေတာ့ ထပ္ၿပီးထိုးျပန္တယ္။ ဒီလိုေအာ္ငိုေလ ထပ္ခါထပ္ခါထိုးေလ လုပ္ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေပါင္တဖက္ေပါက္သြားေအာင္ ထိုးထည့္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေသြးေတြ အလိမ္းလိမ္းျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေခါင္းကိုလဲေသနတ္နဲ႔ ထုထည့္လိုက္တာနဲ႔တျပိဳင္နက္ က်ေနာ္သတိေမ့သြား ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ သတိလည္လာခ်ိန္မွာ ဗမာစစ္သားေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ သိပ္မလွမ္း မကမ္းမွာေတာ့ အ၀တ္ဗလာေပၚ အ၀တ္နည္းနည္းဖုံးထားေပးၿပီး ေသြးေတြ၊ မစင္ေတြနဲ႔ေပၾကံလွ်က္ သတိေမ့ေမွ်ာေနတဲ့ ေဒၚဂြာမေလးကိုေတြ႕ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္မထႏိုင္ဘူး။ သတိလည္ တခ်က္၊ ေမ့တခ်က္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းနားမွာ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ သတိေမ့ေမွ်ာေနခ်ိန္မွာ NDA (K) (နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖြဲ)မွ စစ္သားမွာ ေတြ ့ၿပီး ပန္၀ါေဆးရုံကို ပို႔ေပးၾကပါတယ္။
က်ေနာ့အမ်ိဳးသမီးေတာ့ ကိုယ္တပိုင္းေသေနတဲ့ လူနာပါ။ စစ္သားေတြ၀င္လာခ်ိန္ က်ေနာ့ကို ဖမ္းသြားၿပီး က်ေနာ့ေ႐ွ႕မွာတင္ က်ေတာ့ဇနီးကို အိမ္အျပင္ကို ပစ္ထုတ္လိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ့ဇနီး ေတာ့ ေသသြားၿပီထင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္သက္သာလာရင္ က်ေနာ့ဇနီးကို လိုက္ရွာခ်င္ေသး တယ္။ က်ေနာ္တို ့(၂)ေယာက္မွာ ကေလးမရွိဘူး။ တေယာက္ပဲရွိတာ ဆုံးသြားပါၿပီ။”
ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ကို ဒီလိုလုပ္လဲဆိုတာ သူတို႔ေျပာတဲ့စကားကလဲ နားမလည္ေတာ့ခက္တယ္။ က်ေနာ့အထင္ေတာ့ သူတို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ေကအိုင္ေအနဲ႔ မသကၤာလို႔ျဖစ္မယ္လို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရြာသားေတြက ရိုးရုိးသားသားပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကတာပါ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ ရႈပ္ရႈပ္ ရွက္ရွက္ေတာ့ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို ့ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္လဲ မသိေတာ့ဘူး။”
ေဒၚဂြာမေလးကေတာ့ ယခုအခ်ိန္တြင္ စိတ္ဒဏ္ရာဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး အနာတရျဖစ္သြားၿပီး လူေတြကို ၾကာက္လန္႔ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ စကားလဲမေျပာေတာ့ပါ။ စိတ္ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ျခင္း၊ စသည့္လကၡဏာမ်ား ေတြ႕ရသျဖင့္ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက စိတ္အထူးကုေဆးရုံသို႔ပို႔ရန္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိေၾကာင္း သိရပါသည္။
ေဒၚဂြာမေလး၏ခင္ပြန္း ငါြးဆာကေတာ့ “အစတုန္းက အေကာင္းႀကီးပါ။ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ဘာမွေမးလို႔မရ။ ေဆြးေႏြးလို႔လဲ မရေတာ့ဘူး။ အိပ္ျပန္ခ်င္တယ္။ တခုပဲေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ အရမ္း၀မ္းနည္းတယ္”လို ့မ်က္ရည္၀ဲၿပီး ေျပာရွာပါတယ္။
အခ်က္အလက္မ်ား- ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ကခ်င္အမ်ိဳးသမီးအစည္းအရုံးမွ ျဖစ္ပါသည္။
myitkyina.blog.com
